Pfff wat is de tijd gevlogen, heb veel te weinig geschreven vanaf de geboorte. Beter gezegd, helemaal niks. Sorry guys… maar mijn laptop was overleden, ik miste de backspace en spatieknop, moest er zo hard op duwen dat ik er bijna doorheen ging en ehm… ben zo druk geweest met mijn kleine man dat ik eigenlijk geen tijd gehad heb om er überhaupt ook maar over na te kunnen denken dat de enige oplossing was ‘een nieuwe laptop’ kopen. Maar die heb ik nu 
.. Verders zit ik weer helemaal in een rustig vaarwater, met een goed ritme, dus tijd genoeg om mijn hobby weer op te pakken tot #Peanut (‘baby die nog gemaakt moet gaan worden’) er is! #DuurtNogEvenHoor.
.. Verders zit ik weer helemaal in een rustig vaarwater, met een goed ritme, dus tijd genoeg om mijn hobby weer op te pakken tot #Peanut (‘baby die nog gemaakt moet gaan worden’) er is! #DuurtNogEvenHoor.
Nu is de hamvraag natuurlijk hoe het met ons is? Nou heeeeeeel goed! En ze leefde nog lang en gelukkig. LATER, DOEI… THE END…..
#Grapje 
Ik ga proberen in deze blog een samenvatting te maken van de afgelopen 9 maanden, voor zover dat mogelijk is.
De kraamperiode
Eindelijk, naar huis met Ryan.. ohhh wat ben ik trots, ik voelde me in het ziekenhuis enorm slecht, waarom sturen ze me naar huis? Maar toen ik de buitenlucht rook wist ik het. Ik wil naar huis, voelde me meteen 100 punten meer waard, de pijn is van een 10 gezakt naar een 5. Geloof het of niet, maar het voelt alsof ik de hele wereld ineens aan kan. Thuis aangekomen is mijn huisje helemaal versiert, kan nog huilen als ik er aan terug denk. Het begin van mijn nieuwe leven als mama Joyce, wauw wat klinkt dat goed
En wat is hij knap hé, weet niet aan wat voor donor ze me gematcht hebben maar nondepie dat moet vast een lekkere vent geweest, want Ryan is de mooiste, knapste, liefste en nu al leukste baby die ik ooit gezien heb (Vind iedere mama natuurlijk, maar ik moet het nog even benadrukken). Ik moet eigenlijk in bed gaan liggen, maar voel me verders redelijk dus ik kruip lekker op de bank. Later ga ik voor de beeldvorming toch maar even in bed liggen, want dat doen vrouwen die net bevallen zijn, geloof ik. Dit hou ik nog geen 2 uur vol. Ben niet ziek ofz, heb alleen maar een keizersnee gehad… Oh ja en een kind gekregen, maar dan nog. Hou er niet van om in de watten gelegd te worden. Dus na het eten beland ik weer snel beneden op de bank.. en Ryan? Die gedraagt zich voorbeeldig. De eerste 1.5 week blijft mijn Jack (stiefpa) bij mij slapen, super fijn. Hij kookt iedere avond en helpt met de was. Ook doet hij 1 nachtvoeding, de andere doe ik zelf.. dat was trouwens ook een dingetje, vooral vanaf dag 4. Ik zal proberen jullie een visueel beeld te geven.
Eindelijk, naar huis met Ryan.. ohhh wat ben ik trots, ik voelde me in het ziekenhuis enorm slecht, waarom sturen ze me naar huis? Maar toen ik de buitenlucht rook wist ik het. Ik wil naar huis, voelde me meteen 100 punten meer waard, de pijn is van een 10 gezakt naar een 5. Geloof het of niet, maar het voelt alsof ik de hele wereld ineens aan kan. Thuis aangekomen is mijn huisje helemaal versiert, kan nog huilen als ik er aan terug denk. Het begin van mijn nieuwe leven als mama Joyce, wauw wat klinkt dat goed
En wat is hij knap hé, weet niet aan wat voor donor ze me gematcht hebben maar nondepie dat moet vast een lekkere vent geweest, want Ryan is de mooiste, knapste, liefste en nu al leukste baby die ik ooit gezien heb (Vind iedere mama natuurlijk, maar ik moet het nog even benadrukken). Ik moet eigenlijk in bed gaan liggen, maar voel me verders redelijk dus ik kruip lekker op de bank. Later ga ik voor de beeldvorming toch maar even in bed liggen, want dat doen vrouwen die net bevallen zijn, geloof ik. Dit hou ik nog geen 2 uur vol. Ben niet ziek ofz, heb alleen maar een keizersnee gehad… Oh ja en een kind gekregen, maar dan nog. Hou er niet van om in de watten gelegd te worden. Dus na het eten beland ik weer snel beneden op de bank.. en Ryan? Die gedraagt zich voorbeeldig. De eerste 1.5 week blijft mijn Jack (stiefpa) bij mij slapen, super fijn. Hij kookt iedere avond en helpt met de was. Ook doet hij 1 nachtvoeding, de andere doe ik zelf.. dat was trouwens ook een dingetje, vooral vanaf dag 4. Ik zal proberen jullie een visueel beeld te geven.
