Gedroomd, Gedragen, Geboren.
Ryan Lévon Geerts
16 maart 2017 om 11.24
2735 gram en 48 cm.
Een nieuw leven, een klein wonder.
Het klinkt zo gewoon, maar voor mij heel bijzonder.
Jij kleine man, hebt mijn diepste verlangen door intens geluk vervangen.
Ryan Lévon Geerts
16 maart 2017 om 11.24
2735 gram en 48 cm.
Een nieuw leven, een klein wonder.
Het klinkt zo gewoon, maar voor mij heel bijzonder.
Jij kleine man, hebt mijn diepste verlangen door intens geluk vervangen.
----------------------------------------------------------------
16 maart 2017
Na een goede nachtrust gaat de wekker om 7 uur. Moet me om 8.45 uur melden in het ziekenhuis. Ik begin met een verfrissende douche en een verrukkelijk ontbijt, nee grapje, was dat maar, moet nuchter blijven. Wat ik nog het meest vervelend vind. Na het douche ben ik zo klaar, want mag mijn lenzen niet in en mag geen make-up op. Alle spullen staan beneden al klaar. Om 8 uur is Jack er, die brengt me naar het ziekenhuis. Hij begint de dag met een kop koffie. In tussen ben ik kotsmisselijk van de honger. Heb even schijt aan de regels en pak toch een kop thee met wat extra suiker. Om 8.30 uur vervolgen we onze weg naar het ziekenhuis. Ondanks dat dit waarschijnlijk de meest bijzondere dag in mijn leven is en er ook nog eens een grote operatie gepland staat ben ik vrij rustig. Zoals men zegt, ik laat het allemaal op me af komen. Onderweg naar het ziekenhuis begint er wel van alles te rommelen in mijn buikje, zouden de voorweeën overgaan in echte weeën? Mijn rug en benen doen ook behoorlijk veel pijn.
Als we in het ziekenhuis aankomen word ik meteen naar mijn kamer gebracht.. Ze beginnen direct met een CTG, de kleine Pixel doet het goed, maar soms daalt de hartslag wel behoorlijk, daarnaast is op de CTG duidelijk te zien dat de kleine het ook wel gehad heeft daarbinnen. Maar daar komt meneer lekker optijd mee, want ben toch al in het ziekenhuis. In tussen hebben Papa, Marie-jose en Sabina zich ook verzameld in het ziekenhuis. De mannen gaan even koffiedrinken want ze moeten een katheter inbrengen en mijn doos is geen kijk-doos. Ik verzoek Sabina en MJ ook even aan de zijkant te gaan staan. Snap trouwens niet dat ze dit niet doen als de ruggenprik er al in zit.. wat een ellende zeg, na 2 keer opnieuw proberen zit dat ding eindelijk goed. Maar in tussen is wel mijn hele urinebuis zuur van de pijn. Maar goed eigenlijk wel mijn minste zorg. Infuus ook 2 keer geprikt, dan zit ook die eindelijk goed. Om 10.30 uur is het zover.. we krijgen groenlicht.. daar gaan we richting de operatiekamer. Eindelijk.. Zusje Sabina gaat mee. Waar ik me eerst misschien een klein beetje maakte om de ruggenprik kan ik nu niet wachten tot die erin zit. Mijn rug en benen vergaan van de pijn en die stomme katheter zit zo niet lekker, haal het gevoel weg.. zo snel mogelijk.. Neee NU is nog beter.
Voor we de operatiezaal in kunnen moet ik eerst nog naar de uitslaapkamer.. of ja.. daar waar je heen moet voor je echt naar binnen kunt, daar waar je ligt met 10 man die ook op een operatie wachten. Dat dus... Al gelijk staan er 3 mensen om me heen om mijn persoonsgegevens te checken. Na 10 min is het dan zover... there we go!
