Intake

Hehe, eindelijk... als de wekker gaat realiseer ik mij dat het de 16e is. De dag van de intake. Voor mijn gevoel gaat het dan echt beginnen na vandaag. Eerst even werken van 8.30 tot 12.30 uur.
De afspraak staat om 13.15 uur. Om 12.30 uur komt mijn zusje me halen op het werk. Omdat het niet handig is dat mijn auto daar blijft staan ga ik vandaag met de bus naar het werk, wat een feest! Kan wel merken dat ik niet vaak met de bus ga, want de weg van het station naar het werk stinkt het zo enorm in de bus, staat jan en alleman in mijn nek te hijgen dat ik niet weet hoe snel ik de bus uit moet komen en ja je raad het natuurlijk al, als ik uitstap en de bus weer aanrijd kom ik erachter dat ik vergeten ben uit te checken. Klote systeem, wie verzint dan ook zoiets?

Gelukkig vliegt de tijd voorbij, om 12.30 uur staat mijn zusje er met haar zoontje Jayden, mijn kleine grote vriend, inmiddels 6 jaar. Het is druk op de weg en we lopen vertraging op. Om 13 uur besluit ik even te bellen dat we iets later zijn. Als het 13.25 uur is geeft de navigatie aan dat we er zijn, maar we staan op een of andere ventweg, geen kliniek te bekennen. Hebben wij weer, 2 vrouwen met navigatie en dan nog de weg kwijt raken? Ik pak google maps erbij, lang leven de technologie. Ik zoom de straatnamen in. Ineens wordt de kliniek weergegeven naast de rotonde. Hoe moeilijk kan het dan nog zijn zou je denken? Uhu... best moeilijk dus. Wij terug naar rotonde, maar toch presteren we het om er naast af te kijken. Dus ik zeg daaaaaarrrrr... maar je ze was te laat, dus we besluiten nog een extra rondje om de rotonde te rijden, zou er haast duizelig van worden. Die auto's zullen ook wel gedacht hebben. Om 13.30 uur bereiken we dan eindelijk onze bestemming 'Nij Geertgen'.

Mijn zusje en neefje blijven in de wachtkamer, waar voldoende speelgoed aanwezig is voor de kleintjes. Ik mag al vrij snel met de assistent mee, even wat gegevens controleren en kopie paspoort en verzekeringspas maken. Gelukkig zijn mijn aanmeldingsformulieren goed aangekomen. De vriendelijke mevrouw geeft me een rondleiding en legt het een en ander uit. Voel me er meteen thuis. Vrij snel komt de arts me halen. De beste man ziet er wat oudbollig uit, maar hij is heel vriendelijk. Hij wil wat persoonlijke info hebben, lengte, gewicht, medicijn gebruik, allergieën, erfelijke ziektes. Ik vertel over mama haar COPD, dan kijkt hij me heel zielig aan en vraagt hoe oud ze was en wanneer het gebeurd is. Ja hier had ik dus niet op gerekend, kan er prima over praten als ik dat wil, maar niet als ik er niet op voorbereid ben. Als ik het wat heb uitgelegd kijkt hij nog zieliger en zegt, ze was wel heel jong hé? Shit, wat doe je me aan vent.. ik slik een keer en knik 'ja'. Nu weer over op het onderwerp van de dag. Hij legt uit wat er na dit gesprek volgt en dan ineens zijn we klaar. Nou dat viel toch reuze mee, heb ik me daar de hele ochtend druk om gemaakt? Ik neem weer plaats in de wachtkamer bij Sabina waar Jayden nog heerlijk aan het spelen is. Nu moet ik wachten op de verpleegkundige om een vervolg afspraak in te plannen. Binnen 10 minuten word ik weer gehaald. De volgende afspraak is die met de psycholoog. Noodzakelijk in dit traject als bewust alleenstaande moeder (BAM). Ze willen weten of je stabiel bent en alles goed voor elkaar hebt. De eerst mogelijke optie is op 25 januari om 13 uur. Prima, alleen nog even vrij regelen, maar dat komt goed. Als het gesprek met de psycholoog goed verloopt, krijg ik definitief groen licht en kan de verdere procedure in gang gezet worden. Ik vraag nog wat over de verdere procedure, ze zegt dat er na 25 januari nog 1 gesprek met de psycholoog volgt, maar dat is voor de donorkeuze, waarna het zaad ook direct besteld wordt. Als het zaad binnen is, levertijd afhankelijk van mijn keuze, volgt er op de 9e dag van mijn cyclus een onderzoek om te kijken of ik een goede eisprong heb, bij groen licht, mag ik die maand meteen starten. Verwacht ergens in april.