* Kind huilt *Ik word wakker *Draait naar links om uit bed te komen #AUW *draait naar rechts #AhhhGVD *Probeert rechtop te gaan zitten *Ahhh Fuck mijn tieten *Ik lek *Ziet eruit als Pamela Anderson *Wow dit noemen ze dus stuwing *Wat een helse pijn *Nog een keer naar links *Een nawee puf puf *kind huilt nog steeds *Moet er zelf om lache *Hoofd tegen achterkant bed *Nu mezelf omhoog zien te krijgen *Na onderhand 15 min resultaat *Kind huilt nog steeds *Germ *Yess uit bed *Flesje maken *Resultaat tevreden kind *En een stomme mama, want die sukkel heeft geen sport BH *Schuift probleem *Nee uitdaging door naar de volgende dag *Nu genieten van mijn baby *End….
Maar… als de naweeën weg zijn maak ik grote sprongen, na een week loop ik voor het eerst vol trots buiten achter mijn kinderwagen. Zo’n magisch moment. Al is het maar een keer de straat in en uit. Het is hier net een klein dorp, iedereen komt naar kleine Ryan kijken, na de standaard zinnen als ‘ahhh wat is hij toch knap’ en ‘wow hij heeft veel haar’ komt de vraag ‘Uhhh wat doe jij eigenlijk al buiten’? Ehmmm.. *denkt na.. Wandelen natuurlijk, ‘kijk je wel uit’, maar natuurlijk. Uiteindelijk liep ik toen de kraamzorg weg was voor het eerst naar de winkel om boodschappen te halen. En na 1.5 week stond ik voor de eerste keer te stofzuigen. Wordt eigenlijk de eerste 6 weken afgeraden. En eigenwijs is ook wijs ik weet het, maar na 1.5 week is Jack ook weer thuis en ik heb ervoor gekozen alleen een kindje te willen, dus regel ik alles zelf wel. Het kraambezoek gaat gewoon door en mijn huis moet wel netjes zijn. Nu ben ik paar keer verwend om dat de mama van een vriendinnetje eea voor me gedaan heeft, maar tot op de dag van vandaag blijft het accepteren van hulp moeilijk. Ik wacht dan wel weer 6 weken met autorijden haha!
Kraamtranen.. Jaaaa die hebben uiteindelijk rijkelijk gevloeid. Na 6 dagen vraagt een vriendinnetje of ik er al last van gehad heb. Wie ik? Nee hoor voel me prima. Toch iets te hard geroepen want die avond begon het en wat er op dat moment allemaal door je heen gaat. Ik kan het niet eens uitleggen, tranen van intens geluk en tranen van verdriet omdat ik mijn geluk niet kan delen met mama. Wat een emotie, maar ook een enorme opluchting om het toch kwijt te kunnen. Ik ontvang enorm veel bezoek, soms plan ik iets te veel in, maar ben gewoon zo een blij ei. Iedereen mag hem zien en knuffelen.
De eerste weken is het vooral ritme zoeken en dat gaat als volgt >
*Mama-time *Lekker douche *Oh nee hij is weer wakker *In slaap knuffelen *Staat onder de douche *shit weer wakker *Half nat aankleden *flesje maken *Luier verschonen *Hij slaapt weer verder *Mama moet nog eten *Nee eerst snel stofzuigen *Zo nu een boterham *Nee shit hij is weer wakker *Knuffelen op de bank *Geniet van het moment *Deurbel gaat *Kraamvisite *Maag knort *Oh al 14 uur en nog niet gegeten *Oeps
Nou dat dus, maar gelukkig ging dat na een paar weken snel beter. Ik heb zo enorm genoten deze weken. Maar dan komt het moment dat je weer moet gaan werken, vergt ook weer ritme zoeken.
