De week van de CTG's

Ben je officieel met verlof, mag je meteen vroeg opstaan om iedere dag een ziekenhuis bezoekje te brengen voor dagelijkse CTG's. Maar alles voor kleine Pixel..


Wat is een CTG precies? >
De CTG meet de harttonen van de foetus en de weeën (of in ieder geval de druk op de buik) van de vrouw door middel van twee transductoren op de buik. De resultaten worden in grafiekvorm op een strook papier of op een monitor getoond. Met het instrument kan het welzijn van de ongeboren baby worden nagegaan.

De normale hartfrequentie van een ongeboren kind bedraagt 110 tot 150 slagen per minuut. Men spreekt van tachycardie wanneer de hartfrequentie hoger ligt. Men spreekt van bradycardie wanneer de hartfrequentie lager dan het gemiddelde ligt.

Vrijdag 3 februari >
Om 10 uur heb ik mijn eerste CTG. Meld me optijd bij de balie gynaecologie en mag direct meekomen. Ze leggen uit dat ik ongeveer 30 minuten aan de CTG moet, tenzij de uitslag afwijkend zou zijn. Ben gelukkig in goed gezelschap. Als de  bloeddruk gemeten is en ik aangesloten ben, vragen ze of we iets te drinken willen. De verpleegkundige komt direct thee brengen. De kamers zijn wat bedroevend en de stoel ligt niet altijd erg comfortabel, maar met wat kletsen is het half uur zo om, ik mag direct naar huis. De gyn heeft de CTG beoordeeld en alles zit er goed uit. Jeujjj...

Zaterdag 4 februari >
In het weekend is de poli gynaecologie dicht en moet ik naar de verloskamers bellen voor een afspraak als ik wakker word, aangezien ik er niet geruster op slaap, zet ik mijn wekker op 9 uur. De mevrouw aan de tel zegt dat ik maar moet komen als ik ben aangekleed. Rond half elf ga ik in mijn uppie richting het ziekenhuis. Ik meld me bij de balie van de verloskamers, helaas heeft zich net voor mij iemand gemeld, en zijn er niet genoeg kamers, dus moet een half uurtje wachten. Ligt genoeg leesvoer, dus een half uur is gelukkig snel voorbij. Om 11.15 uur ben ik aan de beurt. De verloskamers zien er echt heel netjes uit, word weer aangesloten en krijg wat thee. Heb uit de wachtkamer wat leesboekjes meegenomen. Deze ronde lig ik op een comfortabel bed, de kamer heeft zelfs een eigen wc en badkamer. Als ik er straks zo bij kom te liggen komt dat helemaal goed. Na een half uur komen ze me weer afkoppelen, CTG weer helemaal top!

Zondag 5 februari >
Wekker weer om 9 uur. Mag weer komen als ik aangekleed ben. Vandaag doe ik het toch even wat rustiger aan. Zusje belt me als ik met Rocky aan het wandelen ben, ze vraagt wie er mee gaat, nou me myself and I. Ze vind het sneu als ik alleen moet, dus zegt dat ze er zo aan komt. Rond half 12 gaan zusje, neefje en ik richting het ziekenhuis, na het melden mag ik meteen doorlopen voor de CTG. Word weer aangesloten en we krijgen wat te drinken. Jayden vind het allemaal reuze interessant. Hij komt bij me op bed liggen en we spelen een spelletje race op de Nitendo DS. Na een half uur meldt de verpleegkundige dat alles er weer top uitziet, en we mogen weer lekker gaan. 

Maandag 6 febr en Dinsdag 7 febr >
Deze dagen meld ik me volgens afspraak weer op de gewone poli, CTG's wijzen niks bijzonders uit en sta dan ook binnen een half uur weer buiten.

