zondag 27 november 2016

Tijd voor een nieuwe blog

Het is inmiddels een aardige tijd geleden dat ik geschreven heb, want ben morgen namelijk al weer 24 weekjes onderweg, de tijd vliegt.. Dus bij deze alle nieuwtjes!

6 oktober >

Jaaaa de eerste schopjes zijn een feit met 16.1 week. Heel bijzonder. Wist niet precies waar ik op moest letten, maar een vriendinnetje zei dat het als belletjes in je buik voelde... en ik maar denken dat mijn darmen van slag zijn. Nou nee dus... kleine Pixel laat voortaan van zich horen, klein draakje.

13 oktober >

Met 17.1 heb ik op camera het eerste schopje van buitenaf al te pakken. Nog niet heel sterk, maar mijn buikje komt duidelijk omhoog. Naar mate de weken verstrijken wordt kleine Pixel sterker.. Ik kan niet meer om de schopjes heen en als ik mijn hand op mijn buik leg voel ik hem ook.

1 november >

Het is zover... sta al op met een brok in mijn keel. Today is the day! De 20 weken echo. Bij eerdere echo's zat ik stiekem wel een beetje met de angst dat het hartje niet meer zou kloppen, die angst is er op dat moment helemaal niet, want hij is duidelijk aanwezig. Maar je zou toch maar het nieuws krijgen dat het niet goed is.. en nu ben ik helemaal geen pessimist, want vele om mij heen hebben gewoon een gezond gekregen, maar heb toch al 4 keer meegemaakt dat de zwangerschap moest worden afgebroken omdat de kleine niet levensvatbaar bleek te zijn. Garantie heb je zelfs na een 20 weken echo niet, maar toch iets meer zekerheid, omdat alle belangrijke organen worden nagekeken. Enfin, om 14.30 uur zit mijn werkdag erop. Op mijn gemak naar huis, Rocky uitlaten en opfrissen. Om 15.30 uur pikken Papa en Marie-Jose me op. Zo nuchter als altijd geloven ze het wel. Ze gaan er standaard vanuit dat alles goed is. Fijn dat zij wel zo optimistisch zijn, maar dat veranderd bij mij niks. Heb ik wel gezien bij mijn zusje, zagen ze op de 20 weken echo een schissis afwijking bij mijn neefje. Dat was toen best een shock voor iedereen. Inmiddels is zijn lipje super mooi gecorrigeerd, maar zorgen heeft ze altijd, want nu blijkt zijn kaak niet goed te zijn, waardoor hij weer geopereerd moet worden. Inmiddels al voor diverse problemen zo'n 16 keer geopereerd. En ja dat is best wel heel zwaar als alleenstaande moeder. Maar het belangrijkste is dat de kleine man geestelijk gezond is en dit tijdelijke defecten zijn, hij functioneert goed in de maatschappij en dat is het enige wat voor mij telt. Mijn belangrijkste prioriteit nu zijn de aanleg van de hersens, hartje en organen. Uiterlijke defecten zijn op te lossen. Anyway... want nu kom ik wel heel dramatisch over, wil ik toch vermelden dat ik enorm naar uitkijk om mijn kleine prins weer te zien, is inmiddels 6 weken geleden, ben zoooo benieuwd hoe hij gegroeid is.

Om 16 uur mogen we naar binnen. Mag meteen plaats nemen op het bed met het hart in mijn keel, maar zodra ik lig en kleine Pixel zie word ik meteen weer rustig.. WAUW.... wat is hij gegroeid.. ik ben al verliefd, maar die gevoelens worden alleen maar sterker. Meneer past niet eens meer op het echo beeld, het is al een hele knul, mijn trots!! Terwijl ik mijn ogen niet van het beeld kan houden verteld ze eigenlijk in no time dat alles er goed uitziet. Opgelucht loop ik weer naar buiten, nagenietend van de mooie beelden.

En verder >
Heb redelijk wat last van harde buiken, last van mijn bekken, banden en enorme vermoeidheid. De vermoeidheid komt van het onrustig slapen. Moet er soms wel 4 keer uit om te plassen. Gelukkig afgewisseld met enkele nachten waar ik er maar 1 keer uit moet. Voor de harde buiken maak ik in tussentijd nog 2 keer een afspraak met de verloskundige, moet minder gaan werken en meer rust nemen. Gelukkig heb ik daar nu niet veel moeite mee, want ondanks mijn hersens voor 10 vooruit willen, wil mijn lichaam niet echt. Na controle blijkt mijn baarmoedermond gelukkig nog goed dicht te zitten, wat al een hele opluchting is. Kamp helaas wel met een blaasontsteking, dus nu moet ik er in de nacht zo'n 6 keer uit, krijg daarvoor nu een kuurtje voor 7 daagjes, maar eej kleinigheidje blijf je houden. Op 14 november heb ik een doppler gekocht daarmee kan ik zelf naar het hartje luisteren, hoe gaaf is dat! En nee ik ben niet iedere dag aan het luisteren ;-) Maar zo mee en dan kan ik nu lekker een momentje voor mezelf nemen met mijn kleine drukke man, heerlijk is dat. Ondanks de lichamelijke kwaaltjes, geniet ik echt wel van zijn getrappel en alleen al bij het horen van zijn hartslag of bij het zien van zijn foto schiet ik weer vol, de aankomende 16 weken zijn echt wel te overzien, kan echt niet wachten. Gelukkig gaat de tijd snel.


Normaal krijg je tussen de 20 en 35 weekjes geen echo's meer. Nu heb ik op 15 november via de Fontys een gratis echo gehad, zie foto's 22 weken hieronder. Op 22 november heb ik ook een gratis echo gehad, hiervan heb ik geen leuke foto's want heb letterlijk een uur naar meneer zijn ruggengraat zitten kijken. Nu snap ik ook waarom ik hem minder voel, hij is 180 gedraaid en zijn rug ligt dus naar mijn buik en zijn handen en voetjes naar mijn rug, ruimte genoeg dus.

Thuisfront > 

Tja wat zal ik daar over zeggen. Ik had het briljante plan nog alles te willen verbouwen en veranderen voor de kleine man komt, dus voorzolder moest af, alle deuren en kozijnen opnieuw lakken, dat zijn er dus 15... behang op overloop, trappenhal en in de gang eraf, babykamer schilderen en de woonkamer. De ellende begon al bij het afhalen van behang, al het stukwerk kwam mee... dik drama, doei 13e maand dacht ik. Maar.... geluk bij een ongeluk.. jeujjj voor de huurwoningen, alles is door het woonbedrijf namelijk helemaal opnieuw gestukt, geen vuiltje aan de lucht meer en de muren helemaal nieuw. Moet af te krijgen zijn zou je denken, maar als ik mijn eentje onderhand 4 weken met 2 kozijnen bezig ben, kan het op dat tempo nooit goed komen natuurlijk, dus helppppp. Ja, ik vraag hulp, zo trots op mezelf. Zusje heeft begin van de babykamer gemaakt. Joyce helpt sowieso iedere zaterdag met van alles en nog wat, enorme steun. 2 weken geleden heeft mijn bonuspapa Jack de plafonds in de gang en op de overloop gedaan en papa toen de muren voorbehandeld, anders kan het stukwerk niet goed geverfd worden. Robert (broer van Joyce) heeft de muren inmiddels bijna klaar. Vorige week zaterdag heeft Jack en een vriend boven al het lakwerk afgemaakt. Afgelopen donderdag en vrijdag heeft de papa van vriendinnetje Tanja mijn woonkamer volledig opnieuw geverfd en volgend weekend komen papa en zijn vriend beneden al het lakwerk afmaken en gisteren heb ik met Jack de babykamer afgemaakt, met name de kleine details zoals wat verfwerk bijwerken, vloer en stopcontacten goed schoongemaakt. Dus... die extra hulp heeft er binnen 3 weken voor gezorgd dat letterlijk alles gedaan is. A.s. donderdag worden de babykamer en kinderwagen geleverd en daarvoor ga ik volgend weekend gordijnen bestellen.. C'est fini!... bijna dan! Dat wordt dik genieten de aankomende weken... niet alleen van mijn kleine man, maar ook van mijn nieuwe huis. Vraag je jezelf af, wat haalt die zich allemaal op der hals. Nou dat vraag ik mezelf ook nog af. Nesteldrang zullen we maar zeggen. Foto's van mijn mooie paleisje volgen nog als alles echt helemaal klaar is..


Nog wat foto's en een videootje >


20 weken echo -->





Echo Fontys #22weken (15 nov)



Kleine primeur van de babykamer >




Hartje <3 

(Mocht het filmpje in de mail nu niet goed zichtbaar zijn, kun je hem ook via YouTube bekijken door HIER te klikken)



woensdag 5 oktober 2016

Afspraak verloskundige

4 oktober 2016,

De tijd gaat snel, 16 weken alweer, maar toch ook.... te langzaam. Als ik nu een dutje kon doen tot maart, hoef ik Pixel alleen nog maar even uit te poepen. Heb gedroomd dat ik dat binnen 3 uur even fix zonder complicaties, stelde niks voor. Daar hou ik me aan vast! Ik kom hier later nog op terug ;-).

Ben trouwens helemaal door het dolle heen dat Pixel een menneke is... zoals ik al zei, ik zie mezelf over een paar jaar helemaal staan aan dat voetbalveld. 
IK > 'Pixel, wat heeft mama nu gezegd, buitenspel slome'
P. > 'Ja maar mama, wat is buitenspel dan?'
IK > 'Dat boeit nu niet meer Pixel, ga potjandikkeme achter die bal aan en rap'

Als ik hem maar geen trauma bezorg zo haha... Anyway.. Ik zie het dus helemaal voor me! En jullie zien het, ben al aan mijn lompe taal gebruik aan het werken. Nahh,, ook niet helemaal waar, beetje grof in de mond is niet verkeerd, maar dan wel op de juiste manier. Moet er natuurlijk wel een stoere vent van maken en niet zo'n kleine jankert.

Maar goed, om 15.50 uur is het weer tijd voor een bezoekje aan de verloskundige, deze ronde neem ik Joyce (vriendinnetje) mee. We beginnen met het bespreken van de bloeduitslagen van 2 weken geleden. Zag er gelukkig allemaal goed uit. Bloeddruk gemeten en was 110/60, schijnt prima te zijn zegt ze, moet ik dan maar op vertrouwen, ook al vind ik de onderdruk wat laag. Eindelijk is het moment daar, tijd om naar de hartslag van Pixel te luisteren. Blijft toch een spannend moment, maar binnen no-time heeft ze hem gevonden, een mooie sterke hartslag. Ben weer helemaal happy en trots.. er groeit een mooi sterk kereltje in mij..