Krijg nog wat papieren met informatie mee en loop helemaal happy naar buiten. De kop is eraf... I'm in the game!

Dokter

Wekker staat om 8.40 uur, moet vandaag werken van 10 tot 14 uur. Om 8.15 uur schiet ik wakker. Ben sinds het doorhakken van de knoop al tegen het doktersbezoek aan het aanhikken. Ik besluit dat ik vandaag de stap moet nemen om vast een afspraak in te plannen. Met een hartslag van 110 bel ik op. De assistent vraagt wat mijn klachten zijn. Klachten? Er zijn geen klachten, in tegendeel zelfs. Ik geef aan dat ze maar moet noteren dat het om mijn 'vruchtbaarheid' gaat. Ik kan om 14.30 uur al terecht. Na het telefoontje ga ik mezelf opfrissen om weer fruitig naar het werk te kunnen. De minuten lijken seconde, de tijd schiet echt niet op. Ben alleen maar aan het denken hoe ik dit het best aan de dokter kan verwoorden. 

Eindelijk, het is 14 uur, ruim snel mijn spullen op en ga richting de huisarts. Als ik vanaf 14.30 uur in de wachtkamer zit breekt het zweet me uit. Om 14.50 uur ben ik aan de beurt. Hij zegt 'ik zie hier dat je voor je vruchtbaarheid komt, wat is je vraag?'. Ik stamel een beetje maar omdat ik er niet omheen wil draaien zeg ik 'Ik wil een verwijzing voor een vruchtbaarheidskliniek, heb geen man, maar wel een enorme kinderwens'. Zo hèhè, dat is eruit. Gelukkig gaat de rest vanzelf. Ik leg uit dat de rondreis in Indonesië me erg goed gedaan heeft, dat ik genoten heb van mooie dingen en daardoor heb kunnen inzien hoe mooi het leven kan zijn. Ben de afgelopen jaren zo met mijn familie bezig geweest, dat ik mijn eigen prioriteiten aan de kant geschoven heb en dat ik de stap niet eerder heb durven nemen omdat ik bang was voor reacties van de buitenwereld. Maar realiseer me nu dat het leven geen garanties biedt en ik toch echt moet zorgen voor mijn geluk. En dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik eindelijk mijn dromen achterna durf te gaan. Familie, vrienden en collega's die ik tot nu toe op de hoogte heb gebracht staan allemaal achter me. Heb nog lang niet iedereen ingelicht, maar mochten er nog afkeurende reacties komen, gaat dat het ene oor in en het andere oor uit. Ik ben happy en helemaal enthousiast en dat is de dokter ook. Hij vind dat ik er goed over nagedacht heb en geeft aan dat het leven inderdaad nooit garanties biedt, zelfs niet als je in een relatie kinderen neemt. Maar wat hij wel weet is dat, mits ik natuurlijk het voorrecht hebt om mama te mogen worden, het kindje enorm gewenst is. Hij begint dan ook direct met het uitschrijven van de verwijzing. Als ik naar buiten loopt voel ik echt een ontlading, stap 1 is gezet. Nu maar wachten tot het intake gesprek.