#PIXEL 9 MONTHS IN 9 MONTHS OUT!

Pfff wat is de tijd gevlogen, heb veel te weinig geschreven vanaf de geboorte. Beter gezegd, helemaal niks. Sorry guys… maar mijn laptop was overleden, ik miste de backspace en spatieknop, moest er zo hard op duwen dat ik er bijna doorheen ging en ehm… ben zo druk geweest met mijn kleine man dat ik eigenlijk geen tijd gehad heb om er überhaupt ook maar over na te kunnen denken dat de enige oplossing was ‘een nieuwe laptop’ kopen. Maar die heb ik nu  .. Verders zit ik weer helemaal in een rustig vaarwater, met een goed ritme, dus tijd genoeg om mijn hobby weer op te pakken tot #Peanut (‘baby die nog gemaakt moet gaan worden’) er is! #DuurtNogEvenHoor.

Nu is de hamvraag natuurlijk hoe het met ons is? Nou heeeeeeel goed! En ze leefde nog lang en gelukkig. LATER, DOEI… THE END…..

#Grapje 

Ik ga proberen in deze blog een samenvatting te maken van de afgelopen 9 maanden, voor zover dat mogelijk is.

De kraamperiode
Eindelijk, naar huis met Ryan.. ohhh wat ben ik trots, ik voelde me in het ziekenhuis enorm slecht, waarom sturen ze me naar huis? Maar toen ik de buitenlucht rook wist ik het. Ik wil naar huis, voelde me meteen 100 punten meer waard, de pijn is van een 10 gezakt naar een 5. Geloof het of niet, maar het voelt alsof ik de hele wereld ineens aan kan. Thuis aangekomen is mijn huisje helemaal versiert, kan nog huilen als ik er aan terug denk. Het begin van mijn nieuwe leven als mama Joyce, wauw wat klinkt dat goed  En wat is hij knap hé, weet niet aan wat voor donor ze me gematcht hebben maar nondepie dat moet vast een lekkere vent geweest, want Ryan is de mooiste, knapste, liefste en nu al leukste baby die ik ooit gezien heb (Vind iedere mama natuurlijk, maar ik moet het nog even benadrukken). Ik moet eigenlijk in bed gaan liggen, maar voel me verders redelijk dus ik kruip lekker op de bank. Later ga ik voor de beeldvorming toch maar even in bed liggen, want dat doen vrouwen die net bevallen zijn, geloof ik. Dit hou ik nog geen 2 uur vol. Ben niet ziek ofz, heb alleen maar een keizersnee gehad… Oh ja en een kind gekregen, maar dan nog. Hou er niet van om in de watten gelegd te worden. Dus na het eten beland ik weer snel beneden op de bank.. en Ryan? Die gedraagt zich voorbeeldig. De eerste 1.5 week blijft mijn Jack (stiefpa) bij mij slapen, super fijn. Hij kookt iedere avond en helpt met de was. Ook doet hij 1 nachtvoeding, de andere doe ik zelf.. dat was trouwens ook een dingetje, vooral vanaf dag 4. Ik zal proberen jullie een visueel beeld te geven.

* Kind huilt *Ik word wakker *Draait naar links om uit bed te komen #AUW *draait naar rechts #AhhhGVD *Probeert rechtop te gaan zitten *Ahhh Fuck mijn tieten *Ik lek *Ziet eruit als Pamela Anderson *Wow dit noemen ze dus stuwing *Wat een helse pijn *Nog een keer naar links *Een nawee puf puf *kind huilt nog steeds *Moet er zelf om lache *Hoofd tegen achterkant bed *Nu mezelf omhoog zien te krijgen *Na onderhand 15 min resultaat *Kind huilt nog steeds *Germ *Yess uit bed *Flesje maken *Resultaat tevreden kind *En een stomme mama, want die sukkel heeft geen sport BH *Schuift probleem *Nee uitdaging door naar de volgende dag *Nu genieten van mijn baby *End….

Maar… als de naweeën weg zijn maak ik grote sprongen, na een week loop ik voor het eerst vol trots buiten achter mijn kinderwagen. Zo’n magisch moment. Al is het maar een keer de straat in en uit. Het is hier net een klein dorp, iedereen komt naar kleine Ryan kijken, na de standaard zinnen als ‘ahhh wat is hij toch knap’ en ‘wow hij heeft veel haar’ komt de vraag ‘Uhhh wat doe jij eigenlijk al buiten’? Ehmmm.. *denkt na.. Wandelen natuurlijk, ‘kijk je wel uit’, maar natuurlijk. Uiteindelijk liep ik toen de kraamzorg weg was voor het eerst naar de winkel om boodschappen te halen. En na 1.5 week stond ik voor de eerste keer te stofzuigen. Wordt eigenlijk de eerste 6 weken afgeraden. En eigenwijs is ook wijs ik weet het, maar na 1.5 week is Jack ook weer thuis en ik heb ervoor gekozen alleen een kindje te willen, dus regel ik alles zelf wel. Het kraambezoek gaat gewoon door en mijn huis moet wel netjes zijn. Nu ben ik paar keer verwend om dat de mama van een vriendinnetje eea voor me gedaan heeft, maar tot op de dag van vandaag blijft het accepteren van hulp moeilijk. Ik wacht dan wel weer 6 weken met autorijden haha!

Kraamtranen.. Jaaaa die hebben uiteindelijk rijkelijk gevloeid. Na 6 dagen vraagt een vriendinnetje of ik er al last van gehad heb. Wie ik? Nee hoor voel me prima. Toch iets te hard geroepen want die avond begon het en wat er op dat moment allemaal door je heen gaat. Ik kan het niet eens uitleggen, tranen van intens geluk en tranen van verdriet omdat ik mijn geluk niet kan delen met mama. Wat een emotie, maar ook een enorme opluchting om het toch kwijt te kunnen. Ik ontvang enorm veel bezoek, soms plan ik iets te veel in, maar ben gewoon zo een blij ei. Iedereen mag hem zien en knuffelen.

De eerste weken is het vooral ritme zoeken en dat gaat als volgt >

*Mama-time *Lekker douche *Oh nee hij is weer wakker *In slaap knuffelen *Staat onder de douche *shit weer wakker *Half nat aankleden *flesje maken *Luier verschonen *Hij slaapt weer verder *Mama moet nog eten *Nee eerst snel stofzuigen *Zo nu een boterham *Nee shit hij is weer wakker *Knuffelen op de bank *Geniet van het moment *Deurbel gaat *Kraamvisite *Maag knort *Oh al 14 uur en nog niet gegeten *Oeps

Nou dat dus, maar gelukkig ging dat na een paar weken snel beter. Ik heb zo enorm genoten deze weken. Maar dan komt het moment dat je weer moet gaan werken, vergt ook weer ritme zoeken.