TROTS, ja enorm trots.. ik krijg steeds meer het besef dat er gewoon een mini-mensje in me groeit, ik kan ook echt wel uitspreken dat ik me kei en kei zwanger voel. Jaaaa Pixel... een heeeeeel diep verlangen wordt door jou in werkelijkheid vervangen en dat ontroerd me enorm. Alleen al door te denken dat ik over een paar maandjes mijn eigen kindje, schrijf zoontje voor het eerst in mijn armen mag sluiten zorgt ervoor dat de tranen over mijn wangen rollen. Als ik 's avonds in bed lig praat ik heerlijk tegen mijn kleine vent en hoe cliché ook, wrijf ik heerlijk over mijn buik. Inmiddels is zijn gehoor ontwikkeld, dus dan kan hij vast aan mijn stem wennen in alle rust. Ik vertel Pixel dat mama zorgt dat hij een liefdevolle opvoeding gaat krijgen, mijn hart is namelijk nu al overspoeld met heel veel liefde. ik alles doe wat in mijn macht ligt om hem te beschermen, dat ons leven één groot avontuur zal gaan zijn, maar bovenal dat ik wil zorgen dat hij gelukkig gaat worden. Buiten dit zoetsappige gedoe waarvan ik altijd moet janken, jeujjj hormonen, thnx Pix, moeten we ook een beetje realistisch blijven ;-) Dit wil namelijk niet zeggen dat meneer alles bij me kan flikken he! Ik ben goed, maar niet gek... consequentie is wel geboden natuurlijk. Nu nog even iets anders >>>

De donor:
Ik krijg wel eens de vraag of ik weet wie de donor is.. Nou nee dus... en dat boeit me werkelijk geen ene fl*kker. Normaal is een kindje 50% mama en 50% papa.. DNA technisch gezien dan. Voor mij voelt het gewoon als 100% mama. Dat die ene bouwsteen die ik nodig had toevallig ook 50% DNA bevat sta ik helemaal niet bij stil. Pixel is een individu die zijn eigen karakter zal gaan vormen. Natuurlijk kun je wat van beide ouders meekrijgen, maar daar valt van te voren nooit iets over te zeggen. Mijn zusjes en ik zijn daar het perfecte voorbeeld van. En de vraag hoe ik hier later mee om wil gaan? Gewoon zorgen dat dit een vanzelfsprekend iets wordt, dan weet hij niet beter. En als hij groot genoeg is, kan ik mijn blogs bundelen tot een dagboek.

Maar voor nu, genieten van mijn groeiende buikje... en me focussen op het voelen van Pixel. Mama houdt nu al van je jonge, doe maar groot en sterk worden in mijn buikje, want als je er eenmaal bent begint ons grote avontuur!

maandag 26 september 2016

Special Day!

23 september 2016..

Lieve kleine Pixel J...

Vandaag is een bijzondere dag, ik ben namelijk jarig, 31 zou je zeggen.. Maar neee,,, je a.s. mama is weer 30 geworden, maar dan met 1 jaar ervaring. Heb het afgelopen jaar enorm gave dingen meegemaakt.. Van mijn vorige verjaardag tot nu veel mooie reizen mogen maken, word helemaal blij als ik eraan terugdenk, maar dat is eigenlijk niks vergeleken bij het gevoel wat jij me nu al geeft en je bent er nog niet eens.

Ik wilde mezelf een verjaardagscadeautje geven, dus na een goede 12-weken echo ben ik gaan bellen naar Echografie in Westerhoven met de vraag of de geslachtsbepalingsecho met 14.5 week mogelijk is. 'Ja hoor, dat moet lukken' was haar antwoord. Mooi, afspraak staat dus om 16.10 uur... Vandaag is het dan eindelijk zover! Normaal doe ik niks aan mijn verjaardag, maar dit is een bijzondere dag en nu kan ik het nieuws mooi delen op mijn verjaardag.. want hoe krijg ik op later tijdstip anders alle mensen bij elkaar?

Mijn verjaardag begint al top, klokslag 12 uur mag ik kaarsjes uitblazen, dankzij mijn lieve huisgenoot. Na een nacht vol zenuwen komt mijn lieve zusje om 9 uur een ontbijtje brengen. Rond 11 uur heb ik met een vriendin afgesproken om de laatste inkopen te halen, als ik rond 13 uur terugkom hebben mijn zusje en huisgenootje het hele huis versierd, super lief! Als alle boodschappen opgeruimd zijn, nog even relaxen met de minuten wegkijkend op de klok.

Om 15.30 uur zijn Jackie, Sabina en Jack zover om richting Westerhoven te gaan. Ik hou het bijna niet meer Pixel, wil weten of je een jongen of meisje bent. De eerste weken heb ik heel sterk het gevoel gehad dat je een menneke bent, maar rond de 8e week ben ik gewisseld. Ik ben er eigenlijk 200% zeker van dat je een meisje bent, met de stille hoop voor een jongen. Op het afgesproken tijdstip bereiken we de plaats van bestemming. Het loopt een klein beetje uit, maar om 16.25 uur zijn we dan eindelijk aan de beurt. De lieve mevrouw begint gelukkig meteen, ik ben nog opzoek naar je hartslag als er gezegd wordt, ik heb het al gezien. JAAAAA.. ik zat ernaast, je bent een menneke, want bij een meisje kijken ze eerst tussen de benen, opzoek naar de schaamlipjes, dat heb ik haar niet zien doen, dus de enige constatering is dat er een dingie zit. Ze beaamd dit meteen, Daar gaat mijn zogenaamde goede gevoel, opzich niet heel gek, heb het echt bij iedereen fout, terwijl ik iedere keer opnieuw 50% kans heb. Moet nog wel aan het idee wennen, flinke omschakeling, geen roze jurkjes, best een opluchting voor iemand zoals mij... Neeeeee, lekker naar voetbal met na afloop broodjes frikandel met mayo.. Love it! Tot nu toe heb ik je kloppend hartje alleen via beelden mogen zien kloppen. Zou hem van de verloskundige bij de volgende afspraak op 4 okt pas mogen horen. Wat ben ik blij met deze afspraak, want zonder vooraankondiging schakelt het beeld om naar een sterke krachtige hartslag, daar zijn we met zijn alle getuige van.. Weer zo'n bijzonder moment, schiet er helemaal vol van, weer een WAUW-moment. Omdat ik jarig ben krijg ik er gratis 3D, 4D en HD live bij. Volgens mij vermaak jij je prima daarbinnen, want je bent alleen maar aan het jumpen. Je heb energie nodig om te groeien, dus ook tijdig je rust pakken he ;-). Ze voert ook nog even een check uit op de organen en lichamelijke afwijkingen zoals een hazenlipje en/of klompvoetjes. Alles ziet er goed uit... fieuwwww, extra geruststelling.

Eenmaal thuis een vette hap naar binnen duwen en de laatste voorbereidingen treffen. Tussen 19.15 en 19.30 druppelt alle visite binnen. Mooi op tijd, zoals gevraagd. Als we compleet zijn wil ik direct beginnen, want nu is het nog licht buiten. Zie hier het resultaat!

(Uploaden van het filmpje ging niet, dus) ... Klik hier voor Youtube

Jaaa... kleintje, zusjes en ik waren niet als enige verbaast, de meerderheid dacht namelijk een meid, maar op de echo foto's zie je duidelijk je Dingie zitten, daar kun je onmogelijk onderuit. Oh ja... sorry dat ik hem aan iedereen laat zien. Ik beloof bij deze plechtig dat ik nooit geen naakt foto's meer op internet zal zetten.. maar ben zo enorm trots.. Ik krijg gewoon een Zoon. Hoe gaaf is dat.. nou duim jij maar lekker verder, we zitten bijna op de helft!


woensdag 7 september 2016

12 weken echo

6 september 2016

Lieve Pixel,

Vandaag is het moment dan daar, de 12 weken echo. Voelt toch als een cruciaal punt, ook omdat de placenta het nu overneemt van het dooierzakje. Maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat alles goed gaat, aangezien ik al uit 2 broeken ben gescheurd en mijn buikje toch echt aan het groeien is.

Bij deze echo neem ik Anja mee, dat was een hele goede vriendin van mijn mama. Bij de eerste echo's heb ik al wat van je nieuwe familie en 2 van mijn vriendinnen meegenomen. Iedereen is zo benieuwd naar je, ze kunnen nu al niet wachten om je te verwelkomen.

De afspraak staat om 15.10 uur, het loopt een beetje uit. Normaal niet erg, maar zit met een gigantisch volle blaas, waarom zou je denken? Dat moet bij het maken van een echo tot de 26e week. Om 15.25 uur zijn we aan de beurt. De verloskundige vraagt of ik met de echo wil beginnen, uiteraard zeg ik daar geen nee tegen. Na 1 seconde zegt ze > 'ik zie een hartslag' ... Ik heb nog niks gezien, maar thank god, je doet het nog! Wat een opluchting, we hebben de 12 weken gered... damnnnn, wat ben ik intens gelukkig nu, zoiets valt niet te omschrijven. We zijn er nog lang niet natuurlijk, maar volgens mij zijn we inmiddels aardig op weg. Ik kan mijn ogen niet van je afhouden, ik zie benen met voetjes, armen met handjes, ik zie zelfs al vingers, dan nog niet te spreken over je neusje en je mondje, wauw... zo duidelijk allemaal. Je bent gewoon helemaal af, een klein mini-mensje van slechts 5,4 cm en dat in 6 weekjes tijd, dat kun je je haast niet voorstellen, zo'n bijzonder proces. Het is haast niet te begrijpen dat het vrouwelijk lichaam hier toe in staat is.

In tussen hoor ik Anja vol bewondering achter me, zo'n fijn lief mens. Ben blij dat ik haar er ook bij kan betrekken op deze manier. Na de echo volgt het intake gesprek nog, ik ga eerst mijn blaas legen voordat die zelf richting de wc loopt. Als ik terugkom zie ik dat Anja in tranen is. Ze is zo blij voor me, maar aan de andere kant ook verdrietig omdat mama dit niet kan meemaken. Ze geeft me een knuffel, terwijl ik probeer niet mee te snikken. Tijdens de intake komen er een aantal vragen over erfelijke ziektes, gezondheid, medicijngebruik en wordt mijn bloeddruk en hartslag gemeten. Allemaal dik in orde gelukkig. De volgende echo zou pas met 19 weken zijn. Ze willen me over 4 weken wel terugzien, maar dat is voor een gewone controle, zonder echo. Wel mag ik dan voor de eerste keer naar je hartje luisteren. Maar ik ben niet helemaal van gisteren, want laat mooi eind deze maand een echo maken voor de geslachtsbepaling. Heb namelijk geen zin om tot de 20 weken echo te wachten en nu kan ik tussendoor mooi nog een keer naar je spieken. Plus, ik ben wel heeeeeeeel nieuwsgierig.. 


Maar voor nu... Groei maar lekker door lieve kleine Pixel, maak je sterk voor het grootste avontuur ever!






dinsdag 16 augustus 2016

Klein klein mensje...

Lieve Pixel,

Morgen zit je al 9 weekjes in mijn buik. De tijd gaat best snel, heb vandaag weer naar je mogen kijken. Het enige wat er nu door me heen gaat is 'WAUW'... Je hoofdje, armpjes en beentjes beginnen inmiddels vorm te krijgen. Van een klompje cellen, naar een garnaal, om vervolgens al een mini-mensje te worden. Zo ontzettend bijzonder! Ik ben nu al verliefd.