Werken
Pohhh.. wat heb ik het moeilijk gehad en geloof me dat heeft zeker een maand of 3 geduurd. Ik wilde helemaal niet werken, heb allerlei plannen bedacht om op een legale manier thuis te kunnen komen zitten om zelf voor Ryan te kunnen zorgen. Ik zou wel even ander werk zoeken met een tijdelijk contract wat dan uiteindelijk niet verlengt zou worden, zo kon ik lekker in de ww, zou dan weer zwanger worden waardoor ik in de ziektewet zou komen en na de zwangerschap lekker de ww doortrekken. Mijn god, ik schaam me nog als ik er over nadenk, maar had er alles voor over om bij mijn kleine man te kunnen zijn. Soms heb ik nog steeds momenten dat ik me ontzettend schuldig voel dat ik moet gaan werken, maar gelukkig weet mijn verstand dat het voor onze toekomst een stuk beter is. Waarom ik van gedachte ben verandert? Toen ik dacht dat dit het was, mocht ik bij mijn oude werkgever op sollicitatiegesprek komen, veel beter als mijn eerste gekke idee natuurlijk. Ik had weer zin om te werken en mijn plan was van de baan, maar toen kwam ik erachter dat ik helemaal niet weg kon bij mijn werkgever, want ik neem betaald ouderschapsverlof op, nadat dit stopt moet ik nog een jaar in dienst blijven. Oeps… Plan A was dus sowieso geen optie geweest, maar plan B ook niet. Shit en nu? Toen ben ik intern gaan solliciteren als planner, iets heel anders als de BTW wet en regelgeving. Na een goed gesprek ben ik het helaas toch niet geworden. Jammer, maar nu maar vrede hebben met de situatie. De belastingdienst is een goede werkgever en als ik als alleenstaande moeder enige financiële zekerheid wil hebben kan ik beter blijven zitten. Een paar weken later kreeg ik ineens een baan aangeboden als Trafficer. Lijkt een beetje op een planner, maar in plaats van je bezig te houden met de nieuwe roosters, hou je je bezig met het optimaliseren en muteren van de lopende roosters aan de hand van de forecast. Dit is ook een tijdelijke functie, tot wanneer is allemaal nog wat onduidelijk, maar ik zit helemaal op mijn plaats daar. Ik weet dat de kans er is dat ik straks terug moet naar mijn oude afdeling, maar daar heb ik vrede mee. Krijg van dit nieuwe werk nu enorm veel energie om er straks op mijn oude functie vol energie weer tegen aan te kunnen.
Pohhh.. wat heb ik het moeilijk gehad en geloof me dat heeft zeker een maand of 3 geduurd. Ik wilde helemaal niet werken, heb allerlei plannen bedacht om op een legale manier thuis te kunnen komen zitten om zelf voor Ryan te kunnen zorgen. Ik zou wel even ander werk zoeken met een tijdelijk contract wat dan uiteindelijk niet verlengt zou worden, zo kon ik lekker in de ww, zou dan weer zwanger worden waardoor ik in de ziektewet zou komen en na de zwangerschap lekker de ww doortrekken. Mijn god, ik schaam me nog als ik er over nadenk, maar had er alles voor over om bij mijn kleine man te kunnen zijn. Soms heb ik nog steeds momenten dat ik me ontzettend schuldig voel dat ik moet gaan werken, maar gelukkig weet mijn verstand dat het voor onze toekomst een stuk beter is. Waarom ik van gedachte ben verandert? Toen ik dacht dat dit het was, mocht ik bij mijn oude werkgever op sollicitatiegesprek komen, veel beter als mijn eerste gekke idee natuurlijk. Ik had weer zin om te werken en mijn plan was van de baan, maar toen kwam ik erachter dat ik helemaal niet weg kon bij mijn werkgever, want ik neem betaald ouderschapsverlof op, nadat dit stopt moet ik nog een jaar in dienst blijven. Oeps… Plan A was dus sowieso geen optie geweest, maar plan B ook niet. Shit en nu? Toen ben ik intern gaan solliciteren als planner, iets heel anders als de BTW wet en regelgeving. Na een goed gesprek ben ik het helaas toch niet geworden. Jammer, maar nu maar vrede hebben met de situatie. De belastingdienst is een goede werkgever en als ik als alleenstaande moeder enige financiële zekerheid wil hebben kan ik beter blijven zitten. Een paar weken later kreeg ik ineens een baan aangeboden als Trafficer. Lijkt een beetje op een planner, maar in plaats van je bezig te houden met de nieuwe roosters, hou je je bezig met het optimaliseren en muteren van de lopende roosters aan de hand van de forecast. Dit is ook een tijdelijke functie, tot wanneer is allemaal nog wat onduidelijk, maar ik zit helemaal op mijn plaats daar. Ik weet dat de kans er is dat ik straks terug moet naar mijn oude afdeling, maar daar heb ik vrede mee. Krijg van dit nieuwe werk nu enorm veel energie om er straks op mijn oude functie vol energie weer tegen aan te kunnen.