Daar lig je dan voor het eerst in je leven op een echte operatie tafel. Iedereen stelt zich voor aan ons. Iedereen? Ja iedereen, 3 operaties assistentes, anesthesist, daar de assistent van, de kinderarts, daar weer een assistent van en ga zo maar even verder. De Gyn laat nog even op zich wachten. In tussen wordt er een gezellig end gekletst. We wachten op mevr. Kuppens. Grappig want zij heeft 8 jaar geleden ook de bevalling gedaan bij mijn zusje.. evenals mijn mislukte draaipoging. Hele aardige vrouw. Na 15 minuten wachten komt dhr. Schoots ook een gyn. Nou nog beter. Mijn eerste bezoek bij de gyn in het ziekenhuis was namelijk bij deze beste man, ik zei nog dat als hij de keizersnee zou doen het een dolle boel zou worden. Niks is gelukkig minder waar. De sfeer is namelijk erg relaxed en ontspannen. We beginnen met de ruggenprik... Thank god, eindelijk mag hij erin. Ik kan me volledig ontspannen en voel er dan ook helemaal niks van. Het aanbrengen van de katheter en het infuus was veel vervelender. Het gevoel in mijn onderlijf trekt snel weg.. zo heerlijk. Ik probeer me nog op de bewegingen in mijn tenen te focussen, maar na enkele minuten weet ik eigenlijk al niet meer of ik ze nu beweeg of niet. Ik geef direct aan dat ik niet wil weten als ze beginnen met snijden. De gyn zegt dat ze wel eerst moeten testen of ik goed verdoofd ben, logisch natuurlijk. Wel balen want daarna beginnen ze natuurlijk.. weet ik het alsnog. Tenminste dat denk ik.. ik ben namelijk na 10 min nog in de veronderstelling dat ze mijn gevoel aan het testen zijn. Dus ik geef nog een keer aan dat ik niet wil weten als ze beginnen.
Ik hoor ze een beetje lachen, want ze zijn namelijk al lang begonnen, sterker nog, ze zijn al bijna zover. Heel droog reageer ik met... 'Nou dan ben ik in ieder geval goed verdoofd, want ik voel dus echt niks'. We kletsen in tussen een beetje verder en vraag of de sfeer altijd zo relaxed is.. waarop de gyn antwoordt.. nee dat komt omdat jij zo ontspannen bent. In de tussentijd hangt de anesthesist assistent een paar keer boven mijn hoofd met de vraag of ik me nog oke voel! Uiteraard.. voel me prima.. mijn kind wordt eindelijk gehaald. We kletsen wat over vakanties, tot de gyn zegt dat het doek snel naar benden moet want het vruchtwater komt er al aan. Shit nu al! hallo.. ik ben nog helemaal niet zover, was door de relaxte sfeer al bijna vergeten waarvoor ik hier lag. Maar ja daar wacht kleine pixel niet op.. want het doek is naar beneden en ineens zie ik zijn billetjes. Ik weet donders goed dat ik 9 maanden zwanger ben geweest, heb de kleine ontelbare keren gevoeld, maar hoe verbaast kan je zijn als je dan opeens echt een mini mensje ziet. WAUW.. ik kan het niet geloven... ''Een BABY''.. Het gaat ineens allemaal zo snel, voor ik het weet duwen ze zijn gezicht in de mijne en ineens heb ik mijn menneke een kusje gegeven, ik ben helemaal van de kaart. Ze vragen hoe hij heet, maar ik kan zijn naam niet eens uitspreken, heb direct een brok in mijn keel, ik probeer niet te huilen.. lekker suf natuurlijk, maar wat erin zit krijg je er niet zomaar uit. Aan mijn zusje de eer om te vertellen hoe hij heet. Ik hoor de gyn in de verte nog ergens zeggen dat het een mooi manneke is. Hij mag gelijk door naar de kinderarts, schuin achter me, dus kan een beetje meekijken. Ik kan me ogen niet van hem afhouden, hij is gewoon perfect.. zelfs zijn stembanden functioneren, want hij kwekt alles bij elkaar. Ik voel in tussen toch wat tranen over mijn wangen ontsnappen. Ik heb het hem gewoon geflikt... de afgelopen 9 maanden voelen ineens als 5 min, wat is de tijd gevlogen. Nadat ze hem hebben nagekeken mag hij bij mij komen liggen. Achteraf is alles zo in een roes voorbij gevlogen op de operatiekamer, want heb erna nog wel 6 keer gevraagd of hij goed gekeurd was. En dat is hij zeker.. Hij is zo perfect... zo van mij!