Aan het einde van de 6e week heb je me wel enorm laten verschieten, tijdens een wc bezoek verloor ik ineens een plas bloed uit het niks. Was zo bang dat het klaar was, heb doodsangsten uitgestaan. Gelukkig mocht ik de dag erop meteen bij de verloskundige komen voor een echo. Wat denk je? Sterke hartslag, geen vuiltje aan de lucht. 2 dagen na deze echo moest ik ter afsluiting nog naar de kliniek toe, en daar mocht ik weer even kijken. Wat ben ik een bofkont. Normaal krijg je de eerste echo rond de 8 weken en in die korte tijd heb ik je al 4 x mogen bewonderen, voel me een gezegend mens. En weet je wat het gekke is, dat zei ik vandaag nog. Het voelt alsof ik naar de echo van iemand anders kijk, maar je zit toch echt in mijn buik, vind het nog steeds onwerkelijk en soms geloof ik het gewoon niet... tot de misselijkheid weer komt opzetten, je zorgt wel voor een zooitje extra hormonen hoor. Ben lichamelijk soms helemaal uitgeput en als ik dan eindelijk slaap moet ik er vaak 3 tot 4 x uit om te plassen. Je bent pas 2.3 cm, das niks zou je zeggen, maar toch heeft mijn blaas daar moeite mee.. 


Maar weet je, lieve kleine Pixel... Het maakt allemaal niet uit. Al moet ik zo nog 7 maanden door, ik heb er alles voor over, kan zo niet wachten om met jou samen op avontuur te gaan. Vraag me ook echt af of je een jongen of meisje bent. Vanaf het begin af aan roep ik dat je een menneke bent. Maar laatst in de douche kreeg ik uit het niks een soort visioen, ik zag een heel lief klein meisje met behoorlijk wat haren. Maar aan de andere kant ben ik in mijn dromen al 3 keer bevallen van een jongetje. Ik moet gewoon nog wat geduld hebben. Over 3 weken mag ik weer naar je kijken tijdens de termijn echo, dan gaan ze kijken of je groei nog op schema ligt. Vandaag werd je met de dag gelijk gemeten, dus een kleine tip > Lekker blijven groeien!




donderdag 28 juli 2016

Lieve Pixel

Van de 5 eicellen die ze gevonden hebben bij me, ben jij de enige overlevende embryo na bevruchting. Ik was bang dat er niks over zou blijven om terug te plaatsen, maar jij hebt het tegendeel bewezen. Na terugplaatsing ben je binnen 24 uur ingenesteld, dat heb ik gevoeld, ik wist vanaf dat moment 100 procent zeker dat je het hem geflikt had. 5 dagen nadat de arts je teruggezet heeft had ik de eerste positieve zwangerschapstest in mijn handen. Zo'n onbeschrijfelijk gevoel, wat heb ik lang op dit moment gewacht. Tegelijkertijd ook doodeng omdat het nog zo pril is, ik ben namelijk pas 3.5 week op weg als ik de test doe en stiekem ontzettend bang dat mijn menstruatie alsnog doorbreekt. Waarschijnlijk is 'menstruatie' nog een te moeilijk woord, maar dat leg ik je later nog wel een keer uit als je groot bent.

Inmiddels zit je 6 weken en 1 dagje in mijn buik. Je zorgt voor behoorlijk wat kwaaltjes, ben iedere dag kotsmisselijk, ontzettend moe, moet veel plassen en mijn tieten doen zeer. Maar als jij daar gewoon lekker warm blijft zitten heb ik dit er allemaal voor over.


Ik ben net naar de kliniek geweest voor de eerste echo, haalde me van alles in mijn hoofd. Geheel onterecht, want je ligt er heerlijk bij... en niet alleen dat! Ik heb je hartje zien kloppen, kreeg vanaf dat moment de Big Smile niet meer van mijn gezicht, eenmaal thuis heb ik zelfs een traantje moeten laten. Een droom die werkelijkheid gaat worden. Ik weet dat je nog iniminie bent, maar je bent de sterkste geweest van 5, dus blijf nog maar even 7.5 maand zitten, dan pas ben je vol groeit en sterk genoeg voor deze grote wereld.





maandag 27 juni 2016

Doei Blog!

Dit is mijn (voorlopig) laatste blog. Laat de pagina open, mocht ik er ooit nog behoefte aan hebben kan ik hier weer schrijven maar ik merk dat nu het traject echt begonnen is, ik er minder behoefte aan heb dingen te delen.

Heb ook het gevoel dat als ik teveel deel ik misschien als een zeur word gezien en als ik te oppervlakkig zou zijn als ijskoningin. Daarnaast denk ik dat de drempel om daadwerkelijk te vragen hoe het met me is hoger gemaakt wordt, omdat ik hier alles al plaats. De mensen die dicht bij me staan weten toch wel hoe het met me gaat.


De weg om mijn droom te realiseren is niet alleen maar rozen geur en maneschijn. Tja, vrouwen en hormonen he ;-) ! Maar alles voor het goede doel, mijn doel. Kan niet wachten tot ik de Jackpot in mijn handen heb.

Iedereen bedankt voor het lezen, ook de onbekende.

woensdag 22 juni 2016

Echo day!

Dag 5..

Na het werk snel naar huis, douche en om 13.45 uur met mijn zusje Sabina richting de kliniek voor de echo. Heb inmiddels 4 injecties gehad, vanavond de 5e. Vol goede hoop ga ik er heen, er moeten vast tig eitjes zitten. De heenweg begint al goed, omleiding in Nuenen. Als ik de kliniek probeer te bellen zijn er 8 wachtende voor me, hopeloos dus. Daar ga ik niet op wachten, ik hang weer op. Het loopt toch altijd uit, dus ze zien ons wel verschijnen. Afspraak staat om 14:25 uur, we komen om 14:40 uur aan, valt mee toch? Uiteindelijk loopt het voor een goeie uit want om 15:20 uur zijn we pas aan de beurt, maar shit happens, de vriendelijkheid van de arts maakt een hoop goed.

Ze bekijkt mijn dossier en wil even verifiëren of het klopt dat de 18e juni mijn eerste menstruatie dag was. Ze ziet dat ik met 225 eenheden Fostimon ben begonnen, best een hoge aanvangsdosis zegt ze, maar dat doen ze expres. Omdat ze niet weten hoe mijn lichaam reageert en deze is eventueel makkelijk te verlagen. Ik geef aan dat ik graag nog wat uitleg wil over de verschillende schema's, zo gezegd zo gedaan. Erna back to the point, ben tenslotte voor de echo gekomen. Ik vertel mijn zusje dat ze maar ff naast me moet komen zitten, wil niet dat ze vanuit achter volle inkijk heeft. De arts moet lache, mijn zusje lacht me ook uit want dit hebben we met de bevalling dadelijk ook. Maar heb dan waarschijnlijk zoveel pijn dat het me niet boeit. De aanhouder wint, ze staat naast me. Ze begint met de linker eierstok, daar zijn 4 follikels te zien (nog even voor de mensen die het niet meer weten, dit zijn eiblaasjes, waarin de eicel zich zou moeten bevinden), ik reageer schokkend, 4 maar? ik had aan 1 eierstok zeker 8 follikels verwacht, heb nog goede hoop op de linker eierstok, maar helaas daar zit helemaal niks. Helemaal niks? Oh jeeee en ik maar denken dat ik met een hoge dosis begon? Er is namelijk altijd nog de vraag of de follikels daadwerkelijk gevuld zijn met een eicel? Meestal moet er 1 eicel inzitten, maar soms zijn ze ook leeg. Om te kunnen doneren heb ik er minimaal 10 nodig, dit komt bij lange na niet in de buurt. Ben zwaar teleurgesteld, hoe kan dit nu? Ben dit ICSI traject juist ingestapt omdat ik wil doneren en nu heb ik er waarschijnlijk maar 4, omdat ik voor deel donatie gekozen heb moet ik die zelf houden, en zelfs dan is 4 weinig, want tijdens het bevruchtingsproces in het lab vallen er vaak ook nog wat af. De arts verteld wel dat het nog vroeg in het proces is en besluit daarom mijn Fostimon dosis te verhogen naar 300 eenheden. Daarnaast moet ik ook Cetrotide gaan spuiten vanaf vandaag, dat hormoon zorgt ervoor de eicellen niet los kunnen komen van de eierstokken. In mijn dossier wordt genoteerd dat ik geschrokken reageerde op de echo, zodat ze daar volgende keer rekening mee kunnen houden. Na dit gesprek nemen we weer plaats in de wachtkamer.

Na 10 minuten komt de verpleegkundige ons halen, ik krijg weer een prikcursus voor de Centrotide. Zo gepiept, want lijkt op de Fostimon, met deze aardige mevrouw plan ik ook direct de nieuwe echo. A.s. zondag om 9.20 uur mag ik terugkomen, op hoop van zegen. Nu nog de nieuwe hormonen halen bij de apotheek en dan weer richting huis.

Eenmaal thuis overdenk ik alles. Ik blijf stom verbaast, zo weinig follikels met zoveel hormonen? Als vrouw twijfel je toch aan jezelf, maar het schijnt zelfs met de hoogste dosis dat er soms geen eicellen willen gaan rijpen. Lang leven de natuur! Ik heb voor deze weg gekozen omdat ik perse eicellen wil doneren, anders had ik ook het gewone inseminatie traject in kunnen gaan zonder hormonen, en nu? Nu gaat waarschijnlijk het hele feest niet door. Ik heb waarschijnlijk wel 4 eicellen voor mezelf gemaakt die ik gewoon kan gebruiken en daar ben ik enorm blij mee, want ik heb maar 1 goede nodig, maar dan toch. Ik had de wens om andere vrouwen te helpen en dat dat misschien niet kan doorgaan is een domper. Buiten dat is het gebruik van die hormonen ook echt wel een geestelijke en lichamelijk belasting. Ik ben enorm teleurgesteld in mijn eigen lichaam en dat maakt me best verdrietig, na een potje janken is het tijd om mijn moed weer bij elkaar te rapen. Dit is niet zoals ik het gepland had, maar ga proberen mijn eigen prioriteiten voorop te stellen. Hopelijk zorgt de verhoging van de hormonen nog voor wat extra follikels en zo niet, heb ik het in ieder geval mijn best gedaan.

Ik breng de avond door met een vriendinnetje die beide hormonen mag injecteren bij me, zo fijn dat ik het nu niet zelf hoef te doen and she's a pro... Als er nog meer mensen zijn die willen oefenen? Be my guest!

zondag 19 juni 2016

Mezelf injecteren!

Om 21 uur zit ik er klaar voor.. vandaag zet ik de spuit er zelf in. Zoals ik verwachtte > het stelt niks voor..

Dat ik graag schrijf weten de meeste wel, maar ik wilde jullie dit moment niet ontnemen, dus naast mijn blog vandaag ook een vlog. Nieuwsgierig? Klik hier ...

zaterdag 18 juni 2016

Tijd voor Champagne!