Werken
Pohhh.. wat heb ik het moeilijk gehad en geloof me dat heeft zeker een maand of 3 geduurd. Ik wilde helemaal niet werken, heb allerlei plannen bedacht om op een legale manier thuis te kunnen komen zitten om zelf voor Ryan te kunnen zorgen. Ik zou wel even ander werk zoeken met een tijdelijk contract wat dan uiteindelijk niet verlengt zou worden, zo kon ik lekker in de ww, zou dan weer zwanger worden waardoor ik in de ziektewet zou komen en na de zwangerschap lekker de ww doortrekken. Mijn god, ik schaam me nog als ik er over nadenk, maar had er alles voor over om bij mijn kleine man te kunnen zijn. Soms heb ik nog steeds momenten dat ik me ontzettend schuldig voel dat ik moet gaan werken, maar gelukkig weet mijn verstand dat het voor onze toekomst een stuk beter is. Waarom ik van gedachte ben verandert? Toen ik dacht dat dit het was, mocht ik bij mijn oude werkgever op sollicitatiegesprek komen, veel beter als mijn eerste gekke idee natuurlijk. Ik had weer zin om te werken en mijn plan was van de baan, maar toen kwam ik erachter dat ik helemaal niet weg kon bij mijn werkgever, want ik neem betaald ouderschapsverlof op, nadat dit stopt moet ik nog een jaar in dienst blijven. Oeps… Plan A was dus sowieso geen optie geweest, maar plan B ook niet. Shit en nu? Toen ben ik intern gaan solliciteren als planner, iets heel anders als de BTW wet en regelgeving. Na een goed gesprek ben ik het helaas toch niet geworden. Jammer, maar nu maar vrede hebben met de situatie. De belastingdienst is een goede werkgever en als ik als alleenstaande moeder enige financiële zekerheid wil hebben kan ik beter blijven zitten. Een paar weken later kreeg ik ineens een baan aangeboden als Trafficer. Lijkt een beetje op een planner, maar in plaats van je bezig te houden met de nieuwe roosters, hou je je bezig met het optimaliseren en muteren van de lopende roosters aan de hand van de forecast. Dit is ook een tijdelijke functie, tot wanneer is allemaal nog wat onduidelijk, maar ik zit helemaal op mijn plaats daar. Ik weet dat de kans er is dat ik straks terug moet naar mijn oude afdeling, maar daar heb ik vrede mee. Krijg van dit nieuwe werk nu enorm veel energie om er straks op mijn oude functie vol energie weer tegen aan te kunnen.

Ryan gaat 2 dagen naar mijn zusje en 1 dag naar mijn stiefma, maar ik ben in tussen toch aan het zoeken naar opvang, waarvoor deze week een afspraak gepland staat, omdat ik van mening ben dat dit beter is voor zijn sociale ontwikkelingen, ik heb namelijk gezien hoe leuk hij het heeft met andere kindjes en ben van mening dat ik hem nu wat ontneem. Daarnaast vind ik het zelf ook prettig om helemaal onafhankelijk te zijn. Ik hou namelijk van onafhankelijkheid.

Hoe nu verder?
Ryan ontwikkeld zich prima, het is zo’n vrolijke baby. Mag hem nog 3 maandjes baby noemen, dan wordt het een dreumes. Al lijkt hij dat soms nu ook al met zijn stoere kapsel en 2 tandjes. Zijn 3e tandje komt er ook aan, het puntje is al door zijn tandvlees. Hij huilt alleen als hij moe is of honger heeft. Hij lacht eigenlijk alleen maar, soms zoveel dat ik me afvraag of zijn kaakjes geen pijn doen. Inmiddels is hij al 2 keer op vakantie geweest, net zo’n reiziger als zijn mama. Toen hij 10 weekjes was ben ik met een vriendinnetje lekker een midweekje naar Zeeland geweest, dit was zo genieten he! In augustus zijn we 9 dagen naar Curaçao geweest samen met Jack. Vele verklaarde me voor gek, want wat ga ik toch zo ver weg zoeken met een baby van 5.5 maand, het zou hem toch niet uitmaken waar we zijn. Nee inderdaad en daar heb je meteen je antwoord. Het maakt hem niks uit, dus ik bepaal en ik wil naar Curaçao toe. Punt uit… uit… uit… uit.. dus, toen zijn we gaan boeken. Ik kan je zeggen, het was in 1 woord geweldig. Het is wel passen en meten met een kleine, maar dat hebben Jack ik samen echt super gedaan. Zou het ook zo weer doen.

Wil je weten wanneer hij voor het eerst omrolde, is gaan zitten, tandjes kreeg of is gaan lopen… just kidding, hij loopt helemaal nog niet. Maar… Vandaag trok hij zich voor het eerst omhoog, super knap. Check mijn instagram maar, daar staan foto’s en filmpjes met mijlpalen, want als ik dat ook nog moet gaan vertellen kan ik beter een boek gaan schrijven #Blogisallanggenoeg.

Conclusie is dus >
Het gaat me goed af. Ik ben gelukkig en we genieten. Of het zwaar is? Nee totaal niet en ja natuurlijk ben ik wel eens moe of heb ik geen zin om naar de winkel te lopen. Maar dat had ik ook toen Ryan er nog niet was. Dus of dat nu veel verschil maakt. Hij sliep met een maand al door, lucky me. Maar heb toch iets te hard geroepen dat hij snel doorsliep want vanaf ongeveer de 6 maanden begon het geklier de nachten en dat geklier is er tot op heden nog steeds. Ik blijf mezelf herhalen > Het is een fase, het is een fase, het is een fase, ja het is een fase. Of hij droomt of heeft last van zijn tandjes, weet het niet maar vind het voor het arme menneke zieliger als voor mezelf. De eerste maand vond ik de nachten erger als nu, waarschijnlijk ook omdat je zelf nog aan het herstellen bent van een zware operatie. Na 3 weken was ik kapot en dan heeft Jack me in het begin nog geholpen en moet ik er ook bij vermelden dat mijn lieve vriendin Tanja een paar keer is komen helpen met de nachtvoedingen zodat ik kon door slapen, ik was zo moe dat ik bijna omviel. Het gekke is dat ik dat dan wel weer heftig vond, terwijl hij nu al bijna 3 maanden kliert de nachten en ik sta nog steeds rechtop. Gelukkig is het niet meer iedere nacht, maar gemiddeld nog zo’n 4 keer per week. Als ik geluk heb slaapt hij bij mij meteen verder en als ik pech heb, net zoals vorig weekend, gaat meneer heerlijk brabbelen en wil hij spelen van 4 tot 6, maar laten we eerlijk wezen. Al wil ik nog zo graag slapen, als ik zijn lachje zie, boeit die slaap me niks meer. Lekker cliché maar het is echt zo. Samen met mama knuffelen in het grote bed, Love those moments  .