Woensdag 8 februari >
Om 10.45 uur melden zusje Sabina en ik ons aan de balie, weer direct aan de beurt.. zelfde ritueel.. maar nu gebeurt er iets wat we niet eerder gezien hebben. Terwijl we aan het kletsen zijn horen we dat de hartslag van Pixel ineens omlaag gaat, we kijken elkaar beangstigend aan en houden het apparaat in de gaten, hartslag zit onder de 90. In tussen krijg ik ook een enorme pijnscheuten, wat ook weer terug te zien is in de activiteit van mijn baarmoeder. Geen idee wat er allemaal gebeurt, maar fijn is anders. Hebben beide ons hart in de keel zitten. Net als Sabina wil opstaan om er iemand bij te halen gaat zijn hartslag langzaam weer terug naar de 135 slagen per minuut. De verpleegkundige en gyn kijken aan de andere kant mee en de verpleegkundige meldt zich 5 min erna ook. Ze hadden al gezien dat de hartslag ineens zakte. Ik moet langer aan de CTG blijven liggen. Uiteindelijk wordt het gebruikelijke half uurtje verlengd naar 2 uur. Zusje moet van alles regelen want Jayden zijn school is om 12.30 uur uit en we kunnen niet weg. In tussen pis ik bijna in mijn broek en kunnen we niemand vinden om me af te koppelen. Na 10 min zegt mijn zusje, ja maaar... je hebt toch die rode knop.. Duhhh.. als ik daarop duw staat er binnen een paar seconde iemand naast me! Ik red de wc net. Fieuwww wat een opluchting. Erna word ik weer aangekoppeld. Om 12.45 uur mag ik eindelijk naar huis. Ze hebben het goed in de gaten gehouden en zijn hartslag daalde af en toe wel, maar herstelde zich ook prima, nu geen reden tot bezorgdheid zeggen ze. Ik ga niet echt met een gerust gevoel naar huis, maar moet er op vertrouwen dat ze weten wat ze doen.

Donderdag 9 februari >
Vandaag een hele reeks aan afspraken, om 9 uur staat mijn zusje weer paraat om mee te gaan met me.

9.30 uur: Eerste afspraak bij de lactatie-kundige. Ik heb altijd geroepen dat ik geen borstvoeding ga geven, maar ze stelde in het ziekenhuis toch voor om een keer een afspraak te maken. En dat kan natuurlijk nooit kwaad. Krijg direct te horen waarom de borst beter is, hoor niet echt dingen die ik niet al wist, maar goed ze doet haar best. Zit zelf nog heel erg in dubio, ben namelijk alleen en de fles lijkt me gewoon makkelijker, zeker omdat ik er alleen voorsta en ik het dan makkelijker uit handen kan geven. Feit blijft wel dat borstvoeding gewoon goed is voor zo'n kleintje. Misschien wil ik het wel proberen... maar mocht het na een paar dagen niet bevallen, ben ik er ook snel klaar mee.

10.15 uur: Weer tijd voor een echo. Rompje, hoofdje en boven beentje worden weer gemeten. Krijg nooit zoveel info van de echoscopist, ze laat wel zien dat het totale gemiddelde net iets onder de middellijn ligt, wat eigenlijk heel goed is. Maar daar was ik ook niet zo bang voor, ben alleen maar benieuwd naar de individuele meting van zijn rompje, maar moet nog even wachten op de verloskundige. Het goede nieuws is overigens wel dat Pixel uit stuit is. Hij ligt nu namelijk horizontaal in mijn buik. Nog steeds niet goed, maar de kans dat hij nog zou draaien zou minimaal zijn werd me verteld, maar toch heeft hij een kwart weten te draaien, klein draakje.

10.30 uur: Weer aan de CTG, waarop geen bijzonderheden te zien zijn, na een half uurtje mag ik er gewoon weer af. Ging gelukkig een stuk beter als gisteren.

11.15 uur: Laatste afspraak is bij de verloskundige. Deze ronde een andere als afgelopen 2 keer. We beginnen met de metingen. Merk al meteen dat ze iets minder kundig is als de vorige, niet minder aardig gelukkig. Wat blijkt, rompje heeft een groeispurt gemaakt. Eerst bleef hij afbuigen en nu zit hij weer netjes tussen de onder- en middellijn in.. Wauw... happy! Deze had ik niet zien aankomen. Hoofdje en bovenbeentje blijven sowieso gewoon goed meelopen in de metingen. Ik vraag haar hoe het zit met de doorbloedingen van de navelstreng en hersens, omdat deze de vorige keer niet optimaal was. Ze heeft geen idee waar ik het over heb. Ik vraag of ze misschien even moet overleggen met de gyn? Lijkt der een goed plan. Na een overleg van 10 min, blijken deze waardes weer prima. Gewicht wordt nu geschat op 2100 gram, wat helemaal niet slecht is bij 34 weken, als je bedenkt dat ze 20 tot 30 gram per dag aankomen. Ik hoef alleen morgen nog terug voor een CTG en als die ook goed is, dan pas volgende week donderdag weer.