Denk je lekker te kunnen uitslapen, gaat om 8 uur de bel! of ik de buurman even wil helpen. Ik vraag meteen of hij wel goed bij zijn hoofd is en leg op een niet al te aardige manier uit dat er ook mensen zijn die werken en dus willen uitslapen, daar voeg ik nog aan toe dat ik er helemaal klaar mee ben omdat hij me dit vorig weekend ook al flikte op zowel de zaterdag als de zondag. Hij stamelt wat ' ja maar,, ja maar mijn... uhh blender.. Ik zo, dat boeit me geen fuck, ik wil slapen, dus laat me met rust, later! De morgen gaat uitwijzen of hij het gesnapt heeft.

Ik duik terug mijn bed in, maar slapen zit er helaas niet meer in. Na wat potjes Candy crushe ga ik om 9 uur naar beneden. Voel me na het uiten van mijn frustratie gisteren een stuk beter en ben ook helemaal gerustgesteld nu ik weet dat het door stress 2 weken langer kan wegblijven, plus ik haal er maar voordelen uit, want a.s. dinsdag ga ik naar een concert van Celine Dion in Antwerpen en dan loop ik ook niet te klote met het spuiten. Eenmaal beneden haal ik wat brood uit de vriezer en zet Rocky buiten zetten. Dan ineens merk ik dat er iets gaande is beneden.. ff checken... en ja hoor... there it is... bloed... en veulllll... de big smile gaat niet meer van mijn gezicht, ook doe ik een vreugde dansje. Tonight is the night, tralalala...

De middag spendeer ik met een vriendinnetje, gezellig op reep samen met Rocky de pup, mijn eerste gezinsuitbreiding van inmiddels 12 weekjes en wat trekt meneer veel bekijks in het winkelcentrum, we worden door iedereen aangesproken. Het is ook echt een lekkerding. Heb hem nu 4 weekjes, maar hij hoort helemaal bij me, ongelooflijk hoe snel je van zo'n beestje kunt gaan houden. Eenmaal thuis gaan we Buzze op de playstation, briljant spel. Tussendoor wat koken en weer spelen. Als het tijd is om te gaan, ga ik naar Stiefpa Jack.

Zoals ik eerder aangaf zou Jackie de spuit eigenlijk zetten, maar die is niet thuis en wil de eerste liever niet zelf zetten. Om 21 uur is het moment dan eindelijk daar. Ik bereid de spuit voor, ga op de bank zitten en dan bam... hij zit, een heel bijzonder moment dit, WAUW! Het is eindelijk begonnen. Ik ben echt intens gelukkig nu, ondanks dat ik me hondsberoerd voel van de menstruatie, maar dat schuif ik aan de kant. Na dit spannende tafereel gaan we een stukje wandelen met de hondjes en vervolg ik mijn weg naar huis voor een avondje bankzaken met series. Gisteren was het huilen met de pet om, maar nu kan ik er met mijn pet niet meer bij, zo onwerkelijk gaaf...

vrijdag 17 juni 2016

Huilen met de pet op!

Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, dat is wat het is. 9 maanden lang heb ik uitgekeken naar het bijzondere moment dat ik kan starten en dan uitgerekend nu, laat mijn lichaam me in de steek. Ik faal er in om ongesteld te worden. Mensen in mijn omgeving leven ontzettend mee door steeds te vragen of het al zover is en ik kan alleen maar 'nee' verkopen!

Nee dus... en ja ik baal.. en ja het komt vast vanzelf wel maar daar koop ik nu weinig voor. Dit is voor mij zoiets groots, heb hier enorm lang naar toegeleefd en juist nu... is mijn lichaam kapot, althans zo voelt het. Ik ben niet in staat om zelf eitjes aan te maken, laat staan om ze te doneren. 

Heb voor de zekerheid contact gehad met de kliniek en door stress kan het soms wel 2 weken langer duren. Mocht er eind volgende week nog niks zijn kunnen ze eventueel een echo maken, maar laten we hopen dat het niet zover hoeft te komen. Dit weekend maar mijn gedachte verzetten.

woensdag 15 juni 2016

Lieve ongesteldheid waar blijf je?

Dinsdag 14 juni...
Als de wekker gaat is het eerste wat ik denk 'Finally, the biggest journey ever begins!...'. Er zijn nu 28 dagen verstreken na mijn vorige menstruatie. Na maanden wachten is het dan zover, eerst eitjes kweken voor andere vrouwen met een kinderwens en dan de mijne vervullen. Als ik voor 18 uur helderrood bloed heb mag ik vandaag mijn eerste injectie zetten. Ik ben altijd strikt op tijd, dus waarom vandaag niet? NOU daarom NIET.. Op het werk tig keer naar de wc geweest, maar geen druppel bloed te vinden. In de avond heb ik nog stille hoop, dan weet ik dat ik morgen mag beginnen, maar helaas.... niks nada nopes!

Woensdag 15 juni...
Om 7.15 uur gaat de wekker, hoopvol ga ik naar de wc, maar helaas... weer niks.. De meeste vrouwen vinden de menstruatie een verschrikking, ja ik ook.. ben er altijd doodziek van en ben hem liever kwijt dan rijk.. Maar nu? Please.... ik wil niks liever, lieve ongesteldheid, waar blijf je? Ik blijf hoop houden dat er voor 18 uur iets is, maar helaas. Waarschijnlijk ben ik er toch teveel mee bezig en blijft hij daarom uit, maar ja hoe laat je zoiets los? En voor de mensen die verder denken... Nee ik kan niet al zwanger zijn, uitgesloten, punt uit. Ik pas wel op, dadelijk ben ik van de verkeerde zwanger, weet je wat dat zaad gekost heeft? Moet binnen 7 dagen 700 ballen betalen en dat voor 3 rietjes. Zie je het trouwens al voor je? Heb natuurlijk geen idee hoe de donor eruit ziet, maar als mijn kind na de geboorte de uiterlijke kenmerken van X heeft heb ik toch een vet probleem. Ze hebben me bij de kliniek verteld dat ik op moet passen met gemeenschap (jaja, das politiek correct he!), terwijl ik het hier netjes probeer te houden belt mijn zusje op met de vraag of ik toevallig nog geneukt hebt.. Oeps.. Tja, we nemen in de familie geen blad voor onze mond. Ik heb vorig jaar een verhaal gelezen over een vrouw die het hotel in Egypte aanklaagde, haar dochter zou onbevlekt zwanger geraakt zijn van verdwaald zaad in het zwembad water. Moet niet gekker worden wil ik zeggen, maar als ik zwanger zou zijn, moet ik het hotel op Tenerife ook maar aanklagen voor onbevlekte bevruchting, want uhhh, ik weet van niks. Flauwekul natuurlijk, back to serieus... Vol positieve energie op naar de morgen..

dinsdag 17 mei 2016

Ophalen hormonen en behandelschema...

Eindelijk, het is 17 mei, eerst werken van 8.30 tot 13.30 uur, erna snel naar huis waar Papa en Marie-Jose op me wachten om richting Nij Geertgen te gaan. Ik vind het belangrijk om mijn familie bij het proces te betrekken, dus wil ze om en om meenemen.

Om 14 uur zijn we klaar om richting de kliniek te gaan. De afspraak staat om 14.40 uur, net haalbaar dus. Ondanks de slome tractor voor ons komen we precies op tijd. Als ik me aan de balie gemeld heb nemen we plaats in de wachtkamer. Om 14.55 uur worden we gehaald. Geen psycholoog deze ronde, direct door naar de arts. Hij begint met het uitleggen van de behandelfases voor de donatie.

Fase 1: De stimulatie fase
In normale cyclus heeft een vrouw 1, hoogstens 2 eitjes. Voor eiceldonatie is dit natuurlijk niet voldoende, ze willen tussen de 15 en 20 eitjes hebben. Om dit te kunnen bereiken moet ik mezelf injecteren met hormonen. Ze hebben verschillende behandelschema's voor de rijping van extra eicellen: Het lange schema, korte schema, flare-up schema en het VUB-schema. De laatste is voor mij van toepassing. Hier kom ik later op terug.

Fase 2: De punctie
Nu worden de gerijpte eicellen uit de eierstokken gehaald, dit gebeurd onder een roesje. Het aanprikken van de follikels (Dit zijn eiblaasjes en daar zitten de eicellen in) gebeurt onder zicht van een echoapparaat en neemt zo'n 15 minuten in beslag. Als alle follikels leeggezogen zijn (niet met blote oog te zien) gaan deze direct naar het lab, daar zullen de eitjes uit het follikelvloeistof gehaald worden. De eitjes en het ingevoren zaad worden direct klaargemaakt voor transport richting Leiderdorp. Ik krijg direct te horen hoeveel eitjes er geprikt zijn.

Fase 3: Labratoriumfase
In dit lab gaan ze de eicellen en het zaad samenbrengen. In Geertgen kiezen ze voor de ICSI, zoals ik eerder vermeld had, dus de zaadcel wordt in de eicel gebracht. De dag na de punctie word ik gebeld en krijg dan direct te horen hoeveel eitjes er goed zijn gaan delen. Onderzoek wijst uit dat ongeveer 70% goed deelt. Bij de overige 30% stopt het bevruchtingsproces vroegtijdig. Op deze dag worden er 3 bevruchte eicellen teruggestuurd naar Geertgen en diegene die uiteindelijk het beste deelt wordt teruggeplaatst. Indien er meer als 3 goed delen, worden deze op de dag na de punctie direct ingevroren. In de opvolgende dagen word ik op de hoogte gehouden van de deling van de 3 teruggestuurde embryo's.

Fase 4: Embryo transfer (terugplaatsing)
De terugplaatsing vind meestal plaats op dag 5.

Als dit allemaal duidelijk is, nemen we weer plaats in de wachtkamer. Na ongeveer 15 minuutjes komt de verpleegkundige ons halen, zij licht het behandelschema toe.

Het 
VUB-schema ziet er als volgt uit >

Dag 1 t/m 5 > 1 keer per dag 225 IE Fostimon (raden aan in de avond te spuiten)

Dag 6 t/m ? > 1 keer per dag 225 IE Fostimon (raden aan in de avond te spuiten)
                     1 keer per dag Cetrotide (deze moet om de 23 uur en 45 min)

35 uur voor de punctie > Pregnyl

Na de punctie 16 dagen > 3 keer daags vaginaal een Utrogestan capsule inbrengen.


Werking van de hormonen >
Fostimon > Dit is een stimulerende stof die de eierstokken aanzet tot rijping van de eicellen.
Cetrotide > Dit hormoon zorgt ervoor dat de eitjes niet te vroeg springen
Pregnyl > Dit hormoon zorgt ervoor dat de eitjes in de eiblaasjes uitrijpen, zodat ze makkelijker aan te prikken zijn.
Utrogestan > Dit hormoon zorgt ervoor dat het baarmoederslijmvlies in de juist conditie komt om de innesteling te bevorderen.

