4 oktober 2016,
Ben trouwens helemaal door het dolle heen dat Pixel een menneke is... zoals ik al zei, ik zie mezelf over een paar jaar helemaal staan aan dat voetbalveld.
IK > 'Pixel, wat heeft mama nu gezegd, buitenspel slome'
P. > 'Ja maar mama, wat is buitenspel dan?'
IK > 'Dat boeit nu niet meer Pixel, ga potjandikkeme achter die bal aan en rap'
Als ik hem maar geen trauma bezorg zo haha... Anyway.. Ik zie het dus helemaal voor me! En jullie zien het, ben al aan mijn lompe taal gebruik aan het werken. Nahh,, ook niet helemaal waar, beetje grof in de mond is niet verkeerd, maar dan wel op de juiste manier. Moet er natuurlijk wel een stoere vent van maken en niet zo'n kleine jankert.
Maar goed, om 15.50 uur is het weer tijd voor een bezoekje aan de verloskundige, deze ronde neem ik Joyce (vriendinnetje) mee. We beginnen met het bespreken van de bloeduitslagen van 2 weken geleden. Zag er gelukkig allemaal goed uit. Bloeddruk gemeten en was 110/60, schijnt prima te zijn zegt ze, moet ik dan maar op vertrouwen, ook al vind ik de onderdruk wat laag. Eindelijk is het moment daar, tijd om naar de hartslag van Pixel te luisteren. Blijft toch een spannend moment, maar binnen no-time heeft ze hem gevonden, een mooie sterke hartslag. Ben weer helemaal happy en trots.. er groeit een mooi sterk kereltje in mij..
TROTS, ja enorm trots.. ik krijg steeds meer het besef dat er gewoon een mini-mensje in me groeit, ik kan ook echt wel uitspreken dat ik me kei en kei zwanger voel. Jaaaa Pixel... een heeeeeel diep verlangen wordt door jou in werkelijkheid vervangen en dat ontroerd me enorm. Alleen al door te denken dat ik over een paar maandjes mijn eigen kindje, schrijf zoontje voor het eerst in mijn armen mag sluiten zorgt ervoor dat de tranen over mijn wangen rollen. Als ik 's avonds in bed lig praat ik heerlijk tegen mijn kleine vent en hoe cliché ook, wrijf ik heerlijk over mijn buik. Inmiddels is zijn gehoor ontwikkeld, dus dan kan hij vast aan mijn stem wennen in alle rust. Ik vertel Pixel dat mama zorgt dat hij een liefdevolle opvoeding gaat krijgen, mijn hart is namelijk nu al overspoeld met heel veel liefde. ik alles doe wat in mijn macht ligt om hem te beschermen, dat ons leven één groot avontuur zal gaan zijn, maar bovenal dat ik wil zorgen dat hij gelukkig gaat worden. Buiten dit zoetsappige gedoe waarvan ik altijd moet janken, jeujjj hormonen, thnx Pix, moeten we ook een beetje realistisch blijven ;-) Dit wil namelijk niet zeggen dat meneer alles bij me kan flikken he! Ik ben goed, maar niet gek... consequentie is wel geboden natuurlijk. Nu nog even iets anders >>>
De donor:
Ik krijg wel eens de vraag of ik weet wie de donor is.. Nou nee dus... en dat boeit me werkelijk geen ene fl*kker. Normaal is een kindje 50% mama en 50% papa.. DNA technisch gezien dan. Voor mij voelt het gewoon als 100% mama. Dat die ene bouwsteen die ik nodig had toevallig ook 50% DNA bevat sta ik helemaal niet bij stil. Pixel is een individu die zijn eigen karakter zal gaan vormen. Natuurlijk kun je wat van beide ouders meekrijgen, maar daar valt van te voren nooit iets over te zeggen. Mijn zusjes en ik zijn daar het perfecte voorbeeld van. En de vraag hoe ik hier later mee om wil gaan? Gewoon zorgen dat dit een vanzelfsprekend iets wordt, dan weet hij niet beter. En als hij groot genoeg is, kan ik mijn blogs bundelen tot een dagboek.
Maar voor nu, genieten van mijn groeiende buikje... en me focussen op het voelen van Pixel. Mama houdt nu al van je jonge, doe maar groot en sterk worden in mijn buikje, want als je er eenmaal bent begint ons grote avontuur!