Laatst op het werk vroeg iemand op kantoor.. ohh jij ook weer zo’n nacht gehad, je oogjes zijn klein.. Ehmm nou nee, Ryan heeft super goed geslapen, maar ben zo blij met mijn nieuwe laptop dat het ineens half 1 was. Sukkel dat ik ben. Heb ik de kans op een goede nachtrust, verpest ik hem zelf. Ja sommige mensen leren het nooit.

Anyway, ik ga er een eind aan maken hier, klinkt als tot nooit meer ziens. Ik bedoel natuurlijk, ik ga de blog afronden want moet echt naar bed.. Tot een volgende ronde maar weer.

LATERS, DOEI, THE END………

16 maart 2017

Gedroomd, Gedragen, Geboren.

Ryan Lévon Geerts
16 maart 2017 om 11.24
2735 gram en 48 cm.

Een nieuw leven, een klein wonder.
Het klinkt zo gewoon, maar voor mij heel bijzonder.
Jij kleine man, hebt mijn diepste verlangen door intens geluk vervangen.

----------------------------------------------------------------

16 maart 2017

Na een goede nachtrust gaat de wekker om 7 uur. Moet me om 8.45 uur melden in het ziekenhuis. Ik begin met een verfrissende douche en een verrukkelijk ontbijt, nee grapje, was dat maar, moet nuchter blijven. Wat ik nog het meest vervelend vind. Na het douche ben ik zo klaar, want mag mijn lenzen niet in en mag geen make-up op. Alle spullen staan beneden al klaar. Om 8 uur is Jack er, die brengt me naar het ziekenhuis. Hij begint de dag met een kop koffie. In tussen ben ik kotsmisselijk van de honger. Heb even schijt aan de regels en pak toch een kop thee met wat extra suiker. Om 8.30 uur vervolgen we onze weg naar het ziekenhuis. Ondanks dat dit waarschijnlijk de meest bijzondere dag in mijn leven is en er ook nog eens een grote operatie gepland staat ben ik vrij rustig. Zoals men zegt, ik laat het allemaal op me af komen. Onderweg naar het ziekenhuis begint er wel van alles te rommelen in mijn buikje, zouden de voorweeën overgaan in echte weeën? Mijn rug en benen doen ook behoorlijk veel pijn.

Als we in het ziekenhuis aankomen word ik meteen naar mijn kamer gebracht.. Ze beginnen direct met een CTG, de kleine Pixel doet het goed, maar soms daalt de hartslag wel behoorlijk, daarnaast is op de CTG duidelijk te zien dat de kleine het ook wel gehad heeft daarbinnen. Maar daar komt meneer lekker optijd mee, want ben toch al in het ziekenhuis. In tussen hebben Papa, Marie-jose en Sabina zich ook verzameld in het ziekenhuis. De mannen gaan even koffiedrinken want ze moeten een katheter inbrengen en mijn doos is geen kijk-doos. Ik verzoek Sabina en MJ ook even aan de zijkant te gaan staan. Snap trouwens niet dat ze dit niet doen als de ruggenprik er al in zit.. wat een ellende zeg, na 2 keer opnieuw proberen zit dat ding eindelijk goed. Maar in tussen is wel mijn hele urinebuis zuur van de pijn. Maar goed eigenlijk wel mijn minste zorg. Infuus ook 2 keer geprikt, dan zit ook die eindelijk goed. Om 10.30 uur is het zover.. we krijgen groenlicht.. daar gaan we richting de operatiekamer. Eindelijk.. Zusje Sabina gaat mee. Waar ik me eerst misschien een klein beetje maakte om de ruggenprik kan ik nu niet wachten tot die erin zit. Mijn rug en benen vergaan van de pijn en die stomme katheter zit zo niet lekker, haal het gevoel weg.. zo snel mogelijk.. Neee NU is nog beter.

Voor we de operatiezaal in kunnen moet ik eerst nog naar de uitslaapkamer.. of ja.. daar waar je heen moet voor je echt naar binnen kunt, daar waar je ligt met 10 man die ook op een operatie wachten. Dat dus... Al gelijk staan er 3 mensen om me heen om mijn persoonsgegevens te checken. Na 10 min is het dan zover... there we go!

Daar lig je dan voor het eerst in je leven op een echte operatie tafel. Iedereen stelt zich voor aan ons. Iedereen? Ja iedereen, 3 operaties assistentes, anesthesist, daar de assistent van, de kinderarts, daar weer een assistent van en ga zo maar even verder. De Gyn laat nog even op zich wachten. In tussen wordt er een gezellig end gekletst. We wachten op mevr. Kuppens. Grappig want zij heeft 8 jaar geleden ook de bevalling gedaan bij mijn zusje.. evenals mijn mislukte draaipoging. Hele aardige vrouw. Na 15 minuten wachten komt dhr. Schoots ook een gyn. Nou nog beter. Mijn eerste bezoek bij de gyn in het ziekenhuis was namelijk bij deze beste man, ik zei nog dat als hij de keizersnee zou doen het een dolle boel zou worden. Niks is gelukkig minder waar. De sfeer is namelijk erg relaxed en ontspannen. We beginnen met de ruggenprik... Thank god, eindelijk mag hij erin. Ik kan me volledig ontspannen en voel er dan ook helemaal niks van. Het aanbrengen van de katheter en het infuus was veel vervelender. Het gevoel in mijn onderlijf trekt snel weg.. zo heerlijk. Ik probeer me nog op de bewegingen in mijn tenen te focussen, maar na enkele minuten weet ik eigenlijk al niet meer of ik ze nu beweeg of niet. Ik geef direct aan dat ik niet wil weten als ze beginnen met snijden. De gyn zegt dat ze wel eerst moeten testen of ik goed verdoofd ben, logisch natuurlijk. Wel balen want daarna beginnen ze natuurlijk.. weet ik het alsnog. Tenminste dat denk ik.. ik ben namelijk na 10 min nog in de veronderstelling dat ze mijn gevoel aan het testen zijn. Dus ik geef nog een keer aan dat ik niet wil weten als ze beginnen.