Na deze uitleg leert de verpleegkundige me hoe ik de injecties moet voorbereiden en toedienen, op zich niet heel ingewikkeld, denk dat de praktijk toch tegen kan vallen. Daarom heb ik met mijn zusje Jackie afgesproken dat zij de eerste injectie mag zetten, ze studeert voor verpleegkundige, dus dit komt haar opleiding ook ten goede en ik ben er mee geholpen. 


Bij een donatie komt dus aardig wat kijken, maar ik doe het allemaal voor een goed doel. Na dit bezoekje kunnen we direct door naar de apotheek om voor de eerste 5 dagen hormonen te halen. De rest krijg ik tussentijds aangezien ik meerdere keren voor echo's terug moet. Als we bij de balie van de apotheek staan vraagt dat vrouwke of ik al een afvalcontainer voor de spuitjes heb, uhhh nee die heb ik niet, vraagt ze 'waarom niet'. Marie-Jose is nog sneller als het licht en antwoordt, 'nou ehhh, misschien om dat dit de eerste keer wordt dat ze injecties gaat zetten'. Het is niet allemaal zo vanzelfsprekend hoor... Tja, daar sta je dan suf te wezen.. stotterend zegt ze: 'Ik zal er een bij doen, die mag u hier na afloop weer inleveren', vooruit dan, omdat je zo lief bent.

Als we alles hebben gaan we weer huiswaarts. Op naar de eerst volgende menstruatie, maar voor het zover is, eerst lekker 8 dagen genieten op Tenerife. Mezelf helemaal opladen voor alles wat op me af gaat komen.

zondag 8 mei 2016

Happy Motherday in heaven!



My Beloved Mom, My guardian Angel.
Thank you for keeping watch over me from above,
Your love, your touch, your sacrifices are etched.
Deeply in my memory, in a special place upon my heart.
You're never gone, your sweet presence stays.
We'll meet in heaven someday, we'll embrace and never be apart again.

Till eternity....

Je was niet alleen een liefhebbende Moeder, maar ook een geweldige Oma en fantastische Vrouw. Moederdag stond voor jou in het teken van liefde, dus samen zijn met de mensen van wie je hielt, je laten verwennen met knuffeltjes en cadeautjes. Ik denk vandaag iedere seconde aan je. Heb zojuist een kaarsje aangemaakt voor je in de kapel, een plek die jou rust gaf en de enige plek waar ik mij kan terugtrekken en constante verbondenheid voel. Ik mis je mam, maar vandaag in het bijzonder!

Happy Mothersday in heaven!

zaterdag 30 april 2016

Wat als 'later' eerder komt?

Wat als?
Wat als je 's ochtends niet meer wakker wordt? Wat als je gaat werken en nooit meer thuis komt? Of nog erger wat als, voor iemand die je lief hebt later eerder komt, iemand die je lief hebt nooit meer wakker wordt of iemand die je lief hebt nooit meer thuis komt na een werkdag of een leuk dagje uit?

Even serieus, het is altijd 'wat als'. Maar je zou maar net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn, daar waar een dodelijk ongeluk plaatsvindt, daar waar ze weer een aanslag plegen, een hartinfarct of hersenbloeding die niet herkent wordt of je zit in een vliegtuig dat neerstort? Kei harde realiteit toch?

Waarom?
Waarom worden dromen vaak uitgesteld en gaan we ze niet achterna? Waarom maken mensen ruzie en zijn te koppig om dit bij te leggen? Waarom hebben we vaak moeite met het duidelijk maken dat men om een ander geeft? Waarom kunnen we niet zeggen: 'ik ben trots op je' of 'ik hou van je'? Waarom zijn we bang voor het onbekende?

Waarom stellen we dingen uit? Je weet namelijk nooit of er een morgen zal zijn. Als later namelijk eerder komt ben je 'te' laat.

Te laat
Te laat om de ruzie bij te leggen, te laat om te zeggen hoeveel je van iemand houdt, te laat om je dromen te realiseren, te laat om je excuses aan te bieden, te laat omdat je altijd bang was voor het onbekende, te laat om... je was gewoon 'te laat' en daar krijg je spijt van...

Spijt
Spijt omdat je je excuses niet aangeboden hebt, spijt dat die ene ruzie niet bijgelegd is, spijt dat je je dromen niet achterna bent gegaan, spijt dat je niet vaak genoeg gezegd hebt hoe trots je bent, spijt dat je niet vaak genoeg hebt laten blijken dat je van iemand houdt.

Nu kan het
Heb geen spijt van de dingen je wel gedaan hebt, dat zijn je levenslessen en hebben je gemaakt tot wie je nu bent. Heb wel spijt van de dingen die je niet gedaan hebt, doe ze nu, want nu kan het. Ga je dromen achter na, nu kan het. Maak ruzies goed, nu kan het. Zeg dat je trots bent op je naaste en dat je van hen houdt, nu kan het. Nu kan alles nog!

Dus......
In het verleden heb ik ook niet alles even handig aangepakt, maar na een hoop wijze lessen zijn mijn ogen echt wel open gaan staan. Ik probeer zoveel mogelijk tijd met de mensen door te brengen die er toe doen. Zo ga ik tegenwoordig minimaal 1 keer per maand bij papa en Marie-José eten, iedere zondag met stiefpa Jack baantjes trekken in het zwembad en maak ik tijd vrij voor mijn zusjes. Naast mijn 2 banen en lange werkweken probeer ik tijd vrij te maken voor mijn vriendinnetjes. Het laatste jaar zijn een aantal oude vriendschappen herstelt, waar ik enorm dankbaar voor ben, helaas ben ik ook wat vriendinnen kwijtgeraakt, blijft een zonde maar het is niet anders, mensen veranderen en ik ook. Denk ook dat dat de reden is voor de herstelde vriendschappen en ze zijn beter dan ooit te voren. Ik zie de een meer als de ander, maar als het erop aan komt weten we elkaar te vinden en dat is waar een vriendschap om draait. Ze hebben in ieder geval een speciaal plekje in mijn hart. Wat voor mij nog het belangrijkst is, is dat ze me steunen in mijn traject, geen vooroordelen, puur eerlijkheid en ze leven zo ontzettend met me mee, dat doet me goed, want ik sta er niet alleen voor. De gun factor is hoog en dat maakt mij een rijk gezegend mens!

Naast mijn sociale activiteiten komt het opknappen van mijn huis eindelijk inzicht, ik heb mezelf als doel gesteld dat de logeerkamer op zolder af moet zijn tegen de tijd dat ik zwanger ben... en ik loop aardig op schema. Ben van mening dat ik de gaafste logeerkamer heb van heel Eindhoven. Ben best trots op mezelf dat ik ondanks alle drukte tijd heb kunnen maken voor mijn huisje. Nesteldrang noemt Jack het haha! Klinkt best logisch, hopelijk mag binnenkort alle aandacht naar het inrichten van de babykamer.

Dat reizen een passie van me is heb ik het laatste jaar wel bewezen, Amerika, Canada, Indonesië, Dubai en in het vooruitzicht Londen en Tenerife in ongeveer een jaar tijd, heb me er helemaal voor uit de naad moeten werken, maar dan heb je ook wat. Had het geld wel op mijn spaarrekening kunnen zetten, maar dat maakt me niet rijk, reizen maakt me veel rijker als het op ervaring aankomt.

Soms vergeet ik wat tijd voor mezelf vrij te maken, maar dan zijn er lieve vriendinnen die me op mijn vingers tikken. Waar het uiteindelijk op neer komt, is dat als je iets wil alles mogelijk is, maar we moeten wel realistisch blijven natuurlijk. Heb met 2 banen mijn reizen en het opknappen van mijn huis kunnen bekostigen, maar als ik een Ferrari voor de deur zou willen, ga ik het daarmee ook niet redden natuurlijk. Vind het overigens spuuglelijke auto's, maar bij wijze van. Nu lijkt het natuurlijk alsof ik alles goed voor elkaar heb en dat heb ik grotendeels ook wel, ik weet beter als ooit te voren wie ik ben, wat ik wil, wie en wat er toe doet en wat voor mij belangrijk is in het leven, ik leef in het hier en nu dus de dromen die ik nu heb wil ik verwezenlijken, is het niet links om dan rechtsom. Sta vrij positief in het leven, althans dat probeer ik, maar ook ik heb offdays, ben ook maar een mens met emoties.. Best verrassend dat ik dat zo zeg, maar ik heb ze echt.. ben tegenwoordig best een softie, wordt nog spannend met al die hormonen straks, maar ben er heilig van overtuigd dat mijn familie en vriendinnetjes er zijn om me op te rapen.

Anyway... Volg je dromen... Stel ze dus niet uit tot later, want wat als later eerder komt dan verwacht en 'later' ineens 'te laat' is? Goeie stof om over na te denken zou ik zeggen......................

donderdag 28 april 2016

Day of psychology Deel 2

Wekkertje vandaag om 7 uur. Heb mezelf wijs gemaakt dat deze afspraak niet zoveel voorstelt, maar word wel kotsmisselijk wakker. Onbewust toch meer last van zenuwen dan gedacht. Probeer van afspraak naar afspraak te leven, dan hoef ik maar een paar weken vooruit te kijken. Dit proces is namelijk behoorlijk slopend en als ik niet uitkijk denk ik mezelf helemaal gek. Het is ook een bizar idee dat het verwezenlijken van mijn grootste wens steeds een stapje dichterbij komt. Soms geloof ik gewoon niet dat ik 'heel misschien' dit jaar al zwanger zou kunnen zijn. Ahhhh ik dwaal alweer af! Terug naar de orde van dag, ik begin met een douche in de hoop dat mijn misselijkheid afneemt. Maar helaas gaat die pet niet op. Met moeite frot ik toch een boterhammetje en kopje thee naar binnen. Als ik ben aangekleed en mijn make-upje heb opgedaan ben ik om 8:20 uur klaar voor vertrek. Timen is niet mijn sterkste kan, maar gelukkig kom ik op tijd bij Nij Geertgen aan. Terwijl ik dit typ neem ik de woorden 'op tijd' direct in twijfel, als ik op de klok kijk is het namelijk 8:57 uur. Maar eeeeej, een HSP staat erom bekend dat plannen geen sterke kant is, dus dan doe ik het echt niet slecht als de afspraak om 9:00 uur is, het positieve is namelijk; punt 1 ik ben niet te laat en punt 2, ik heb zelfs 3 minuten over, dus.....


