In deze update wil ik even lekker over mijn fantastische moeder schrijven. Zoveel wordt er niet meer over gesproken, want het is inmiddels 'al' 14 maanden geleden, of moet ik nu zeggen pas? Want soms lijkt het echt al een eeuwigheid geleden. Met vrienden en familie wordt er ook bijna niet meer over gesproken, voelt voor mij alsof ik ze tot last ben, zo van 'heb je haar weer, het is al 14 maanden geleden, get over it!'. Maar door er juist niet over te praten wordt ze een vage herinnering en dat wil ik niet. Ze was er 29 jaar voor me, met de mooie herinneringen die ze me heeft meegegeven wil ik haar voort laten leven. Hoe kan zo een fantastisch mens nu ooit een vage herinnering worden? Het gevoel dat ik 'ooit' een moeder had ebt soms langzaam weg, omdat ik wen aan deze nieuwe situatie en dat is soms best beangstigend. Dat wil ik helemaal niet, maar naarmate de maanden verstrijken, wordt het gevoel soms ook vager, dan vergeet ik haar gewoon even. Voel ik me daar schuldig over, nee absoluut niet en dat is het punt ook helemaal niet. Mijn angst is, dat ik het gevoel kwijt raak, het gevoel hoe het is om een moeder te hebben. Je weet wel, de vrouw die je 9 maanden heeft gedragen en toen het leven heeft geschonken, moeders geven onvoorwaardelijke liefde en staan 24/7 voor je klaar, zetten eigen zorgen daarvoor opzij. Ze zullen er alles aan doen om hun kinderen gelukkig te kunnen zien. Ja, zo een vrouw was mijn moeder. Ze had zoveel beperkingen, dat is zo rond mijn 14e levensjaar begonnen, daardoor waren simpele uitstapjes, die ieder normaal gezin zou doen, voor ons niet meer mogelijk. Waarom kon ik niet gewoon shoppen met mijn moeder? Klinkt als zoiets simpels zou je zeggen toch? Maar voor mama was dit een onmogelijke opgave. Door haar geestelijke toestand zat ze vaak aan de bank gekluisterd. Vaak was ik jaloers op al die gezinnen die heerlijk dagjes weg konden met hun moeder, dat wilde ik ook. Vroeger heb ik vaak gebaald, maar ondanks dat, heb ik het haar nooit kwalijk genomen, daarom heb ik jarenlang de zorg voor ons gezin op mij genomen, want iemand moest alles draaiende houden. Mijn liefde voor mama zit ook zo enorm diep, dat ik dat allemaal maar voor lief nam. Zo een enorme sterke vrouw, ze heeft zoveel ellende moeten overwinnen. Kan niet anders als daar diep respect voor hebben. Haar tekortkomingen compenseerde ze met zoveel liefde. De liefde en warmte die zij kon geven, heb ik maar zelden bij andere gezien. Ik wil hier ook niet verder uitwijden over wat niet mogelijk is, maar enkel over wat ze wel heeft kunnen betekenen.
Onze weekenden waren gevuld met spelletjes, films of game avondjes op de Wii, Playstation of Xbox. De tafel stond altijd vol met chips en/of salades. Als het een film avondje werd, dan mochten de vrouwen des huizes eerst een meiden film uitzoeken en jaaaa Jack keek altijd mee met ons, ook al vond hij de film nog zo verschrikkelijk, erna mocht hij kiezen en keken wij mee, vaak waren het toch briljante acties of thrillers. Zelfs toen Sabina en ik het huis uit waren kwamen we nog geregeld op onze oude kamer slapen, zo konden we deze weekendjes alsnog voortzetten. Toch knap dat mama ons zo nog geregeld bij elkaar kreeg. Wat er trouwens ook wel eens gebeurde was dat we het gezin opsplitste, Mama ging lekker in bed een filmpje kijken en Jack beneden, afhankelijk van de film konden we kiezen met wie we meekeken, zo belandde ik geregeld met kopjes thee bij Mama in bed, ze zei bij voorbaat al 'niet slapen he?', 'Nee, Mam, ik blijf nu echt wakker', wat hebben hun wat afgelachen, want 7 van de 10 keer haalde ik het einde van de film niet en dan nog zeggen 'ik sliep helemaal niet'.