Ik hoor ze een beetje lachen, want ze zijn namelijk al lang begonnen, sterker nog, ze zijn al bijna zover. Heel droog reageer ik met... 'Nou dan ben ik in ieder geval goed verdoofd, want ik voel dus echt niks'. We kletsen in tussen een beetje verder en vraag of de sfeer altijd zo relaxed is.. waarop de gyn antwoordt.. nee dat komt omdat jij zo ontspannen bent. In de tussentijd hangt de anesthesist assistent een paar keer boven mijn hoofd met de vraag of ik me nog oke voel! Uiteraard.. voel me prima.. mijn kind wordt eindelijk gehaald. We kletsen wat over vakanties, tot de gyn zegt dat het doek snel naar benden moet want het vruchtwater komt er al aan. Shit nu al! hallo.. ik ben nog helemaal niet zover, was door de relaxte sfeer al bijna vergeten waarvoor ik hier lag. Maar ja daar wacht kleine pixel niet op.. want het doek is naar beneden en ineens zie ik zijn billetjes. Ik weet donders goed dat ik 9 maanden zwanger ben geweest, heb de kleine ontelbare keren gevoeld, maar hoe verbaast kan je zijn als je dan opeens echt een mini mensje ziet. WAUW.. ik kan het niet geloven... ''Een BABY''.. Het gaat ineens allemaal zo snel, voor ik het weet duwen ze zijn gezicht in de mijne en ineens heb ik mijn menneke een kusje gegeven, ik ben helemaal van de kaart. Ze vragen hoe hij heet, maar ik kan zijn naam niet eens uitspreken, heb direct een brok in mijn keel, ik probeer niet te huilen.. lekker suf natuurlijk, maar wat erin zit krijg je er niet zomaar uit. Aan mijn zusje de eer om te vertellen hoe hij heet. Ik hoor de gyn in de verte nog ergens zeggen dat het een mooi manneke is. Hij mag gelijk door naar de kinderarts, schuin achter me, dus kan een beetje meekijken. Ik kan me ogen niet van hem afhouden, hij is gewoon perfect.. zelfs zijn stembanden functioneren, want hij kwekt alles bij elkaar. Ik voel in tussen toch wat tranen over mijn wangen ontsnappen. Ik heb het hem gewoon geflikt... de afgelopen 9 maanden voelen ineens als 5 min, wat is de tijd gevlogen. Nadat ze hem hebben nagekeken mag hij bij mij komen liggen. Achteraf is alles zo in een roes voorbij gevlogen op de operatiekamer, want heb erna nog wel 6 keer gevraagd of hij goed gekeurd was. En dat is hij zeker.. Hij is zo perfect... zo van mij!

Als alles gehecht is gaan we naar de uitslaapkamer, daar leggen we de kleine aan de borst. Wil geen borstvoeding geven, maar voor nu toch een intiem momentje met mijn zoon.

Na een half uur gaan we terug naar zaal, daar wachten papa, MJ en Jack. Een heel bizar moment om daar terug te komen met kleine Ryan, de verpleegkundige laat ons even lekker alleen. Achteraf is alles in een flits voorbij gevlogen.. kan me nog herinneren dat ieders omstebeurt de kleine vastgehouden heeft. Na een half uur komt de verpleegkundige terug, kleine Ryan moet verzorgd worden en daarna ik. Aan Sabina de eer om de kleine te wegen en aan te kleden. Hij wordt nu voor het eerst gewogen, 2735 gram.. Ik ben verbaasd.. Ja het is een klein menneke, maar hij werd op 5 pond geschat, dus de rust is toch ergens goed voor geweest. Zijn lengte meten ze later pas omdat hij zijn benen opgetrokken houdt door de stuit. Ik kijk vanuit bed toe vol ongeloof en intens geluk. Ergens baal ik ook ontzettend, de ruggenprik begint uit te werken waardoor ik ontzettend veel pijn heb en het gevoel heb dat ik ben overreden, is mijn menneke er eindelijk en het enige wat ik kan doen is op een afstand meekijken. Nadat hij aangekleed is vertrekken de mannen voor een bak koffie want ik moet ook aangekleed en gewassen worden. Voor de keizersnee riep ik met mijn grote mond dat de katheter er meteen uit moest en ik geen andere medicatie wil dan paracetamol. Maar ik heb me per direct bedacht, de pijn van de katheter is verdwenen dus laat zitten, laat zitten.. en alle medicatie die er is, duw er zsm in, liever gisteren als vandaag. Gelukkig zijn ze vlot, terwijl MJ met kleine Ryan knuffelt helpt Sabina de verpleegkundige om mij te wassen, aan te kleden en de pijnstillers (2 para's en naproxen) in mijn reet te duwen, aangezien ik zelf nog niks kan door de verdoving en helse pijn. De keizersnee stelde inderdaad niet veel voor, maar man man, dit heb ik nu al onderschat. Als ik helemaal klaar ben komen de papa's weer terug en in tussen mag ik naar een andere kamer toe.

Daar lig je dan met je kindje.. ik ontvang deze dag toch redelijk wat visite. Overige familieleden en een 2 vriendinnetjes. Misschien wat druk, maar toch erg prettig. Ik wil mijn trots het liefst direct aan de hele wereld laten zien, maar ik heb ook vrij snel verschrikkelijke naweeën, waardoor ik niet graag alleen ben. Je zou denken na een keizersnee is alles weg en eruit, nou dus NOT.. Ik bloed als een rund, alsof ik mijn baarmoeder aan het verliezen ben en met die naweeen heb ik het gevoel dat de bevalling nu pas begint! weer wat onderschat, oeps. Maar goed nu kan ik er alleen maar mee dealen. Die nacht blijft mijn zusje Sabina slapen, zo'n enorme steun.. Zeker nu ik zelf de kleine niet uit zijn bedje kan halen, kan me in het bed niet eens verplaatsen, laat staan eruit om mijn kleine vent te pakken. Die nacht slapen we beide niet veel.. maar de ochtend breekt vanzelf weer aan.