Ik mag bij de balie voor volgende week donderdag weer een afspraak bij de echoscopist plannen en daarna naar de gyn ipv de verloskundige. Bevalling komt namelijk steeds dichter bij en het eea moet besproken worden.

Vrijdag 10 februari >
Ook hier weer een goede CTG. Tot volgende week donderdag lekker rust!


Mama to Be >
34 weken inmiddels, voelt echt weer als een behaalde grens. De weg erna toe is alleen niet altijd even soepel gegaan. Of het in je eentje niet zwaarder is? en ik geen partner mis? Nee mis zeker geen partner, sterker nog moet er niet eens aan denken, had alleen van te voren niet kunnen voorspellen dat de zwangerschap zo moeizaam zou gaan, aan de andere kant vertelt ook niemand je dat het altijd maar van een lije dakje gaat. Heb eerder aangegeven dat hulp accepteren niet echt mijn ding is, maar nu ik niet anders kan ben ik blij dat ik mensen om mij heen heb die voor me klaar staan. Mijn zusje Sabina is toch wel een van die personen, ze helpt me 1 keer in de week met het huishouden en kookt hier met grote regelmaat. Ben haar ontzettend dankbaar voor alles wat ze doet, zij is blij dat ze na alles wat ik voor haar gedaan heb in de loop der jaren eindelijk iets terug kan doen en ik die hulp ook accepteer. Had liever tot het einde van de zwangerschap alles zelf willen doen, maar wat niet gaat, gaat niet.

De bevalling komt ook steeds dichter bij. Ben er weken van overtuigd geweest dat het een keizersnee zou worden, maar nu Pixel ineens een kwart gedraaid is ben ik daar niet heel zeker meer van. Misschien toch maar weer even terugschakelen? Het kan nu 2 kanten op, of hij draait terug naar boven of hij draait zelf een stuk naar beneden nog? En dan is de vraag als hij niet zelf gaat draaien of de gyn een draaipoging wil proberen om hem net dat laatste zetje te geven.. Dus... ik weet eigenlijk niks, kan alleen maar geduld hebben. Hopelijk a.s. donderdag meer duidelijkheid. Een keizersnee leek me eerlijk gezegd wel makkelijk, ook al weet ik dat het herstel langer gaat duren. Niet puffen, geen weeën, tralala baby! Nu heb ik eens heel diep nagedacht, en 8 maanden geleden zou ik verdrietig zijn geworden bij het idee een keizersnee te moeten, ik wil zelf moeite moeten doen om mijn kindje op de wereld te zetten, vanwaar die ommekeer? Of ik bang ben voor een gewone bevalling? Nee absoluut niet, sterker nog, ik zou er zelfs naar uitkijken, eindelijk kleine Pixel ontmoeten. In mijn opinie kun je ook niet bang zijn voor iets als je niet weet wat je kunt verwachten en heel realistisch bekeken weten we allemaal dat een bevalling pijn gaat doen! Wat me een beetje tegen het borst stuit is dat mama er niet bij kan zijn, zij zou mijn hand vast moeten houden, een washandje op mijn gezicht moeten leggen en Pixel zijn navelstreng door moeten knippen. Helaas kan dat niet meer, Ja die gedachte maakt me verdrietig, normaal zou ik grappen dat het leven inderdaad hard is, maar de voorkant van een trein harder, maar dat ga ik deze keer niet doen. Hoe dichterbij de bevalling komt hoe lastiger het wordt! Daarom lijkt een keizersnee me wel makkelijk, dat verandert mijn bevallingsperspectief wat ik altijd heb gehad. Ik heb me namelijk nooit een voorstelling gemaakt vanuit een keizersnee en daarom voelt dat gewoon wat veiliger en minder pijnlijk. A.s. donderdag weet ik vast meer.. en als Pixel er vanuit onder uit wil dan is dat zo en ga ik daar gewoon mee dealen, want mijn levensmotto is >

''Alles komt goed zo niet dan toch''... 