Psycholoog >
Ik meld me bij de balie en mag plaatsnemen in de wachtruimte. Om 9.10 uur word ik gehaald door de psycholoog. Ze willen even checken of ik de keuze voor eiceldonatie wel met mijn volle verstand genomen heb en bij wijze van niet bij de aankoop van een pakje boter. Begrijpelijk natuurlijk, dus we gaan gezellig een uurtje babbelen. Deze aardige mevrouw heb ik de vorige keren niet gezien, maar het voelt direct vertrouwd. Ze heeft een hele open vrolijke blik en komt spontaan over. Ik beland in dezelfde kamer waar ik de vorige 2 x ook gezeten heb. Ze biedt haar excuses aan voor het feit dat ze 10 minuten te laat is, ze moest nog wat papieren uitprinten. Ik geef aan dat ik gisterenavond ook nog het e.e.a. ingevuld heb. Die had ze ook uitgeprint, Just in case ik ze 'vergeten was'. Ja als je mij bent, had dat zo maar gekund. We beginnen met de papieren die ik zelf ingevuld heb. Op het eerste formulier willen ze weten of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen. Ik meld dat we op het BRCA gen1 (borstkanker) onderzocht zijn, maar dat ik geen gen drager ben, dat neefje is geboren met een schissis afwijking, maar dat komt niet van onze kant en dat mama COPD had, Sabina die ook COPD/astma heeft is daarop onderzocht en blijkt geen erfelijke variant te zijn. Geen bijzonderheden dus. Op het andere formulier kan ik toestemming geven voor het vrijgeven van embryo's aan de wetenschap als de bevruchting niet goed gegaan is, hiermee stem ik in. Kan hiermee namelijk zorgen voor verder onderzoek waar vrouwen die na mij komen baat hebben. Ook geef ik toestemming voor het doneren van embryo-donatie, dus dan doneer ik mijn eigen bevruchte eitje aan een andere vrouw die dan een kindje krijgt met exact hetzelfde DNA, omdat het zaad er al in zit. Mooie en fijne gedachte dat er dan ooit een kindje kan lopen met exact hetzelfde DNA als mijn kindje. Er zijn namelijk best wat stellen waarbij de vrouw geen eitjes aanmaakt, vervroegde overgang bijvoorbeeld en de man geen levend zaad heeft. Wat een hel als je daardoor je kinderwens niet kunt realiseren en ik, ik kan me alleen maar verplaatsen in het leed van die mensen. De psycholoog geeft ook aan dat dit soms jaren kan duren, ik moet namelijk eerst zeker zijn van het feit dat ik ze niet voor een later stadium wil gebruiken. Nadat we dit geregeld hebben moet ik nog een donorcontract tekenen. Leuk om te zien, want nu zie ik wat de mannen moeten invullen en welke info mijn kindje kan opvragen. Ik begin met een formulier waarop ik mijn uiterlijke kenmerken beschrijf, hoogst genoten opleiding en beroep. Erna vul ik een formulier in met mijn karaktereigenschappen en moet ik een motivatie geven waarom ik eicellen wil doneren, deze mag ik later opsturen. Mooi, want hier wil ik nog even over nadenken. Ik vraag de psycholoog of moeders in dit geval wel eerlijk zijn tegen hun kinderen over het gekregen eitje, ze licht toe dat ongeveer 85% van de vrouwen eerlijk is, mocht dit het geval zijn wil ik dus een mooie motivatie hebben, vind 'ik wil graag een andere vrouw helpen' een beetje kort door de bocht. We babbelen een end weg en leg uit waarom ik graag wil doneren, ze is blij te horen dat ik zo zeker van mijn zaak ben, dat hebben ze het liefst. Ze drukt me nog even meerdere keren op het hart dat wanneer ik met de hormonen begin ik niet stoer, maar een zeikerd moet zijn. Als ik dus iets voel waarvan ik denk dat het niet klopt, ik direct moet bellen, misschien krijg ik teveel of juist te weinig hormonen of gaat de rijping misschien wel te snel? Als ik niet tijdig zou ingrijpen kan alles voor niks zijn die maand, ze hebben dus liever dat ik 3 keer teveel bel als ik 1 keer te laat. Die moet ik op mijn geheugen vastnieten, want ik denk meestal dat het allemaal wel meevalt en het zou enorm zonde zijn als ik dit verkloot. Na een fijn gesprek neem ik weer plaats in de wachtkamer.

Arts >
Na zo'n 15 minuten word ik door de arts gehaald. Deze heb ik ook niet eerder gezien, weer een hele lieve vrouw. Ze geeft informatie over de hormoonbehandeling. Hiervoor zijn verschillende schema's. Het lange schema, korte schema en het VUB-schema, welke voor mij van toepassing is. Tijdens de volgende afspraak zal dit nader toegelicht worden. Tijdens de 2 weken durende hormoonbehandeling moet ik ongeveer 3 tot 5 keer terugkomen voor een echo, zodat ze de groei van de eitjes nauwkeurig in de gaten kunnen houden. Ze licht toe dat de punctie zal plaatsvinden onder een roesje.. Aiiiii das een tegenvaller, weet dat dit manier is om het minst pijn te hebben, dus zou eigenlijk blij moeten zijn, maar het stelt me niet gerust. Heb liever plaatselijke verdoving, dan kan ik alles in de gaten houden en ben ik niet zo versuft. Met een roesje kan ik de controle niet houden en daar zit mijn probleem hem denk ik. Maar goed, protocol he! Moet het maar gewoon op me af laten komen. De arts vertelt dat ik zo nog naar de verpleegkundige moet, daar kan ik een vervolg afspraak maken. Deze is nodig om uitleg te krijgen over het hormoongebruik, mijn behandelschema en het ophalen van de medicatie. Ik bedank de vriendelijke mevrouw met een hand en neem weer braaf plaats in de wachtkamer.

Verpleegkundige>
Ik kan even 10 minuutjes bijkomen van alle info voor ik weer gehaald word. Ze begint met een hoop papierwerk. Ze geeft me papieren en een boekje waarin de icsi-behandeling uitgebreid beschreven staat. Ook krijg ik 2 formulieren die ik moet ondertekenen. Op de eerste moet ik toestemming geven voor het transport van mijn eitjes en het zaad naar Leiderdorp waar zich het Lab voor bevruchting bevindt. Op het tweede formulier kan ik toestemming geven om mijn gezonde bevruchte eicellen aan de wetenschap ter beschikking te stellen mocht ik onverwachts komen te overlijden. Niet dat ik van plan ben deze aardbol te verlaten, maar you never know en anders vernietigen ze de embryo's, eeuwig zonde natuurlijk, dus lijkt me wel een goed plan. Als dit geregeld is wordt de vervolgafspraak gepland, deze is op 17 mei om 14.40 uur. Officieel moet mijn keus om eicellen te doneren nog door de commissie beoordeeld worden, maar zowel de psycholoog als de arts gaven aan dat dit maar een formaliteit is, beide zien ze geen bijzonderheden. De verpleegkundige geeft aan dat dit op 12 mei zal plaatsvinden. Maar dat zal wel goed zijn, want de nieuwe afspraak staat al vast. Als alles besproken is vervolg ik mijn weg naar het werk, ik kom 1 uur en 15 minuten te laat aankakken en jaaaaa ik heb natuurlijk netjes gebeld, maar alles voor het goede doel.

Wat een dag >
Zo ontzettend veel informatie gekregen vandaag, heb alles zo gedetailleerd mogelijk proberen te beschrijven. Wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar ben echt een stuk wijzer geworden. We komen steeds een stapje dichterbij. Best beangstigend ook, het is zo een groot iets, iets waar ik al sinds mijn jeugd naar uitkijk en nu gaat het bijna beginnen, kan het gewoon niet geloven. Inmiddels ben ik met alle bezoekjes en het wachten zo'n half jaar onderweg, hopelijk gaan de aankomende weken ook snel, op naar 17 mei.....

dinsdag 12 april 2016

Papa

De volgende afspraak is pas 28 april. Ik bedacht me dat het enorm saai is als mijn blog leeg blijft in wachtperiodes. Nu heb ik zo'n 6 weken geleden geblogd over mijn fantastische moeder, maar mijn lieve Papa mag natuurlijk niet achterblijven. Eerst een stukkie geschiedenis.

Zoals de meeste wel begrepen hebben zijn mijn ouders gescheiden. Net na mijn communie in november 1993. Mijn ouders kregen 2 dochters, Sabina en hoe kan het ook anders, moi natuurlijk. Mama had vrij snel een nieuwe relatie en is in augustus 1994 met Jack getrouwd, ze was toen al 6 weekjes zwanger en op 22 maart 1995 is Jackie geboren, zelfde geboortedag als Jack. Hoe bijzonder is dat!

Papa is kort na de scheiding in een relatie gekomen, maar deze hielt niet lang stand. In 1996 ontmoette hij Marie-Jose, op 20-04-2004 zijn ze getrouwd en tot op heden nog altijd samen. Marie-Jose heeft een dochter, Nicole. Met beide heb ik een goede band. Van de scheiding hebben we nooit veel meegekregen, geloof ook echt dat er alles aan gedaan werd om ons in bescherming te nemen. Echter boterde het niet altijd tussen mijn stiefma en ma, als kind probeer je beide gezinnen tevreden te stellen maar dat is echt een onmogelijke opgaaf. De laatste jaren was gelukkig alles rustig, hoe ouder hoe wijzer zullen we maar zeggen. 

Papa
Ik lijk echt bizar veel op mijn vader, soms ben ik in mijn doen en laten net een kopie. Vooral zijn nuchterheid en het op orde hebben van thuiszaken. Vroeger konden mama en Jack daar altijd om lache, als ik zei dat ik weer in de meterkast bezig was om mijn standen te checken, was mama haar reactie 'jij lijkt echt veel op je vader', was daar altijd trots op, had ik het in ieder geval van geen vreemde. Als mijn zusje in paniek over iets belde was haar reactie na mijn antwoord, ja dat zei Papa ook, hoe kun je daar zo rustig onder blijven. Papa en ik zijn beide heel erg oplossingsgericht, we zoeken naar oplossingen en denken niet in problemen.

We verschillen wel heel erg in ons enthousiasme, ik ben echt een enthousiast persoon, als ik papa dan super blij bel met goed nieuws zegt ie heel monotoon 'Oh das mooi', zie er ook de humor wel van in. Als het moet kunnen we hele serieuze en diepgaande gesprekken voeren over het leven. Weet nog goed toen mama in maart 2014 voor het eerst met ernstige complicaties in het ziekenhuis terecht kwam, Papa is echt de enige geweest die de situatie objectief bekeek en daar eerlijk over durfde te zijn. De hele wereld maar roepen 'het komt goed, je ma is sterk', Papa zei dan eerlijk dat de situatie niet al te best was en we echt van ergste moesten uitgaan omdat het aflopende zaak was. Moeilijk om te horen, maar ben blij dat hij eerlijk geweest is. Mama en Jack hebben ons altijd veel liefde gegeven en weinig in luxe omdat ze de middelen gewoon niet hadden, Papa en Marie-Jose daarentegen zijn niet zo van het uitspreken van gevoelens maar laten op een andere manier blijken dat ze om mij geven. Ze namen ons mee op vakantie naar Turkye en Disneyland Parijs, voor dagjes uit zijn ze ook altijd in. Voor mijn gevoel heb ik door mama haar ziekte periode mijn contact met Papa altijd wat naar de achtergrond geschoven, dacht er toen nooit over na, realiseer het me nu pas. Mijn gedachte was altijd, die redden het wel, ze hebben alles goed voor elkaar, onzin natuurlijk want Marie-Jose heeft ook moeilijke periodes gekend, andersom wordt zo ook over mij gedacht, 'Joyce die heeft alles goed voor elkaar, ze redt het wel'. Het laatste jaar zijn Papa en ik dichter naar elkaar toegegroeid, de rondreis in Indonesië heeft ons echt goed gedaan, wat heerlijk om 3 weken met mijn vader weg te zijn. Heb mijn vader ook echt goed kunnen observeren in die periode en het is gewoon echt een leuke sociale man, weer iets wat ik van geen vreemde heb.