17 maart 2017
Om 5 uur wordt mijn katheter er al uit gehaald. Eerst wilde ik hem niet, maar nu ben ik er helemaal niet blij mee dat hij er al uit moet. Binnen 6 uur komt mijn blaas namelijk weer op gang en voel me zwaar overreden. Maar goed, mobiliseren zeggen ze dan. Rond 7 uur komt de ontbijtkar. mijn maag heeft er niet echt veel zin in, maar eet toch 2 boterhammetjes. Na het ontbijt genieten we samen heerlijk van mijn kleine ventje. Om 10.30 uur meldt mijn blaas zich. Shit Shit.. ik moet eraan geloven. Ik druk op de bel en als de verpleegkundige er is moet ik toch echt uit bed. Na ongeveer 10 min zit ik eindelijk op de rand, ik trek gelijk wit weg, maar blijf volhouden dat het goed gaat. Want als ik weer ga liggen kan ik straks weer opnieuw beginnen. De verpleegkundige vraagt voor de 2e keer of het wel echt goed gaat. Vooruit dan, neee het gaat niet. Dus ik moet weer gaan liggen wat ook weer 10 minuten kost. Ik krijg wat bouillon om weer op krachten te komen. Na een half uur duw ik weer op de bel en zeg dat ze de po maar moet brengen, maar daar denkt zij anders over. Moet toch echt uit bed. Poging 2 dan maar. Na 10 min sta ik eindelijk, ik wel janken, kan mezelf niet eens staande houden terwijl er naast mij een hulpeloos persoontje ligt die ik niet eens kan verzorgen. Dan niet te spreken over de naweeën die er ook nog zijn. De wc is in ieder geval een feit, ik zit, en ik kan je zeggen, wat een opluchting. Nu ik toch op de badkamer ben, wil ik meteen naar in de douche. De aardige verpleegkundige helpt me hierbij. Waar ik me van te voren druk over maakte laat je op deze momenten allemaal los. Als je je zo verrot voelt ben je blij dat er iemand is die je reet wast, ik wil me alleen maar fris voelen. En dat lukt aardig. Als ik klaar ben gaat Sabina eindelijk de kleine in bad doen, eindelijk het vieze vruchtwater uit zijn haren spoelen want dat is één grote plekzooi. Ik kan niet helpen, maar ga met veel moeite toch weer uit bed om te kijken hoe hij aan het genieten is. Wat een lekker menneke is het ook, kan mijn ogen niet van zijn zachte gewassen haartjes afhouden, wat een bos. De rest van de dag ontvang ik nog wat visite. In de avond komt zusje weer terug om nog een nachtje te slapen. Ondanks de pijn hebben we een leuke avond, ik krijg zelfs even de slappe lach.

18 maart 2017
In de ochtend om 7 uur komt de kinderarts nog een keer langs om hem nogmaals na te kijken, ik word ook nog nagekeken en we krijgen goedkeuring om naar huis te gaan rond het middaguur. Sabina zet mij na het ontbijt als kleine Ryan slaapt in de douche, toch best prettig als je zusje je hierbij kan helpen, ze wast mijn haren en voel me weer heerlijk fris, ondanks alle pijn ben ik klaar om naar huis te gaan. Gisteren dacht ik nog dit komt nooit goed, maar I'm ready. Terwijl ik mijn haren probeer te doen en wat mascare op doe, verzorgd Sabina de kleine ook nog even. Als zij rond 11 uur naar huis gaat, ga ik nog even op bed liggen tot Pap en MJ ons komen halen. Intussen maakt de verpleegkundige de ontslagpapieren klaar. Als alles in kannen en kruiken is wordt de kleine in de maxicosi gelegd en ik in de rolstoel gezet. De kleine wordt bij mij op schoot gezet en MJ duwt ons het ziekenhuis uit. Wat voel ik me trots, met een gezonde knul verlaat ik het ziekenhuis.. I did it.. oftewel, ik heb het hem gewoon geflikt!

Hieronder foto's van de keizersnee en de eerste 2 dagen!

En hoe blog je nu als je een kleine hebt, nou zo dus! >>>>.

Week 34 tot 39

Heb helemaal niet meer geblogd. Er is zoveel gebeurd dat dat er helemaal bij ingeschoten is.. dus hier nog een blog over de laatste weekjes voor de bevalling.

Na de wekelijkse CTG's is alles eigenlijk iedere keer goed geweest. dus hoefde me niet meer dagelijks te melden, maar weer lekker 1 keer per week. Eigenlijk verlopen de laatste weken super, kleine groeit goed en ik voel me top, eindelijk!

Draaipoging in week 36
Op donderdag 23 februari als ik 36.1 weekjes zwanger ben heb ik een afspraak bij de versie kundige. Dit is om te kijken of ze kleine pixel gedraaid kunnen krijgen, want meneertje ligt nog steeds in een stuit. Rond 11 uur heb ik eerst een CTG van 30 minuten om te kijken of de conditie goed genoeg is. Kleine Pixel doet het super. Dus we gaan ervoor! Eerst wordt er een infuus ingebracht om de baarmoeder te ontspannen, benen worden omhoog gelegd en hoofd wat naar beneden. Maar hoe goed ze ook hun best doen en hoe hard ik ook mijn best doe om te ontspannen, geven ze het na 4 pogingen op, de kleine ligt muurvast. En terecht.. wat een pijn zeg. Heb mijn best gedaan, het ziekenhuis heeft zijn best gedaan, meer is er niet aan te doen. Het wordt een geplande keizersnee. Je hebt ook altijd de keus om te kiezen voor een stuitbevalling, maar hier wil ik niet eens over nadenken. Vind de risico's voor de kleine te groot. hij ligt namelijk in een onvolkomen stuit, waardoor zijn voeten ook nog eens voor zijn gezicht liggen en moet er niet aan denken dat het grootste er het laatste uit moet. Dadelijk zit hij vast met alle gevolgen van dien. Dit beaamd de gyn gelukkig ook en haar advies is ook om voor een geplande keizersnee te gaan. Niet dat je hierop zit te wachten, blijft toch een grote buikoperatie, maar neem het risico liever zelf, wil dat de kleine gezond op de wereld gezet wordt.

Weken 37 en 38
In deze weken moet ik nog 1 x per week terug voor controle, kleine blijft het goed doen.
De datum voor de keizersnee is na 3 keer wisselen eindelijk bekend. In de week voor de keizersnee voel ik me de zaterdag niet helemaal lekker, harde buiken gaan over in voorweeën.. stiekem hoop ik dat mijn kleine man zich eerder aandient, maar na controle in het ziekenhuis hebben de voorweeën alleen gezorgd voor een verkorte baarmoedermond, maar geen onsluiting, geen indicatie om de datum te vervroegen helaas. Hij zit nog heerlijk warm daarbinnen. 2 dagen voor de geplande datum heb ik nog 1 keer een afspraak in het ziekenhuis om informatie over de keizersnee te krijgen. Ze leggen dan uit wat ik kan verwachten. Hoor eigenlijk niks wat ik nog niet wist maar goed, toch weer wat tijd opgevuld.

Het aftellen is begonnen!

De week van de CTG's

Ben je officieel met verlof, mag je meteen vroeg opstaan om iedere dag een ziekenhuis bezoekje te brengen voor dagelijkse CTG's. Maar alles voor kleine Pixel..