En ineens.... ben je 33 weekjes..

De tijd gaat bizar snel... 33 weekjes al. Kan het niet geloven. Laatste blog is alweer 2 maanden geleden, jaja ik weet het. Heel slecht van me. Maar ben zo druk bezig geweest hier in huis, enorm veel hulp troepen gehad, maar kan eindelijk van de daken schreeuwen dat mijn huisje af is.. Ik woon nu echt in een Fucking Paradijs.. Mijn paleisje, precies hoe ik het hebben wil.

De meeste belangrijke info in mijn nieuwe blog > Pixel....
Zo'n 2 weken voor kerst tijdens een controle bij de verloskundige bleek mijn buikomvang (meet van begin baarmoeder tot schaambeen) achter te lopen, dit kan duiden op een groei achterstand bij de kleine, dus tussen kerst en nieuw hiervoor de eerste extra groei echo gekregen bij de verloskundige. Weet niet of ik het al gezegd had, maar ze meten de doorsnee van het hoofdje en rompje en de lengte van het bovenbeentje. Deze worden altijd individueel bekeken en gemiddeld samen. Hoofdje en bovenbeen lopen redelijk op termijn maar de doorsnee van het rompje loopt achter zo'n 2 weken achter. Omdat deze 3 metingen samen gemiddeld wel zorgen dat ik in de groei curve boven de middellijn blijf is er nog niks aan de hand. (Voor de metingen heb je altijd een bovenlijn, middellijn en onderlijn).

Op 9 januari weer controle bij de verloskundige, buikomvang nog steeds te klein, dus dan is een groei echo weer noodzaak. Op 16 januari stond deze groei echo gepland. Nu buigt het rompje af onder de onderlijn, dus wordt meteen doorgestuurd naar de gynaecoloog in het ziekenhuis, daar kan ik 2 dagen later al terecht. Na een beetje babbelen gaan ze weer een echo maken. Zoals eerder gemeten lopen het hoofdje en bovenbeentje op de juiste termijn mee, de gyn meet ook dat het rompje achterblijft. Hoef me nu nog geen zorgen te maken omdat de doorbloeding van de navelstreng er prima uitziet, maar ze willen me volgende week wel terug zien. Gyn geeft aan dat ik nog niet volledig aan het ziekenhuis hoef te worden overgedragen, maar dat hij en de verloskundige ruggespraak zullen houden. 26 januari staat er weer een nieuwe afspraak gepland. Eerst naar de echoscopiste en erna door naar de verloskundige van het ziekenhuis.

Dus... daar ga ik weer op 26 januari.. Mijn gevoel is tot nu toe eigenlijk altijd juist geweest en dat blijkt na deze afspraak dus ook weer te kloppen. Geen uitloop en om 8.30 uur ben ik meteen aan de beurt bij de echoscopiste. Bovenbeen loopt nog steeds prima, hoofdje ook kleine achterstand en rompje nog verder. Maar meer info kunnen ze niet geven, dus ga terug naar de wachtkamer om op de verloskundige te wachten. Om precies 9 uur ben ik aan de beurt, zoals ook de afspraak gepland staat. Hoofd en bovenbeen maakt ze zich geen zorgen over, maar in de curve ligt de groei van het rompje deze ronde onder de onderlijn, dus de groei stagneert een beetje en dat is natuurlijk niet goed. Ze gaat overleggen met de Gyn, in de tussentijd ga ik mijn blaas even legen. Als ik terug kom is ze klaar met overleggen, Moet per direct stoppen met werken en rust nemen.. Tja... handig als je hersens energie voor 10 hebben maar goed wat doe je eraan? Als ik buiten sta informeer ik mijn omgeving en bel meteen het werk op. Maar weer op weg naar huis met mijn gesmeerde boterhammetjes. Volgende week weer terug.