Ryan gaat 2 dagen naar mijn zusje en 1 dag naar mijn stiefma, maar ik ben in tussen toch aan het zoeken naar opvang, waarvoor deze week een afspraak gepland staat, omdat ik van mening ben dat dit beter is voor zijn sociale ontwikkelingen, ik heb namelijk gezien hoe leuk hij het heeft met andere kindjes en ben van mening dat ik hem nu wat ontneem. Daarnaast vind ik het zelf ook prettig om helemaal onafhankelijk te zijn. Ik hou namelijk van onafhankelijkheid.
Hoe nu verder?
Ryan ontwikkeld zich prima, het is zo’n vrolijke baby. Mag hem nog 3 maandjes baby noemen, dan wordt het een dreumes. Al lijkt hij dat soms nu ook al met zijn stoere kapsel en 2 tandjes. Zijn 3e tandje komt er ook aan, het puntje is al door zijn tandvlees. Hij huilt alleen als hij moe is of honger heeft. Hij lacht eigenlijk alleen maar, soms zoveel dat ik me afvraag of zijn kaakjes geen pijn doen. Inmiddels is hij al 2 keer op vakantie geweest, net zo’n reiziger als zijn mama. Toen hij 10 weekjes was ben ik met een vriendinnetje lekker een midweekje naar Zeeland geweest, dit was zo genieten he! In augustus zijn we 9 dagen naar Curaçao geweest samen met Jack. Vele verklaarde me voor gek, want wat ga ik toch zo ver weg zoeken met een baby van 5.5 maand, het zou hem toch niet uitmaken waar we zijn. Nee inderdaad en daar heb je meteen je antwoord. Het maakt hem niks uit, dus ik bepaal en ik wil naar Curaçao toe. Punt uit… uit… uit… uit.. dus, toen zijn we gaan boeken. Ik kan je zeggen, het was in 1 woord geweldig. Het is wel passen en meten met een kleine, maar dat hebben Jack ik samen echt super gedaan. Zou het ook zo weer doen.
Ryan ontwikkeld zich prima, het is zo’n vrolijke baby. Mag hem nog 3 maandjes baby noemen, dan wordt het een dreumes. Al lijkt hij dat soms nu ook al met zijn stoere kapsel en 2 tandjes. Zijn 3e tandje komt er ook aan, het puntje is al door zijn tandvlees. Hij huilt alleen als hij moe is of honger heeft. Hij lacht eigenlijk alleen maar, soms zoveel dat ik me afvraag of zijn kaakjes geen pijn doen. Inmiddels is hij al 2 keer op vakantie geweest, net zo’n reiziger als zijn mama. Toen hij 10 weekjes was ben ik met een vriendinnetje lekker een midweekje naar Zeeland geweest, dit was zo genieten he! In augustus zijn we 9 dagen naar Curaçao geweest samen met Jack. Vele verklaarde me voor gek, want wat ga ik toch zo ver weg zoeken met een baby van 5.5 maand, het zou hem toch niet uitmaken waar we zijn. Nee inderdaad en daar heb je meteen je antwoord. Het maakt hem niks uit, dus ik bepaal en ik wil naar Curaçao toe. Punt uit… uit… uit… uit.. dus, toen zijn we gaan boeken. Ik kan je zeggen, het was in 1 woord geweldig. Het is wel passen en meten met een kleine, maar dat hebben Jack ik samen echt super gedaan. Zou het ook zo weer doen.
Wil je weten wanneer hij voor het eerst omrolde, is gaan zitten, tandjes kreeg of is gaan lopen… just kidding, hij loopt helemaal nog niet. Maar… Vandaag trok hij zich voor het eerst omhoog, super knap. Check mijn instagram maar, daar staan foto’s en filmpjes met mijlpalen, want als ik dat ook nog moet gaan vertellen kan ik beter een boek gaan schrijven #Blogisallanggenoeg.