Wat is een CTG precies? >
De CTG meet de harttonen van de foetus en de weeën (of in ieder geval de druk op de buik) van de vrouw door middel van twee transductoren op de buik. De resultaten worden in grafiekvorm op een strook papier of op een monitor getoond. Met het instrument kan het welzijn van de ongeboren baby worden nagegaan.

De normale hartfrequentie van een ongeboren kind bedraagt 110 tot 150 slagen per minuut. Men spreekt van tachycardie wanneer de hartfrequentie hoger ligt. Men spreekt van bradycardie wanneer de hartfrequentie lager dan het gemiddelde ligt.

Vrijdag 3 februari >
Om 10 uur heb ik mijn eerste CTG. Meld me optijd bij de balie gynaecologie en mag direct meekomen. Ze leggen uit dat ik ongeveer 30 minuten aan de CTG moet, tenzij de uitslag afwijkend zou zijn. Ben gelukkig in goed gezelschap. Als de  bloeddruk gemeten is en ik aangesloten ben, vragen ze of we iets te drinken willen. De verpleegkundige komt direct thee brengen. De kamers zijn wat bedroevend en de stoel ligt niet altijd erg comfortabel, maar met wat kletsen is het half uur zo om, ik mag direct naar huis. De gyn heeft de CTG beoordeeld en alles zit er goed uit. Jeujjj...

Zaterdag 4 februari >
In het weekend is de poli gynaecologie dicht en moet ik naar de verloskamers bellen voor een afspraak als ik wakker word, aangezien ik er niet geruster op slaap, zet ik mijn wekker op 9 uur. De mevrouw aan de tel zegt dat ik maar moet komen als ik ben aangekleed. Rond half elf ga ik in mijn uppie richting het ziekenhuis. Ik meld me bij de balie van de verloskamers, helaas heeft zich net voor mij iemand gemeld, en zijn er niet genoeg kamers, dus moet een half uurtje wachten. Ligt genoeg leesvoer, dus een half uur is gelukkig snel voorbij. Om 11.15 uur ben ik aan de beurt. De verloskamers zien er echt heel netjes uit, word weer aangesloten en krijg wat thee. Heb uit de wachtkamer wat leesboekjes meegenomen. Deze ronde lig ik op een comfortabel bed, de kamer heeft zelfs een eigen wc en badkamer. Als ik er straks zo bij kom te liggen komt dat helemaal goed. Na een half uur komen ze me weer afkoppelen, CTG weer helemaal top!

Zondag 5 februari >
Wekker weer om 9 uur. Mag weer komen als ik aangekleed ben. Vandaag doe ik het toch even wat rustiger aan. Zusje belt me als ik met Rocky aan het wandelen ben, ze vraagt wie er mee gaat, nou me myself and I. Ze vind het sneu als ik alleen moet, dus zegt dat ze er zo aan komt. Rond half 12 gaan zusje, neefje en ik richting het ziekenhuis, na het melden mag ik meteen doorlopen voor de CTG. Word weer aangesloten en we krijgen wat te drinken. Jayden vind het allemaal reuze interessant. Hij komt bij me op bed liggen en we spelen een spelletje race op de Nitendo DS. Na een half uur meldt de verpleegkundige dat alles er weer top uitziet, en we mogen weer lekker gaan. 

Maandag 6 febr en Dinsdag 7 febr >
Deze dagen meld ik me volgens afspraak weer op de gewone poli, CTG's wijzen niks bijzonders uit en sta dan ook binnen een half uur weer buiten.

Woensdag 8 februari >
Om 10.45 uur melden zusje Sabina en ik ons aan de balie, weer direct aan de beurt.. zelfde ritueel.. maar nu gebeurt er iets wat we niet eerder gezien hebben. Terwijl we aan het kletsen zijn horen we dat de hartslag van Pixel ineens omlaag gaat, we kijken elkaar beangstigend aan en houden het apparaat in de gaten, hartslag zit onder de 90. In tussen krijg ik ook een enorme pijnscheuten, wat ook weer terug te zien is in de activiteit van mijn baarmoeder. Geen idee wat er allemaal gebeurt, maar fijn is anders. Hebben beide ons hart in de keel zitten. Net als Sabina wil opstaan om er iemand bij te halen gaat zijn hartslag langzaam weer terug naar de 135 slagen per minuut. De verpleegkundige en gyn kijken aan de andere kant mee en de verpleegkundige meldt zich 5 min erna ook. Ze hadden al gezien dat de hartslag ineens zakte. Ik moet langer aan de CTG blijven liggen. Uiteindelijk wordt het gebruikelijke half uurtje verlengd naar 2 uur. Zusje moet van alles regelen want Jayden zijn school is om 12.30 uur uit en we kunnen niet weg. In tussen pis ik bijna in mijn broek en kunnen we niemand vinden om me af te koppelen. Na 10 min zegt mijn zusje, ja maaar... je hebt toch die rode knop.. Duhhh.. als ik daarop duw staat er binnen een paar seconde iemand naast me! Ik red de wc net. Fieuwww wat een opluchting. Erna word ik weer aangekoppeld. Om 12.45 uur mag ik eindelijk naar huis. Ze hebben het goed in de gaten gehouden en zijn hartslag daalde af en toe wel, maar herstelde zich ook prima, nu geen reden tot bezorgdheid zeggen ze. Ik ga niet echt met een gerust gevoel naar huis, maar moet er op vertrouwen dat ze weten wat ze doen.

Donderdag 9 februari >
Vandaag een hele reeks aan afspraken, om 9 uur staat mijn zusje weer paraat om mee te gaan met me.

9.30 uur: Eerste afspraak bij de lactatie-kundige. Ik heb altijd geroepen dat ik geen borstvoeding ga geven, maar ze stelde in het ziekenhuis toch voor om een keer een afspraak te maken. En dat kan natuurlijk nooit kwaad. Krijg direct te horen waarom de borst beter is, hoor niet echt dingen die ik niet al wist, maar goed ze doet haar best. Zit zelf nog heel erg in dubio, ben namelijk alleen en de fles lijkt me gewoon makkelijker, zeker omdat ik er alleen voorsta en ik het dan makkelijker uit handen kan geven. Feit blijft wel dat borstvoeding gewoon goed is voor zo'n kleintje. Misschien wil ik het wel proberen... maar mocht het na een paar dagen niet bevallen, ben ik er ook snel klaar mee.

10.15 uur: Weer tijd voor een echo. Rompje, hoofdje en boven beentje worden weer gemeten. Krijg nooit zoveel info van de echoscopist, ze laat wel zien dat het totale gemiddelde net iets onder de middellijn ligt, wat eigenlijk heel goed is. Maar daar was ik ook niet zo bang voor, ben alleen maar benieuwd naar de individuele meting van zijn rompje, maar moet nog even wachten op de verloskundige. Het goede nieuws is overigens wel dat Pixel uit stuit is. Hij ligt nu namelijk horizontaal in mijn buik. Nog steeds niet goed, maar de kans dat hij nog zou draaien zou minimaal zijn werd me verteld, maar toch heeft hij een kwart weten te draaien, klein draakje.