Als alles gehecht is gaan we naar de uitslaapkamer, daar leggen we de kleine aan de borst. Wil geen borstvoeding geven, maar voor nu toch een intiem momentje met mijn zoon.
Na een half uur gaan we terug naar zaal, daar wachten papa, MJ en Jack. Een heel bizar moment om daar terug te komen met kleine Ryan, de verpleegkundige laat ons even lekker alleen. Achteraf is alles in een flits voorbij gevlogen.. kan me nog herinneren dat ieders omstebeurt de kleine vastgehouden heeft. Na een half uur komt de verpleegkundige terug, kleine Ryan moet verzorgd worden en daarna ik. Aan Sabina de eer om de kleine te wegen en aan te kleden. Hij wordt nu voor het eerst gewogen, 2735 gram.. Ik ben verbaasd.. Ja het is een klein menneke, maar hij werd op 5 pond geschat, dus de rust is toch ergens goed voor geweest. Zijn lengte meten ze later pas omdat hij zijn benen opgetrokken houdt door de stuit. Ik kijk vanuit bed toe vol ongeloof en intens geluk. Ergens baal ik ook ontzettend, de ruggenprik begint uit te werken waardoor ik ontzettend veel pijn heb en het gevoel heb dat ik ben overreden, is mijn menneke er eindelijk en het enige wat ik kan doen is op een afstand meekijken. Nadat hij aangekleed is vertrekken de mannen voor een bak koffie want ik moet ook aangekleed en gewassen worden. Voor de keizersnee riep ik met mijn grote mond dat de katheter er meteen uit moest en ik geen andere medicatie wil dan paracetamol. Maar ik heb me per direct bedacht, de pijn van de katheter is verdwenen dus laat zitten, laat zitten.. en alle medicatie die er is, duw er zsm in, liever gisteren als vandaag. Gelukkig zijn ze vlot, terwijl MJ met kleine Ryan knuffelt helpt Sabina de verpleegkundige om mij te wassen, aan te kleden en de pijnstillers (2 para's en naproxen) in mijn reet te duwen, aangezien ik zelf nog niks kan door de verdoving en helse pijn. De keizersnee stelde inderdaad niet veel voor, maar man man, dit heb ik nu al onderschat. Als ik helemaal klaar ben komen de papa's weer terug en in tussen mag ik naar een andere kamer toe.
Daar lig je dan met je kindje.. ik ontvang deze dag toch redelijk wat visite. Overige familieleden en een 2 vriendinnetjes. Misschien wat druk, maar toch erg prettig. Ik wil mijn trots het liefst direct aan de hele wereld laten zien, maar ik heb ook vrij snel verschrikkelijke naweeën, waardoor ik niet graag alleen ben. Je zou denken na een keizersnee is alles weg en eruit, nou dus NOT.. Ik bloed als een rund, alsof ik mijn baarmoeder aan het verliezen ben en met die naweeen heb ik het gevoel dat de bevalling nu pas begint! weer wat onderschat, oeps. Maar goed nu kan ik er alleen maar mee dealen. Die nacht blijft mijn zusje Sabina slapen, zo'n enorme steun.. Zeker nu ik zelf de kleine niet uit zijn bedje kan halen, kan me in het bed niet eens verplaatsen, laat staan eruit om mijn kleine vent te pakken. Die nacht slapen we beide niet veel.. maar de ochtend breekt vanzelf weer aan.