Conclusie is dus >
Het gaat me goed af. Ik ben gelukkig en we genieten. Of het zwaar is? Nee totaal niet en ja natuurlijk ben ik wel eens moe of heb ik geen zin om naar de winkel te lopen. Maar dat had ik ook toen Ryan er nog niet was. Dus of dat nu veel verschil maakt. Hij sliep met een maand al door, lucky me. Maar heb toch iets te hard geroepen dat hij snel doorsliep want vanaf ongeveer de 6 maanden begon het geklier de nachten en dat geklier is er tot op heden nog steeds. Ik blijf mezelf herhalen > Het is een fase, het is een fase, het is een fase, ja het is een fase. Of hij droomt of heeft last van zijn tandjes, weet het niet maar vind het voor het arme menneke zieliger als voor mezelf. De eerste maand vond ik de nachten erger als nu, waarschijnlijk ook omdat je zelf nog aan het herstellen bent van een zware operatie. Na 3 weken was ik kapot en dan heeft Jack me in het begin nog geholpen en moet ik er ook bij vermelden dat mijn lieve vriendin Tanja een paar keer is komen helpen met de nachtvoedingen zodat ik kon door slapen, ik was zo moe dat ik bijna omviel. Het gekke is dat ik dat dan wel weer heftig vond, terwijl hij nu al bijna 3 maanden kliert de nachten en ik sta nog steeds rechtop. Gelukkig is het niet meer iedere nacht, maar gemiddeld nog zo’n 4 keer per week. Als ik geluk heb slaapt hij bij mij meteen verder en als ik pech heb, net zoals vorig weekend, gaat meneer heerlijk brabbelen en wil hij spelen van 4 tot 6, maar laten we eerlijk wezen. Al wil ik nog zo graag slapen, als ik zijn lachje zie, boeit die slaap me niks meer. Lekker cliché maar het is echt zo. Samen met mama knuffelen in het grote bed, Love those moments .
Het gaat me goed af. Ik ben gelukkig en we genieten. Of het zwaar is? Nee totaal niet en ja natuurlijk ben ik wel eens moe of heb ik geen zin om naar de winkel te lopen. Maar dat had ik ook toen Ryan er nog niet was. Dus of dat nu veel verschil maakt. Hij sliep met een maand al door, lucky me. Maar heb toch iets te hard geroepen dat hij snel doorsliep want vanaf ongeveer de 6 maanden begon het geklier de nachten en dat geklier is er tot op heden nog steeds. Ik blijf mezelf herhalen > Het is een fase, het is een fase, het is een fase, ja het is een fase. Of hij droomt of heeft last van zijn tandjes, weet het niet maar vind het voor het arme menneke zieliger als voor mezelf. De eerste maand vond ik de nachten erger als nu, waarschijnlijk ook omdat je zelf nog aan het herstellen bent van een zware operatie. Na 3 weken was ik kapot en dan heeft Jack me in het begin nog geholpen en moet ik er ook bij vermelden dat mijn lieve vriendin Tanja een paar keer is komen helpen met de nachtvoedingen zodat ik kon door slapen, ik was zo moe dat ik bijna omviel. Het gekke is dat ik dat dan wel weer heftig vond, terwijl hij nu al bijna 3 maanden kliert de nachten en ik sta nog steeds rechtop. Gelukkig is het niet meer iedere nacht, maar gemiddeld nog zo’n 4 keer per week. Als ik geluk heb slaapt hij bij mij meteen verder en als ik pech heb, net zoals vorig weekend, gaat meneer heerlijk brabbelen en wil hij spelen van 4 tot 6, maar laten we eerlijk wezen. Al wil ik nog zo graag slapen, als ik zijn lachje zie, boeit die slaap me niks meer. Lekker cliché maar het is echt zo. Samen met mama knuffelen in het grote bed, Love those moments
.
Laatst op het werk vroeg iemand op kantoor.. ohh jij ook weer zo’n nacht gehad, je oogjes zijn klein.. Ehmm nou nee, Ryan heeft super goed geslapen, maar ben zo blij met mijn nieuwe laptop dat het ineens half 1 was. Sukkel dat ik ben. Heb ik de kans op een goede nachtrust, verpest ik hem zelf. Ja sommige mensen leren het nooit.
Anyway, ik ga er een eind aan maken hier, klinkt als tot nooit meer ziens. Ik bedoel natuurlijk, ik ga de blog afronden want moet echt naar bed.. Tot een volgende ronde maar weer.
LATERS, DOEI, THE END………