Sinds begin vorig jaar doet hij mee met whatsapp, ideaal om makkelijker contact te houden. We appe stiekem best veel. Als hij een gesprek wil afsluiten zegt ie heel leuk 'Ik ga hangen, fijne avond nog' daar krijg ik hartjes en kusjes bij, de woorden 'houden van' zal hij niet snel in de mond nemen, maar hiermee bevestigd hij genoeg en dat doet me goed. Enkele weken geleden zei hij tijdens een whatsapp conversatie zelfs 'we besteden veel aandacht aan je zusje, maar vergeet nooit, maar dan ook nooit, dat jij net zo waardevol bent voor ons', ik raakte er helemaal emotioneel van.

Terwijl ik deze blog typ belt Sabina me rond 18 uur op 'Ja we moeten naar Papa het is dringend'. Uh hoezo, schrik me wezenloos. Ik vraag waarom, 'Geen idee, hij wil ons beide spreken'. Met lood in mijn schoenen ga ik die kant op, ben soms een doemdenker en tijdens het rijden haal ik de worst-case scenarios in mijn hoofd. Waarom wil hij ons tegelijk spreken? Is hij ziek of gaan ze scheiden? Als we daar aankomen zijn Papa en Marie-Jose beide vrolijk en aan het lache, das in ieder geval een goed teken. Kom maar op met het nieuws. Papa is een open-minded persoon maar wel erg van de oude tradities en vindt dat als je gaat trouwen de moeder de trouwjurk moet betalen, nu weet hij dat Mama en Jack daar de middelen helemaal niet voor hadden en dat het nu sowieso geen optie meer is. Mijn stiefzus is getrouwd en haar jurk is betaald door Papa en Marie-Jose. Aangezien het er naar uitziet dat Sabina en ik nooit of voorlopig niet gaan trouwen, vindt hij dat dit het moment is om het 'geld van de misgelopen trouwjurk' te compenseren. Had veel verwacht, maar dit heb ik niet zien aankomen, vond het namelijk altijd erg begrijpelijk dat ze haar jurk betaalde en heb me daar nooit achtergesteld over gevoeld. Papa en Marie-Jose willen het deel van de 'misgelopen jurk' als het ware afkopen, zodat we alle 3 hetzelfde gehad hebben. Dit betekent dus heel concreet dat we EUR 1500,- krijgen in de vorm van een tegoedbon. Als ik straks zwanger ben, kan ik deze vrij besteden aan babyspulletjes, ze willen dan wel graag mee winkelen om een kamertje en kinderwagen uit te zoeken... ehhhh hell yeah, maar jongens dat had ook wel gemogen zonder die EUR 1500,- hoor! Heb hier zo geen woorden voor, echt serieus, ik sta helemaal perplex.. Dit bewijst toch wel dat het echt een geweldige man is of niet? Voel me in ieder geval een trotse dochter.

vrijdag 8 april 2016

Het zaad is binnen...

Ik ben aan het stuiteren, zo ongelofelijk blij! Kreeg vanochtend een mail van Nij Geertgen met het volgende >

Geachte mw. Geerts

Via deze weg kan ik u mededelen dat er voor u 3 rietjes op voorraad staan.

U kunt een afspraak maken om uw behandeling te starten/vervolgen.

Hopende u zo voldoende te hebben geïnformeerd, heel veel succes.

Met vriendelijke groet,

Dirk van Bragt
Wachtlijstbeheerder.

Ik sta helemaal perplex, nu al? Het zou 8 tot 12 weken kunnen duren, wat een verrassing zeg. Het voelt alsof ik een bestelling op bol.com gedaan heb, zo bizar dit! Heb me de rest van de dag niet meer kunnen concentreren. Als ik dus het gewone inseminatie traject in zou gaan, zou ik tijdens mijn eerst volgende ovulatie, ja je leest het goed, over 9 dagen al kunnen beginnen. Maar......

Ik heb 28 april nog een afspraak met de psycholoog staan ivm met de eiceldonatie. In mijn pauze bel ik toch de kliniek maar even, helaas kan de afspraak niet vervroegd worden. Na deze afspraak zou de behandeling in mei kunnen starten, echter ga ik de eerste week van mei nog naar Londen en het einde van de maand een weekje naar Tenerife. De eiceldonatie neemt ongeveer 2 weken in beslag. Ik krijg eerst een lading hormonen in de vorm van injecties en pillen om meer eicellen te laten rijpen, hierna volgt de eicelpunctie. Na de eicelpunctie zullen de eitjes in het lab bevrucht gaan worden en na zo'n 5 dagen wordt de eerste teruggeplaatst.


Als ik nu zou kunnen starten zou ik in mei vrij zijn van hormonen en misschien al zwanger, maar helaas kan de psycholoog niet eerder. Ik check mijn agenda nog 10 keer, maar de behandeling in mei starten is geen optie, heb namelijk geen flauw idee hoe ik ga reageren op al die hormonen en de punctie brengt ook wat risico's met zich mee, wil niet dat mijn vakanties in gevaar komen. Bovendien ben ik ook afhankelijk van mijn cyclus. Makkelijkste optie is natuurlijk om geen eicellen meer te doneren, want dan start ik over iets meer als een weekje, dan komt mijn ei. Nu loop ik 2 maanden vertraging op, maar niks aan te doen. Ik heb een duidelijk doel voor ogen en dat brengt geduld met zich mee, wacht al zo lang, wat maken die 8 weken nu uit? Uhuh, zolang ik mezelf dit de aankomende weken blijf wijsmaken kom ik ze wel door. Wat zeur ik nu? Ik bedoel, vrouwen die op eicellen wachten, wachten 78 weken, dat is bijna 10 keer langer dan ik en ik, ja ik kan voor hen het verschil maken. Kop op en schouders eronder, ik ga me kranig door de aankomende weken wurgen. Mijn kindje zal rustig in de diepvries moeten wachten en tot die tijd kan mijn baarmoeder nog even genieten van de rust, ze zal het nog druk gaan krijgen straks...

maandag 14 maart 2016

Als je me echt zou kennen!

Ken je dat programma? 'Als je me echt zou kennen'. Mooie tv.. Nu bedacht ik me.. hoe goed kent mijn omgeving mij? Na een lange zoektocht denk ik dat ik mezelf toch aardig goed ken.

Als je me echt zou kennen dan >
  • Wist je dat ik b12 te kort heb en daarvoor injecties haal bij de dokter.
  • Wist je dat ik al sinds mijn jeugd een hele grote kinderwens heb. 
  • Wist je dat ik hyper mobiel ben. Mijn heupen en schouders kunnen uit de kom, ik kan mijn enkels 180 graden draaien en er zit ook teveel speling op mijn polsen en vingers.
  • Wist je dat reizen een passie van me is.
  • Wist je dat ik enkele jaren geleden door een fout van de tandarts mijn voortand ben kwijtgeraakt na een mislukte wortelkanaalbehandeling. Mijn voortand is 2 x geperforeerd, waardoor deze eruit moest. Hele traject heeft me een jaar gekost, in dat jaar heb ik dus met een fucking gebit gelopen, wat overigens veel humor heeft opgeleverd, beetje zelfspot kan nooit geen kwaad.
  • Wist je dat ik slechter hoor. KNO arts kan geen oorzaak vinden, het betreft beide oren alleen met betrekking tot de midden tonen. Dat is dus de reden dat ik soms wat harder praat, ik hoor mezelf gewoon niet goed.
  • Wist je dat ik in mijn jeugd enkele jaren gekampt heb met dwangmatige handelingen, ben hier uiteindelijk zelf uitgekomen en daar ben ik enorm trots op!
  • Wist je dat ik smetvrees heb, lang niet meer zo erg als vroeger.
  • Wist je dat ik spastische darmen heb, uit zich bij stress of bij verkeerde voedingsstoffen. Ik vermijd sowieso rauwe ui, noten en teveel kruiden. Kan de oorzaak niet altijd achterhalen, maar wil toch zo normaal mogelijk leven, dus probeer wel te genieten van lekker eten, helaas pakt dit niet altijd goed uit.
  • Wist je dat ik met regelmaat last van ingegroeide teennagels, zo ongelofelijk irritant.
  • Wist je dat ik een bril niet bij mijn image vind passen en hem daarom alleen in mijn vrije tijd draag, ook al doen mijn ogen nog zo zeer van die rot lenzen.
  • Wist je dat ik voeten een ontzettend vies iets vind, krijg er serieus de kriebels van. Tenen zijn echt ondingen, wat moet je ermee?
  • Wist je dat ik een kotsfobie heb, wel alleen als het met buikgriep te maken heeft, ben altijd bang voor besmetting, dus huizen waar dit virus gewoed heeft vermijd ik. Tja ik weet het, kinderen gaan kotsen ;-)
  • Wist je dat ik een ict nerd ben, thuisnetwerken aansluiten, computers formatteren en fouten opsporen doe ik blindelings.
  • Wist je dat ik 2 rechterhanden heb, verbouw heel mijn huis zelf, verven, boren, timmeren en slopen draai ik mijn handen niet voor om. Ben dan ook voorzien van een hoop gereedschap.
  • Wist je dat ik van muziek zoals Il Divo, Sarah Brightman, Il Volo, Piano Guys, Enya, Sarah Mclachlan, Petra Berger, Celine Dion en Marco Borsato enorm ontroerd kan raken.
  • Wist je dat ik de muziek van tegenwoordig verschrikkelijk vind, met name rap. Luister dan liever naar de jaren 80, 90.
  • Wist je dat ik enorm veel van het menselijk lichaam weet. Alles mbt de bloedsomloop, de werking van organen en zuurstoftransport. Erfelijkheid (Dominante en recessieve overerving) en chromosomen (afwijkingen zoals trisomie 13,18 en 21 of mozaïcisme). De bestaande bloedgroepen en resusfactoren, dus wie mag je met welke bloedgroep juist wel of geen bloed geven.
  • Wist je dat ik enkele jaren meegedaan heb aan een erfelijkheidsonderzoek. Het BRCA gen1 wat borstkanker veroorzaakt komt in de familie voor. Kans dat ik drager zou zijn was aanwezig, maar ben er nooit bang voor geweest. Onderzoek wees uit dat ik geen gendrager ben.
  • Wist je dat ik ontzettend kan genieten van de kleine dingen des levens, bloemetjes die gaan groeien in de lente, het geluid van de waterval als ik tijdens een zomerse dag in mijn tuintje zit, de geur van net gemaaid gras, blaadjes die in de herfst van de bomen vallen, regen dat tegen het raam tikt als ik lekker warm onder mijn dekentje zit, de sneeuwbuien tijdens de winter, maar ook het samen zijn met familie en vrienden, voel me dan een rijk mens.
  • Wist je dat ik niet tegen stilte kan, heb altijd de muziek aanstaan.
  • Wist je dat ik altijd ruzie met de tijd heb. Beloof mezelf iedere ochtend eerder op te staan, maar als puntje bij paaltje komt snooz ik weer.
  • Wist je dat ik in werkelijk alles onafhankelijk wil zijn, vind hulp vragen moeilijk en dat is ook gelijk mijn valkuil.
  • Wist je dat ik op mijn 8e levensjaar over mijn hele rug, hoofd en armen 2e graads verbrand ben geweest door een hete koffiepot. Mama stond in de keuken om met de pot de woonkamer in te komen, ik ren de keuken in en nog voor mama de pot kon wegdraaien knal ik er met mijn hoofd tegenaan. Een ziekenhuis opname en lang herstel volgde. Ik ben er goed vanaf gekomen, maar dat had zomaar anders kunnen zijn. Mama heeft zich zo enorm schuldig gevoeld, maar het ging zo snel. Zij kon er niks aan doen. Kan me daarom altijd opfokken over de reacties op internet als er een kindje binnenshuis om wat voor reden dan ook gewond is geraakt. Een ongeluk zit echt in een heel klein hoekje van slechts enkele seconde en zoiets maakt je geen slechte ouder. Je kunt zoiets alleen als levensles meenemen.
  • Wist je dat ik ooit ben gestikt in een paaseitje. Deze smolt in mijn keel nadat ik me verslikt had. Als Jack de heimlich greep niet had toegepast was het fout afgelopen. Heb nadien nog een uur zitten shaken.
  • Wist je dat ik plasma-, stamcel- en orgaandonor ben. Heb me na mama der overlijden aangemeld. Mijn gedachte is: Ze hebben haar niet kunnen helpen, maar met een kleine bijdrage kan ik wel andere helpen. Hoop alleen met de orgaandonatie nog zeker tig jaar te kunnen wachten. Stamceldonatie is lastig, ik sta in een bestand waarin ze mij als match kunnen zoeken, ik hoop ooit 1 keer in mijn leven met iemand een match te zijn. Hoe mooi zou het zijn als ik een ziek iemand op weg kan helpen naar een mooiere toekomst. Plasmadonatie is om de paar weken.
  • Wist je dat mijn wens is om ooit nog een boek uit te brengen.
  • Wist je dat ik een enorme dierenvriend ben en verdrietig word van dierenleed. Wel krijg ik kokhals neigingen van motten en slakken, te smerig die beesten.
  • Wist je dat ik het heel belangrijk vind dat mensen die ik lief heb zich gewaardeerd voelen. Dat kan al gezegd worden met een simpele 'Ik ben trots op je'. Kijk naar wat je bereikt hebt en de mogelijkheden. Niet naar misgelopen kansen, daar kunnen we toch niks meer aan veranderen.