17 maart 2017
Om 5 uur wordt mijn katheter er al uit gehaald. Eerst wilde ik hem niet, maar nu ben ik er helemaal niet blij mee dat hij er al uit moet. Binnen 6 uur komt mijn blaas namelijk weer op gang en voel me zwaar overreden. Maar goed, mobiliseren zeggen ze dan. Rond 7 uur komt de ontbijtkar. mijn maag heeft er niet echt veel zin in, maar eet toch 2 boterhammetjes. Na het ontbijt genieten we samen heerlijk van mijn kleine ventje. Om 10.30 uur meldt mijn blaas zich. Shit Shit.. ik moet eraan geloven. Ik druk op de bel en als de verpleegkundige er is moet ik toch echt uit bed. Na ongeveer 10 min zit ik eindelijk op de rand, ik trek gelijk wit weg, maar blijf volhouden dat het goed gaat. Want als ik weer ga liggen kan ik straks weer opnieuw beginnen. De verpleegkundige vraagt voor de 2e keer of het wel echt goed gaat. Vooruit dan, neee het gaat niet. Dus ik moet weer gaan liggen wat ook weer 10 minuten kost. Ik krijg wat bouillon om weer op krachten te komen. Na een half uur duw ik weer op de bel en zeg dat ze de po maar moet brengen, maar daar denkt zij anders over. Moet toch echt uit bed. Poging 2 dan maar. Na 10 min sta ik eindelijk, ik wel janken, kan mezelf niet eens staande houden terwijl er naast mij een hulpeloos persoontje ligt die ik niet eens kan verzorgen. Dan niet te spreken over de naweeën die er ook nog zijn. De wc is in ieder geval een feit, ik zit, en ik kan je zeggen, wat een opluchting. Nu ik toch op de badkamer ben, wil ik meteen naar in de douche. De aardige verpleegkundige helpt me hierbij. Waar ik me van te voren druk over maakte laat je op deze momenten allemaal los. Als je je zo verrot voelt ben je blij dat er iemand is die je reet wast, ik wil me alleen maar fris voelen. En dat lukt aardig. Als ik klaar ben gaat Sabina eindelijk de kleine in bad doen, eindelijk het vieze vruchtwater uit zijn haren spoelen want dat is één grote plekzooi. Ik kan niet helpen, maar ga met veel moeite toch weer uit bed om te kijken hoe hij aan het genieten is. Wat een lekker menneke is het ook, kan mijn ogen niet van zijn zachte gewassen haartjes afhouden, wat een bos. De rest van de dag ontvang ik nog wat visite. In de avond komt zusje weer terug om nog een nachtje te slapen. Ondanks de pijn hebben we een leuke avond, ik krijg zelfs even de slappe lach.
18 maart 2017
In de ochtend om 7 uur komt de kinderarts nog een keer langs om hem nogmaals na te kijken, ik word ook nog nagekeken en we krijgen goedkeuring om naar huis te gaan rond het middaguur. Sabina zet mij na het ontbijt als kleine Ryan slaapt in de douche, toch best prettig als je zusje je hierbij kan helpen, ze wast mijn haren en voel me weer heerlijk fris, ondanks alle pijn ben ik klaar om naar huis te gaan. Gisteren dacht ik nog dit komt nooit goed, maar I'm ready. Terwijl ik mijn haren probeer te doen en wat mascare op doe, verzorgd Sabina de kleine ook nog even. Als zij rond 11 uur naar huis gaat, ga ik nog even op bed liggen tot Pap en MJ ons komen halen. Intussen maakt de verpleegkundige de ontslagpapieren klaar. Als alles in kannen en kruiken is wordt de kleine in de maxicosi gelegd en ik in de rolstoel gezet. De kleine wordt bij mij op schoot gezet en MJ duwt ons het ziekenhuis uit. Wat voel ik me trots, met een gezonde knul verlaat ik het ziekenhuis.. I did it.. oftewel, ik heb het hem gewoon geflikt!
Hieronder foto's van de keizersnee en de eerste 2 dagen!
En hoe blog je nu als je een kleine hebt, nou zo dus! >>>>.