10.30 uur: Weer aan de CTG, waarop geen bijzonderheden te zien zijn, na een half uurtje mag ik er gewoon weer af. Ging gelukkig een stuk beter als gisteren.

11.15 uur: Laatste afspraak is bij de verloskundige. Deze ronde een andere als afgelopen 2 keer. We beginnen met de metingen. Merk al meteen dat ze iets minder kundig is als de vorige, niet minder aardig gelukkig. Wat blijkt, rompje heeft een groeispurt gemaakt. Eerst bleef hij afbuigen en nu zit hij weer netjes tussen de onder- en middellijn in.. Wauw... happy! Deze had ik niet zien aankomen. Hoofdje en bovenbeentje blijven sowieso gewoon goed meelopen in de metingen. Ik vraag haar hoe het zit met de doorbloedingen van de navelstreng en hersens, omdat deze de vorige keer niet optimaal was. Ze heeft geen idee waar ik het over heb. Ik vraag of ze misschien even moet overleggen met de gyn? Lijkt der een goed plan. Na een overleg van 10 min, blijken deze waardes weer prima. Gewicht wordt nu geschat op 2100 gram, wat helemaal niet slecht is bij 34 weken, als je bedenkt dat ze 20 tot 30 gram per dag aankomen. Ik hoef alleen morgen nog terug voor een CTG en als die ook goed is, dan pas volgende week donderdag weer.

Ik mag bij de balie voor volgende week donderdag weer een afspraak bij de echoscopist plannen en daarna naar de gyn ipv de verloskundige. Bevalling komt namelijk steeds dichter bij en het eea moet besproken worden.

Vrijdag 10 februari >
Ook hier weer een goede CTG. Tot volgende week donderdag lekker rust!


Mama to Be >
34 weken inmiddels, voelt echt weer als een behaalde grens. De weg erna toe is alleen niet altijd even soepel gegaan. Of het in je eentje niet zwaarder is? en ik geen partner mis? Nee mis zeker geen partner, sterker nog moet er niet eens aan denken, had alleen van te voren niet kunnen voorspellen dat de zwangerschap zo moeizaam zou gaan, aan de andere kant vertelt ook niemand je dat het altijd maar van een lije dakje gaat. Heb eerder aangegeven dat hulp accepteren niet echt mijn ding is, maar nu ik niet anders kan ben ik blij dat ik mensen om mij heen heb die voor me klaar staan. Mijn zusje Sabina is toch wel een van die personen, ze helpt me 1 keer in de week met het huishouden en kookt hier met grote regelmaat. Ben haar ontzettend dankbaar voor alles wat ze doet, zij is blij dat ze na alles wat ik voor haar gedaan heb in de loop der jaren eindelijk iets terug kan doen en ik die hulp ook accepteer. Had liever tot het einde van de zwangerschap alles zelf willen doen, maar wat niet gaat, gaat niet.

De bevalling komt ook steeds dichter bij. Ben er weken van overtuigd geweest dat het een keizersnee zou worden, maar nu Pixel ineens een kwart gedraaid is ben ik daar niet heel zeker meer van. Misschien toch maar weer even terugschakelen? Het kan nu 2 kanten op, of hij draait terug naar boven of hij draait zelf een stuk naar beneden nog? En dan is de vraag als hij niet zelf gaat draaien of de gyn een draaipoging wil proberen om hem net dat laatste zetje te geven.. Dus... ik weet eigenlijk niks, kan alleen maar geduld hebben. Hopelijk a.s. donderdag meer duidelijkheid. Een keizersnee leek me eerlijk gezegd wel makkelijk, ook al weet ik dat het herstel langer gaat duren. Niet puffen, geen weeën, tralala baby! Nu heb ik eens heel diep nagedacht, en 8 maanden geleden zou ik verdrietig zijn geworden bij het idee een keizersnee te moeten, ik wil zelf moeite moeten doen om mijn kindje op de wereld te zetten, vanwaar die ommekeer? Of ik bang ben voor een gewone bevalling? Nee absoluut niet, sterker nog, ik zou er zelfs naar uitkijken, eindelijk kleine Pixel ontmoeten. In mijn opinie kun je ook niet bang zijn voor iets als je niet weet wat je kunt verwachten en heel realistisch bekeken weten we allemaal dat een bevalling pijn gaat doen! Wat me een beetje tegen het borst stuit is dat mama er niet bij kan zijn, zij zou mijn hand vast moeten houden, een washandje op mijn gezicht moeten leggen en Pixel zijn navelstreng door moeten knippen. Helaas kan dat niet meer, Ja die gedachte maakt me verdrietig, normaal zou ik grappen dat het leven inderdaad hard is, maar de voorkant van een trein harder, maar dat ga ik deze keer niet doen. Hoe dichterbij de bevalling komt hoe lastiger het wordt! Daarom lijkt een keizersnee me wel makkelijk, dat verandert mijn bevallingsperspectief wat ik altijd heb gehad. Ik heb me namelijk nooit een voorstelling gemaakt vanuit een keizersnee en daarom voelt dat gewoon wat veiliger en minder pijnlijk. A.s. donderdag weet ik vast meer.. en als Pixel er vanuit onder uit wil dan is dat zo en ga ik daar gewoon mee dealen, want mijn levensmotto is >

''Alles komt goed zo niet dan toch''... 

En ineens.... ben je 33 weekjes..

De tijd gaat bizar snel... 33 weekjes al. Kan het niet geloven. Laatste blog is alweer 2 maanden geleden, jaja ik weet het. Heel slecht van me. Maar ben zo druk bezig geweest hier in huis, enorm veel hulp troepen gehad, maar kan eindelijk van de daken schreeuwen dat mijn huisje af is.. Ik woon nu echt in een Fucking Paradijs.. Mijn paleisje, precies hoe ik het hebben wil.

De meeste belangrijke info in mijn nieuwe blog > Pixel....
Zo'n 2 weken voor kerst tijdens een controle bij de verloskundige bleek mijn buikomvang (meet van begin baarmoeder tot schaambeen) achter te lopen, dit kan duiden op een groei achterstand bij de kleine, dus tussen kerst en nieuw hiervoor de eerste extra groei echo gekregen bij de verloskundige. Weet niet of ik het al gezegd had, maar ze meten de doorsnee van het hoofdje en rompje en de lengte van het bovenbeentje. Deze worden altijd individueel bekeken en gemiddeld samen. Hoofdje en bovenbeen lopen redelijk op termijn maar de doorsnee van het rompje loopt achter zo'n 2 weken achter. Omdat deze 3 metingen samen gemiddeld wel zorgen dat ik in de groei curve boven de middellijn blijf is er nog niks aan de hand. (Voor de metingen heb je altijd een bovenlijn, middellijn en onderlijn).