Na een weekje mijn gemak te hebben gehouden, en ja dat viel niet mee, meld ik me vandaag 2 februari om 8.45 weer bij de balie op de poli gynaecologie, Ik neem plaats in de wachtkamer om op de echoscopist te wachten. Om 9 uur ben ik aan de beurt. Dacht dat ze weer een groei echo zouden maken, maar heeft dus geen zin dat iedere week te doen. Deze week gaan ze de bloed doorstroom meten. Na de metingen ga ik weer in de wachtkamer zitten, na een uur zit ik om 10:15 uur nog steeds wortel te schieten terwijl iedereen die na me komt al meteen aan de beurt geweest is. Toch maar even langs de balie, wat blijkt, de echoscopist heeft me niet afgemeld daar. Oke, kan gebeuren, ik neem opnieuw plaats in de wachtkamer en ben vervolgens binnen 3 min aan de beurt.. Kijk dit lijkt er meer op. Ik kom bij dezelfde aardige verloskundige terecht. In de metingen kan ze zien dat de doorbloeding niet optimaal is, bloeddruk is nu nog wel goed, maar omdat ik via IVF/ICSI zwanger ben geworden icm de doorbloeding die niet optimaal is, kan dit duiden op aankomende hoge bloeddruk. Schijnt vaker voor te komen als je niet natuurlijk zwanger bent geworden. Goh, zo leer je nog eens wat. Ze belt net als vorige week om met de gynaecoloog te overleggen. Na een overleg van 10 minuten zijn ze eruit. Ik moet vanaf morgen iedere dag voor een CTG terugkomen, ze willen de activiteiten van de kleine vanaf nu goed in de gaten gaan houden, groei loopt namelijk al achter. Ze benadrukt dat als ik hem minder ga voelen meteen moet bellen. Ook als de harde buiken weer regelmaat gaan krijgen, want tijdens de controle had ik er ook weer 1 van een paar minuten en ook dat is niet goed. Voor nu mag ik naar huis toe maar mochten ze constateren dat de ctg's alsnog afwijkend zijn, word ik opgenomen. Hehe wat een gedoe, ik ben er in ieder geval niet gerust op, wel blij dat ze mijn kleine Pixel nu iedere dag controleren. Met een enorm dubbel gevoel verlaat ik het ziekenhuis.

Tot zover Pixel.. Nu....Hoe is het met mij! >
Gelukkig gaat de tijd enorm snel. Hoe ik de zwangerschap tot nu toe ervaar is enorm dubbel. In het begin ging het super met de kleine, maar voelde ik mezelf een wrak. Maar zolang de kleine het goed maakte, boeide de rest me niet. Vanaf de 20e week ongeveer minder gaan werken, dit deed me echt goed. Ik kon beter doseren en de klachten werden minder. Vanaf week 27 is het geklier rondom de groei achterstand begonnen met extra controles, de rollen draaide zich om. Pixel maakt het ineens minder goed als mij!.. Keek eigenlijk enorm naar deze weken uit. Huisje af, Pixel die het goed maakt en ik zit lekker in mijn vel. Dacht lekker genieten die laatste weekjes. Maar nu zit ik thuis op de bank, te niksen, afleiding is ook best lastig als je niet veel mag. Beetje Netflixen of spelletjes op Tab is leuk, maar geen dagen achter elkaar.. Ik probeer positief te blijven maar das nu niet altijd even makkelijk omdat ik teveel tijd heb om na te denken. Gelukkig morgenvroeg weer terug naar het ziekenhuis voor een extra controle, dat stelt me enigszins gerust. Overigens ligt kleine Pixel nog steeds in een stuit, dat hij gaat draaien zit er waarschijnlijk niet meer in. Nu afwachten of een draaipoging nog zinvol gaat zijn of zoals mijn gevoel zegt ze hem toch eerder gaan halen.. ik verwacht zelf dat hij er binnen nu en 3.5 week zal zijn, maar de tijd zal het uitwijzen....