Daar lig je dan voor het eerst in je leven op een echte operatie tafel. Iedereen stelt zich voor aan ons. Iedereen? Ja iedereen, 3 operaties assistentes, anesthesist, daar de assistent van, de kinderarts, daar weer een assistent van en ga zo maar even verder. De Gyn laat nog even op zich wachten. In tussen wordt er een gezellig end gekletst. We wachten op mevr. Kuppens. Grappig want zij heeft 8 jaar geleden ook de bevalling gedaan bij mijn zusje.. evenals mijn mislukte draaipoging. Hele aardige vrouw. Na 15 minuten wachten komt dhr. Schoots ook een gyn. Nou nog beter. Mijn eerste bezoek bij de gyn in het ziekenhuis was namelijk bij deze beste man, ik zei nog dat als hij de keizersnee zou doen het een dolle boel zou worden. Niks is gelukkig minder waar. De sfeer is namelijk erg relaxed en ontspannen. We beginnen met de ruggenprik... Thank god, eindelijk mag hij erin. Ik kan me volledig ontspannen en voel er dan ook helemaal niks van. Het aanbrengen van de katheter en het infuus was veel vervelender. Het gevoel in mijn onderlijf trekt snel weg.. zo heerlijk. Ik probeer me nog op de bewegingen in mijn tenen te focussen, maar na enkele minuten weet ik eigenlijk al niet meer of ik ze nu beweeg of niet. Ik geef direct aan dat ik niet wil weten als ze beginnen met snijden. De gyn zegt dat ze wel eerst moeten testen of ik goed verdoofd ben, logisch natuurlijk. Wel balen want daarna beginnen ze natuurlijk.. weet ik het alsnog. Tenminste dat denk ik.. ik ben namelijk na 10 min nog in de veronderstelling dat ze mijn gevoel aan het testen zijn. Dus ik geef nog een keer aan dat ik niet wil weten als ze beginnen.
Ik hoor ze een beetje lachen, want ze zijn namelijk al lang begonnen, sterker nog, ze zijn al bijna zover. Heel droog reageer ik met... 'Nou dan ben ik in ieder geval goed verdoofd, want ik voel dus echt niks'. We kletsen in tussen een beetje verder en vraag of de sfeer altijd zo relaxed is.. waarop de gyn antwoordt.. nee dat komt omdat jij zo ontspannen bent. In de tussentijd hangt de anesthesist assistent een paar keer boven mijn hoofd met de vraag of ik me nog oke voel! Uiteraard.. voel me prima.. mijn kind wordt eindelijk gehaald. We kletsen wat over vakanties, tot de gyn zegt dat het doek snel naar benden moet want het vruchtwater komt er al aan. Shit nu al! hallo.. ik ben nog helemaal niet zover, was door de relaxte sfeer al bijna vergeten waarvoor ik hier lag. Maar ja daar wacht kleine pixel niet op.. want het doek is naar beneden en ineens zie ik zijn billetjes. Ik weet donders goed dat ik 9 maanden zwanger ben geweest, heb de kleine ontelbare keren gevoeld, maar hoe verbaast kan je zijn als je dan opeens echt een mini mensje ziet. WAUW.. ik kan het niet geloven... ''Een BABY''.. Het gaat ineens allemaal zo snel, voor ik het weet duwen ze zijn gezicht in de mijne en ineens heb ik mijn menneke een kusje gegeven, ik ben helemaal van de kaart. Ze vragen hoe hij heet, maar ik kan zijn naam niet eens uitspreken, heb direct een brok in mijn keel, ik probeer niet te huilen.. lekker suf natuurlijk, maar wat erin zit krijg je er niet zomaar uit. Aan mijn zusje de eer om te vertellen hoe hij heet. Ik hoor de gyn in de verte nog ergens zeggen dat het een mooi manneke is. Hij mag gelijk door naar de kinderarts, schuin achter me, dus kan een beetje meekijken. Ik kan me ogen niet van hem afhouden, hij is gewoon perfect.. zelfs zijn stembanden functioneren, want hij kwekt alles bij elkaar. Ik voel in tussen toch wat tranen over mijn wangen ontsnappen. Ik heb het hem gewoon geflikt... de afgelopen 9 maanden voelen ineens als 5 min, wat is de tijd gevlogen. Nadat ze hem hebben nagekeken mag hij bij mij komen liggen. Achteraf is alles zo in een roes voorbij gevlogen op de operatiekamer, want heb erna nog wel 6 keer gevraagd of hij goed gekeurd was. En dat is hij zeker.. Hij is zo perfect... zo van mij!