Op 9 januari weer controle bij de verloskundige, buikomvang nog steeds te klein, dus dan is een groei echo weer noodzaak. Op 16 januari stond deze groei echo gepland. Nu buigt het rompje af onder de onderlijn, dus wordt meteen doorgestuurd naar de gynaecoloog in het ziekenhuis, daar kan ik 2 dagen later al terecht. Na een beetje babbelen gaan ze weer een echo maken. Zoals eerder gemeten lopen het hoofdje en bovenbeentje op de juiste termijn mee, de gyn meet ook dat het rompje achterblijft. Hoef me nu nog geen zorgen te maken omdat de doorbloeding van de navelstreng er prima uitziet, maar ze willen me volgende week wel terug zien. Gyn geeft aan dat ik nog niet volledig aan het ziekenhuis hoef te worden overgedragen, maar dat hij en de verloskundige ruggespraak zullen houden. 26 januari staat er weer een nieuwe afspraak gepland. Eerst naar de echoscopiste en erna door naar de verloskundige van het ziekenhuis.

Dus... daar ga ik weer op 26 januari.. Mijn gevoel is tot nu toe eigenlijk altijd juist geweest en dat blijkt na deze afspraak dus ook weer te kloppen. Geen uitloop en om 8.30 uur ben ik meteen aan de beurt bij de echoscopiste. Bovenbeen loopt nog steeds prima, hoofdje ook kleine achterstand en rompje nog verder. Maar meer info kunnen ze niet geven, dus ga terug naar de wachtkamer om op de verloskundige te wachten. Om precies 9 uur ben ik aan de beurt, zoals ook de afspraak gepland staat. Hoofd en bovenbeen maakt ze zich geen zorgen over, maar in de curve ligt de groei van het rompje deze ronde onder de onderlijn, dus de groei stagneert een beetje en dat is natuurlijk niet goed. Ze gaat overleggen met de Gyn, in de tussentijd ga ik mijn blaas even legen. Als ik terug kom is ze klaar met overleggen, Moet per direct stoppen met werken en rust nemen.. Tja... handig als je hersens energie voor 10 hebben maar goed wat doe je eraan? Als ik buiten sta informeer ik mijn omgeving en bel meteen het werk op. Maar weer op weg naar huis met mijn gesmeerde boterhammetjes. Volgende week weer terug.

Na een weekje mijn gemak te hebben gehouden, en ja dat viel niet mee, meld ik me vandaag 2 februari om 8.45 weer bij de balie op de poli gynaecologie, Ik neem plaats in de wachtkamer om op de echoscopist te wachten. Om 9 uur ben ik aan de beurt. Dacht dat ze weer een groei echo zouden maken, maar heeft dus geen zin dat iedere week te doen. Deze week gaan ze de bloed doorstroom meten. Na de metingen ga ik weer in de wachtkamer zitten, na een uur zit ik om 10:15 uur nog steeds wortel te schieten terwijl iedereen die na me komt al meteen aan de beurt geweest is. Toch maar even langs de balie, wat blijkt, de echoscopist heeft me niet afgemeld daar. Oke, kan gebeuren, ik neem opnieuw plaats in de wachtkamer en ben vervolgens binnen 3 min aan de beurt.. Kijk dit lijkt er meer op. Ik kom bij dezelfde aardige verloskundige terecht. In de metingen kan ze zien dat de doorbloeding niet optimaal is, bloeddruk is nu nog wel goed, maar omdat ik via IVF/ICSI zwanger ben geworden icm de doorbloeding die niet optimaal is, kan dit duiden op aankomende hoge bloeddruk. Schijnt vaker voor te komen als je niet natuurlijk zwanger bent geworden. Goh, zo leer je nog eens wat. Ze belt net als vorige week om met de gynaecoloog te overleggen. Na een overleg van 10 minuten zijn ze eruit. Ik moet vanaf morgen iedere dag voor een CTG terugkomen, ze willen de activiteiten van de kleine vanaf nu goed in de gaten gaan houden, groei loopt namelijk al achter. Ze benadrukt dat als ik hem minder ga voelen meteen moet bellen. Ook als de harde buiken weer regelmaat gaan krijgen, want tijdens de controle had ik er ook weer 1 van een paar minuten en ook dat is niet goed. Voor nu mag ik naar huis toe maar mochten ze constateren dat de ctg's alsnog afwijkend zijn, word ik opgenomen. Hehe wat een gedoe, ik ben er in ieder geval niet gerust op, wel blij dat ze mijn kleine Pixel nu iedere dag controleren. Met een enorm dubbel gevoel verlaat ik het ziekenhuis.

Tot zover Pixel.. Nu....Hoe is het met mij! >
Gelukkig gaat de tijd enorm snel. Hoe ik de zwangerschap tot nu toe ervaar is enorm dubbel. In het begin ging het super met de kleine, maar voelde ik mezelf een wrak. Maar zolang de kleine het goed maakte, boeide de rest me niet. Vanaf de 20e week ongeveer minder gaan werken, dit deed me echt goed. Ik kon beter doseren en de klachten werden minder. Vanaf week 27 is het geklier rondom de groei achterstand begonnen met extra controles, de rollen draaide zich om. Pixel maakt het ineens minder goed als mij!.. Keek eigenlijk enorm naar deze weken uit. Huisje af, Pixel die het goed maakt en ik zit lekker in mijn vel. Dacht lekker genieten die laatste weekjes. Maar nu zit ik thuis op de bank, te niksen, afleiding is ook best lastig als je niet veel mag. Beetje Netflixen of spelletjes op Tab is leuk, maar geen dagen achter elkaar.. Ik probeer positief te blijven maar das nu niet altijd even makkelijk omdat ik teveel tijd heb om na te denken. Gelukkig morgenvroeg weer terug naar het ziekenhuis voor een extra controle, dat stelt me enigszins gerust. Overigens ligt kleine Pixel nog steeds in een stuit, dat hij gaat draaien zit er waarschijnlijk niet meer in. Nu afwachten of een draaipoging nog zinvol gaat zijn of zoals mijn gevoel zegt ze hem toch eerder gaan halen.. ik verwacht zelf dat hij er binnen nu en 3.5 week zal zijn, maar de tijd zal het uitwijzen....