Om 7.15 uur gaat de wekker, vandaag werken van 8.45 tot 12 uur en om 13 uur eindelijk het gesprek met de Psycholoog. De afgelopen weken zijn echt voorbij gevlogen. Kan niet ontkennen dat ik toch wat last heb van zenuwen, ben misselijk. Voor mijn gevoel hangt er toch best wel wat van dit gesprek af, een soort van sollicitatie, maar dan voor de rest van mijn leven. Het werken gaat gelukkig vlot vandaag.
Om 12 uur snel al mijn spulletjes opruimen. Voor ik richting de kliniek vertrek haal ik even een vriendin op, heerlijk wat afleiding en morele steun. We moeten 40 minuutjes rijden, aan kletsen geen gebrek, dus die 40 minuten zijn zo voorbij. Mooi volgens schema komen we bij de kliniek aan. We gaan in de wachtruimte zitten. Binnen 5 minuutjes word ik door de psycholoog gehaald. Vriendinnetje blijft in de wachtkamer en ik ga alleen mee naar binnen. Gelukkig zijn de zenuwen afgenomen en ben er vrij rustig onder. Ze geeft meteen aan dat ze wat vragen op me gaat afvuren. Ze wilde weten van onze gezinssamenstelling, woonsituatie, werk, hoeveel ik later wil gaan werken als het kindje er is, of ik dan nog alles kan bekostigen, naar wie het kindje gaat als er iets met mijn zou gebeuren, hoe ik bij hun terecht ben gekomen, of ik een goed netwerk heb en nog wat vragen. Ze geeft ook aan dat er vrouwen komen die nog in een soort van rouwproces zitten omdat het met een man niet gelukt is. Natuurlijk zag ik mezelf vroeger ook met een man en huis vol kinderen, maar ja dingen gaan zoals ze gaan en wil niet wachten op die ene en wil me aan de andere kant ook niet snel in een relatie storten omdat ik bang ben dat ik er overheen schiet. Bovendien als je kinderen neemt in stabiele relaties geeft dat geen enkele garantie op de toekomst, die vrouwen komen er onbewust alleen voor de staan. Het leven is dus erg onvoorspelbaar en garanties zijn er nooit. Nadat we een uurtje fijn samen gebabbeld hebben geeft ze direct aan dat er geen bijzonderheden zijn, fieuw.. dat viel reuze mee, gesprek als erg prettig ervaren. Ze verteld dat de vervolgafspraak ook bij haar is voor de bepaling van de donorkeuze.
Na dit gesprek mag ik terug in de wachtkamer gaan zitten, want moet zo nog naar de arts. Binnen 5 minuten word ik weer gehaald, nu kan mijn vriendin wel even mee. De arts vraagt of ze al een inwendige echo gemaakt hebben want ze ziet niks in het dossier. Ik geef aan dat ik van niks weet. Mmm dat hadden ze eigenlijk bij intake al moeten doen. Oke verrassend, ik snap het wel, maar fijn als ik er ook even over geïnformeerd word. Ze vraagt of ze dat nu mag doen, ik zeg laten we dat de volgende keer maar doen, heb er nu al een halve werkdag opzitten, vind dat al niet meer fris. Volgende keer is prima. Na de arts mogen we weer plaats nemen, want de assistent komt ons nog halen om een nieuwe afspraak in te plannen. Dit loopt gelukkig ook vlot door. Volgende afspraak staat gepland op 1 maart.
Weer af tellen nu, maar de weken vliegen voorbij.
Om 12 uur snel al mijn spulletjes opruimen. Voor ik richting de kliniek vertrek haal ik even een vriendin op, heerlijk wat afleiding en morele steun. We moeten 40 minuutjes rijden, aan kletsen geen gebrek, dus die 40 minuten zijn zo voorbij. Mooi volgens schema komen we bij de kliniek aan. We gaan in de wachtruimte zitten. Binnen 5 minuutjes word ik door de psycholoog gehaald. Vriendinnetje blijft in de wachtkamer en ik ga alleen mee naar binnen. Gelukkig zijn de zenuwen afgenomen en ben er vrij rustig onder. Ze geeft meteen aan dat ze wat vragen op me gaat afvuren. Ze wilde weten van onze gezinssamenstelling, woonsituatie, werk, hoeveel ik later wil gaan werken als het kindje er is, of ik dan nog alles kan bekostigen, naar wie het kindje gaat als er iets met mijn zou gebeuren, hoe ik bij hun terecht ben gekomen, of ik een goed netwerk heb en nog wat vragen. Ze geeft ook aan dat er vrouwen komen die nog in een soort van rouwproces zitten omdat het met een man niet gelukt is. Natuurlijk zag ik mezelf vroeger ook met een man en huis vol kinderen, maar ja dingen gaan zoals ze gaan en wil niet wachten op die ene en wil me aan de andere kant ook niet snel in een relatie storten omdat ik bang ben dat ik er overheen schiet. Bovendien als je kinderen neemt in stabiele relaties geeft dat geen enkele garantie op de toekomst, die vrouwen komen er onbewust alleen voor de staan. Het leven is dus erg onvoorspelbaar en garanties zijn er nooit. Nadat we een uurtje fijn samen gebabbeld hebben geeft ze direct aan dat er geen bijzonderheden zijn, fieuw.. dat viel reuze mee, gesprek als erg prettig ervaren. Ze verteld dat de vervolgafspraak ook bij haar is voor de bepaling van de donorkeuze.
Na dit gesprek mag ik terug in de wachtkamer gaan zitten, want moet zo nog naar de arts. Binnen 5 minuten word ik weer gehaald, nu kan mijn vriendin wel even mee. De arts vraagt of ze al een inwendige echo gemaakt hebben want ze ziet niks in het dossier. Ik geef aan dat ik van niks weet. Mmm dat hadden ze eigenlijk bij intake al moeten doen. Oke verrassend, ik snap het wel, maar fijn als ik er ook even over geïnformeerd word. Ze vraagt of ze dat nu mag doen, ik zeg laten we dat de volgende keer maar doen, heb er nu al een halve werkdag opzitten, vind dat al niet meer fris. Volgende keer is prima. Na de arts mogen we weer plaats nemen, want de assistent komt ons nog halen om een nieuwe afspraak in te plannen. Dit loopt gelukkig ook vlot door. Volgende afspraak staat gepland op 1 maart.
Weer af tellen nu, maar de weken vliegen voorbij.