Als alles gehecht is gaan we naar de uitslaapkamer, daar leggen we de kleine aan de borst. Wil geen borstvoeding geven, maar voor nu toch een intiem momentje met mijn zoon.
Na een half uur gaan we terug naar zaal, daar wachten papa, MJ en Jack. Een heel bizar moment om daar terug te komen met kleine Ryan, de verpleegkundige laat ons even lekker alleen. Achteraf is alles in een flits voorbij gevlogen.. kan me nog herinneren dat ieders omstebeurt de kleine vastgehouden heeft. Na een half uur komt de verpleegkundige terug, kleine Ryan moet verzorgd worden en daarna ik. Aan Sabina de eer om de kleine te wegen en aan te kleden. Hij wordt nu voor het eerst gewogen, 2735 gram.. Ik ben verbaasd.. Ja het is een klein menneke, maar hij werd op 5 pond geschat, dus de rust is toch ergens goed voor geweest. Zijn lengte meten ze later pas omdat hij zijn benen opgetrokken houdt door de stuit. Ik kijk vanuit bed toe vol ongeloof en intens geluk. Ergens baal ik ook ontzettend, de ruggenprik begint uit te werken waardoor ik ontzettend veel pijn heb en het gevoel heb dat ik ben overreden, is mijn menneke er eindelijk en het enige wat ik kan doen is op een afstand meekijken. Nadat hij aangekleed is vertrekken de mannen voor een bak koffie want ik moet ook aangekleed en gewassen worden. Voor de keizersnee riep ik met mijn grote mond dat de katheter er meteen uit moest en ik geen andere medicatie wil dan paracetamol. Maar ik heb me per direct bedacht, de pijn van de katheter is verdwenen dus laat zitten, laat zitten.. en alle medicatie die er is, duw er zsm in, liever gisteren als vandaag. Gelukkig zijn ze vlot, terwijl MJ met kleine Ryan knuffelt helpt Sabina de verpleegkundige om mij te wassen, aan te kleden en de pijnstillers (2 para's en naproxen) in mijn reet te duwen, aangezien ik zelf nog niks kan door de verdoving en helse pijn. De keizersnee stelde inderdaad niet veel voor, maar man man, dit heb ik nu al onderschat. Als ik helemaal klaar ben komen de papa's weer terug en in tussen mag ik naar een andere kamer toe.
Daar lig je dan met je kindje.. ik ontvang deze dag toch redelijk wat visite. Overige familieleden en een 2 vriendinnetjes. Misschien wat druk, maar toch erg prettig. Ik wil mijn trots het liefst direct aan de hele wereld laten zien, maar ik heb ook vrij snel verschrikkelijke naweeën, waardoor ik niet graag alleen ben. Je zou denken na een keizersnee is alles weg en eruit, nou dus NOT.. Ik bloed als een rund, alsof ik mijn baarmoeder aan het verliezen ben en met die naweeen heb ik het gevoel dat de bevalling nu pas begint! weer wat onderschat, oeps. Maar goed nu kan ik er alleen maar mee dealen. Die nacht blijft mijn zusje Sabina slapen, zo'n enorme steun.. Zeker nu ik zelf de kleine niet uit zijn bedje kan halen, kan me in het bed niet eens verplaatsen, laat staan eruit om mijn kleine vent te pakken. Die nacht slapen we beide niet veel.. maar de ochtend breekt vanzelf weer aan.