En dan de laatste 'als je me echt zou kennen'. Deze beschrijf ik graag iets uitgebreider.


Als je me echt zou kennen dan >

Wist je dat ik een hoog sensitief persoon ben, oftewel hooggevoelig. Ik leg eerst even uit wat het is

Kort samengevat > Een HSP'er, hoog sensitief persoon, neemt veel meer waar uit zijn omgeving. Kleine details in de omgeving worden eerder opgemerkt en ook de psychologische toestand van anderen om zich heen worden sterk ervaren. Dit komt omdat het brein i.c.m. het zenuwstelsel op een andere manier prikkels filtert. Zo kan het voorkomen dat een hooggevoelig persoon soms ineens wisselende stemmingen ervaart. Dit kan in veel gevallen komen door de psychische toestand van mensen om hem heen. Een hooggevoelig persoon ervaart namelijk meteen welke stemming er in een ander omgaat. In vele gevallen heeft deze stemming van een ander direct gevolg op de stemming van de HSP. Hierdoor kan de HSP deze stemming snel zelf ervaren en dit gaat vaak volledig onbewust. Dit kan erg verwarrend zijn, omdat die gevoelens ineens de overhand kunnen nemen. 

We gaan even 18 jaar terug in de tijd. Tot die tijd was mijn leven onbezorgd. Buiten het feit dat mijn ouders in november 1993 gescheiden zijn en ik goed hersteld ben van de hete koffie, heb ik geen spectaculaire dingen meegemaakt. Tot in 1998 het noodlot toesloeg en mijn oma (mama der moeder) zelfmoord pleegde. Erg zou je zeggen? Dat mens was je liever kwijt als rijk, ze heeft ons wel met veel vragen laten zitten. Laten we het er maar houden dat mama het ontzettend zwaar gehad heeft. Erna begonnen bij mama de psychische problemen. Ik voelde me vanaf die tijd verantwoordelijk voor ons gezin. Draaide wassen, zorgde voor het eten op tafel, schone kleren in de kast en een schoon huis. Ik zorgde ervoor dat mijn zusjes een zo onbezorgd mogelijk leven konden lijden. Ook voelde het als mijn taak om mama ondanks alles gelukkig te maken want ze had immers al genoeg te verduren gehad. Heb mezelf jaren weggecijferd omdat dit op den duur routine werd en ik niet beter wist. Ondanks haar beperkingen heeft ze ons juist dat gene gegeven wat ze thuis nooit gehad heeft, een warm thuis met enorm viel liefde en dat maakte zo ontzettend veel goed. Ik kijk liever naar wat een mens wel kan en niet naar wat niet mogelijk is. In 2004 kreeg mama de diagnose COPD, ik wist er zelf in de tijd nog niks vanaf en mama stak der kop in het zand. Begeleiding is eigenlijk grote noodzaak bij deze ziekte om de kwaliteit van de longen zo lang mogelijk optimaal te kunnen houden. Ze wilde er pas tegen vechten toen het kwaad al geschiet was. In 2009 ging ik op mezelf wonen. Ik was er aan toe, maar ineens had ik 2 huishoudens, ik probeerde er toch zo veel mogelijk voor het hele gezin te zijn. In dat jaar nam ik ook mijn 10 jaar jongere zusje Jackie, zij was toen 13, met de bus mee naar Salou op mijn kosten. Ik wilde haar een onbezorgde tijd en leuke herinneringen bezorgen. Ze was natuurlijk nog erg jong, maar Jack en mama hebben mij haar altijd toevertrouwd. Erna zijn we nog 3 keer samen weggeweest. Ik blijf vooral nu maar herhalen hoe trots ik op haar ben, ze doet het zo ontzettend goed. Haar reactie is dan dat ze dankbaar is, dat ik haar dat kleine stukje heb kunnen geven wat mama en Jack niet konden en dat ik altijd een moedertje voor haar ben geweest.

Moraal van het verhaal
De moraal van het verhaal is dus dat ik dacht dat ik gewoon zorgzaam was, maar ondertussen werd ik extra geprikkeld zonder dat ik het in de gaten had, ik nam en neem nog steeds de emoties en stemmingen van andere over. Soms erg vermoeiend, omdat ik niet weet welke emotie nu van mezelf is. Via internet kwam ik er enkele maanden geleden achter dat er een naamplaatje aan vast hangt. Wat iemand met autisme te weinig heeft, heb ik dus teveel en dan hebben we nog de categorie er tussen in. Ik heb me voorheen vaak onbegrepen gevoeld, want waarom ziet de rest van de wereld niet wat ik zie? Het is voor de normale mens ook heel makkelijk om te zeggen dat ik dingen moet laten rusten, al zou ik dat willen, de prikkels komen automatisch binnen. Nu ik weet waar het vandaan komt kan ik ermee aan de slag, maar dan nog is het niet makkelijk. Ik moet prioriteiten gaan stellen en leren om mezelf op de eerste plaats te zetten, maar hoe doe je zoiets? Ik weet inmiddels dat 'nee' ook een antwoord is, dat is in ieder geval een begin.

Het is vandaag precies 15 maanden geleden dat mama is overleden, de grootste zorg viel toen weg. Alles wat vroeger zo vanzelf sprekend leek, was in 1 klap verdwenen. Ik had de tijd om de confrontatie met mezelf aan te gaan en over het leven na te denken, die ruimte heb ik mezelf voorheen nooit gegeven. Omdat iedereen altijd maar op mij leunde heb ik geen flauw idee hoe het omgekeerd werkt. Huilen zag ik als een zwak iets want dan werd er misschien wel gedacht dat ik het allemaal niet aankon, aangezien ik alles draaiende moest houden was dat dus uit den boze. Nu begrijp ik inmiddels dat er niks zwaks aan is en het juist sterk is als je je kunt openstellen, wanneer ik zover ben weet ik nog niet, maar ben allang blij dat ik het vanaf dit oogpunt kan bekijken. Tja de mens is een gecompliceerd wezen, ook ik. Maar ben van mening dat mijn puzzelstukjes aardig op de juiste plek beland zijn.

Conclusie
Deze blog voelt bijna als een biecht, maar blijf herhalen dat het enorm oplucht om zo van me af te schrijven. Al met al zijn er wat strubbelingen geweest, kan niet verder uitwijken als dit, sommige dingen moet ik voor mezelf houden, maar kan toch stellen dat ik een gelukkig, gezegend en rijk mens ben. De wereld kan heel mooi zijn, het is maar net met welke ogen je hem bekijkt. Ja, ik heb zo mijn dagen, maar vind dat ik best positief in het leven sta. Het ergste wat me kon overkomen is me al overkomen, dus de rest kan alleen maar meevallen. Nu ben ik natuurlijk nog geen moeder, dus vanuit dat opzicht kan ik niet oordelen, maar heb wel het gevoel dat ik nu de hele wereld aan kan. Eerst mijn ene droom uit laten komen en dan de andere voortzetten, oneindig veel reizen. Ik wil mini-me de schoonheid van het leven laten zien en leren om deze te waarderen, niet alles is zo vanzelfsprekend als het soms lijkt.

Mensen in mijn directe omgeving vertel ik vaak heel veel, maar eigenlijk ook niks. Hoe goed ken je mij nu eigenlijk? Hoe goed ken je jezelf eigenlijk? Wat maakt je nu echt gelukkig? Van welke dingen kun je genieten of waarvan juist niet? Wat is voor jou belangrijk? Welke zaken doen er juist helemaal niet toe?

en last but not least, wat wijze woordjes....

Hou van jezelf, geloof in jezelf en ben daar trots op. Kijk naar hetgeen wat je bereikt hebt en naar wat je nog wilt en kunt bereiken. Denk in mogelijkheden, oplossingen en kansen, denk niet in problemen. Kijk niet terug naar dingen die je niet kunt veranderen, neem ze slechts mee als wijze levensles. Bovenal, sta stil bij de mooie dingen des levens, dan pas is alles mogelijk, geniet....