17 maart 2017
Om 5 uur wordt mijn katheter er al uit gehaald. Eerst wilde ik hem niet, maar nu ben ik er helemaal niet blij mee dat hij er al uit moet. Binnen 6 uur komt mijn blaas namelijk weer op gang en voel me zwaar overreden. Maar goed, mobiliseren zeggen ze dan. Rond 7 uur komt de ontbijtkar. mijn maag heeft er niet echt veel zin in, maar eet toch 2 boterhammetjes. Na het ontbijt genieten we samen heerlijk van mijn kleine ventje. Om 10.30 uur meldt mijn blaas zich. Shit Shit.. ik moet eraan geloven. Ik druk op de bel en als de verpleegkundige er is moet ik toch echt uit bed. Na ongeveer 10 min zit ik eindelijk op de rand, ik trek gelijk wit weg, maar blijf volhouden dat het goed gaat. Want als ik weer ga liggen kan ik straks weer opnieuw beginnen. De verpleegkundige vraagt voor de 2e keer of het wel echt goed gaat. Vooruit dan, neee het gaat niet. Dus ik moet weer gaan liggen wat ook weer 10 minuten kost. Ik krijg wat bouillon om weer op krachten te komen. Na een half uur duw ik weer op de bel en zeg dat ze de po maar moet brengen, maar daar denkt zij anders over. Moet toch echt uit bed. Poging 2 dan maar. Na 10 min sta ik eindelijk, ik wel janken, kan mezelf niet eens staande houden terwijl er naast mij een hulpeloos persoontje ligt die ik niet eens kan verzorgen. Dan niet te spreken over de naweeën die er ook nog zijn. De wc is in ieder geval een feit, ik zit, en ik kan je zeggen, wat een opluchting. Nu ik toch op de badkamer ben, wil ik meteen naar in de douche. De aardige verpleegkundige helpt me hierbij. Waar ik me van te voren druk over maakte laat je op deze momenten allemaal los. Als je je zo verrot voelt ben je blij dat er iemand is die je reet wast, ik wil me alleen maar fris voelen. En dat lukt aardig. Als ik klaar ben gaat Sabina eindelijk de kleine in bad doen, eindelijk het vieze vruchtwater uit zijn haren spoelen want dat is één grote plekzooi. Ik kan niet helpen, maar ga met veel moeite toch weer uit bed om te kijken hoe hij aan het genieten is. Wat een lekker menneke is het ook, kan mijn ogen niet van zijn zachte gewassen haartjes afhouden, wat een bos. De rest van de dag ontvang ik nog wat visite. In de avond komt zusje weer terug om nog een nachtje te slapen. Ondanks de pijn hebben we een leuke avond, ik krijg zelfs even de slappe lach.
18 maart 2017
In de ochtend om 7 uur komt de kinderarts nog een keer langs om hem nogmaals na te kijken, ik word ook nog nagekeken en we krijgen goedkeuring om naar huis te gaan rond het middaguur. Sabina zet mij na het ontbijt als kleine Ryan slaapt in de douche, toch best prettig als je zusje je hierbij kan helpen, ze wast mijn haren en voel me weer heerlijk fris, ondanks alle pijn ben ik klaar om naar huis te gaan. Gisteren dacht ik nog dit komt nooit goed, maar I'm ready. Terwijl ik mijn haren probeer te doen en wat mascare op doe, verzorgd Sabina de kleine ook nog even. Als zij rond 11 uur naar huis gaat, ga ik nog even op bed liggen tot Pap en MJ ons komen halen. Intussen maakt de verpleegkundige de ontslagpapieren klaar. Als alles in kannen en kruiken is wordt de kleine in de maxicosi gelegd en ik in de rolstoel gezet. De kleine wordt bij mij op schoot gezet en MJ duwt ons het ziekenhuis uit. Wat voel ik me trots, met een gezonde knul verlaat ik het ziekenhuis.. I did it.. oftewel, ik heb het hem gewoon geflikt!
Hieronder foto's van de keizersnee en de eerste 2 dagen!
En hoe blog je nu als je een kleine hebt, nou zo dus! >>>>.