De zomers kan ik me ook nog goed herinneren, badje gevuld, ja je leest goed, met warm water, want ohh weee als Mama kou moest lijden. Je snapt dan ook wel dat het water totaal geen verkoeling gaf. Luifel naar beneden, muziekje aan en we deden niks anders meer als spelletjes spelen, scrabble, yahtzee, rummikub, triominos, mens erger je niet en ga zo maar even door, af en toe een keer zonnen, weer het water in en verder spelen. Wij hadden helemaal geen vakanties nodig, we creëerde ons eigen vakantieplekje. Heeeeel vroeger zijn we wel op vakantie geweest, zo een 20 jaar geleden naar Slagharen, 17 jaar geleden naar de Roompot in Zeeland en 16 jaar geleden met de bus naar Spanje, en dat laatste hebben Mama en Jack voor ons gedaan, wij wilde graag, maar voor hun had het niet gehoeven. Zo hebben Mama en ik het een paar keer gepresteerd om midden in de nacht eindeloos door te spelen, Jack kwam dan rond 5 uur naar beneden om te vragen of wij ook nog gingen slapen, de zon kwam nog net niet op als we dan naar bed gingen, steeds was het 'vooruit nog 1 keer', ahhhh nog 1 keer dan en dan gaan we echt slapen, tja voor je het weet is het 5 uur, lol dat we dan hadden.
Mama vergat nooit iets, ze was de agenda van ons gezin. Als Jackie bijvoorbeeld een belangrijk examen had, wees ze me erop dat ik haar succes moest wensen of als Jack een dokters bezoek had. Ideaal want zo kon ik nooit niks vergeten. Ze wist alles tot in de detail nauwkeurig. Probeer nu al 14 maanden mijn eigen agenda op orde te krijgen, gaat me redelijk af, maar toch presteerde ik het laatst om een 3 dubbele afspraak te maken, moet mezelf echt verplichten alles te noteren, want anders gaat het fout. Kan namelijk niet eens 3 dingen met de boodschappen onthouden, waarom zouden meerdere afspraken wel lukken? Juist, onmogelijke opgave voor me dus.
Ik kan zo nog uren vertellen over haar goede eigenschappen, maar wat ik nog het meest mis is haar liefde. Ze liet in alles merken dat ze van ons hielt. Kusjes en knuffeltjes in overvloed. Na ieder telefoontje of bezoekje was het, love you of ik hou van je. We mochten ook vaak genoeg horen dat ze trots op ons was en dit mocht de rest van de wereld ook weten, de laatste maanden in het ziekenhuis kon ze er niet uitgepraat over raken. Bijna iedere ochtend kreeg ik een appje met 'Goedemorgen mop, lekker geslapen?' en voor het slapengaan appte ze 'Truste moppie, slaap lekker, ik hou van je' met tig hartjes erachter. Goh.. wat mis ik die appjes.
Zij was trots op ons, maar nog trotser was ik op haar. Door bepaalde gebeurtenissen kwam Mama 17 jaar geleden aan de kalmerende medicatie, en toen ze 11 jaar geleden ook nog de diagnose COPD kreeg was het einde eigenlijk een beetje zoek. Maar toen in maart 2014 de hel losbrak en opname na opname volgde, presteerde ze het toch om cold turkey met die troep te stoppen. Dit was jaren een gevecht en nu flikte ze het hem gewoon, alsof het niks was. Weet van binnen dat ze kei hard heeft moeten knokken. Van maart 2014 tot haar overlijden in december heeft ze 6 maanden in het ziekenhuis moeten doorbrengen, maar die 3 maanden dat ze er niet lag, en dus niet meer aan de kalmeringsmedicatie zat, heeft ze ons gegeven wat ze de afgelopen 16 jaar niet kon. We hebben zo ongelofelijk veel gewinkeld, ik heb haar zelfs mee naar de Primark in de stad mogen nemen. Mama heeft der ogen uitgekeken, ze wist niet eens meer hoe de stad eruit zag.. en ik... ik genoot alleen maar van het feit dat ik Mama bij me had en haar in de rolstoel vooruit kon duwen. Haar zo te kunnen zien genieten was voor mij genoeg. Had me op dat moment niet meer kunnen wensen. Ongelofelijk die kracht, ze wilde ineens weer van alles. We maakte zelfs plannen, dat als het beter zou gaan, we eindelijk eens naar het casino zouden gaan. Zouden we een hotelletje nemen. Ook was haar wens om nog eens naar een concert van Il Divo te gaan, in 2014 had ik kaartjes, maar omdat het zo slecht ging met Mama, was de afspraak dat ze het volgende concert op mijn kosten mee zou mogen, als ze was aangesterkt. Het werd steeds vaker als als als want ze kreeg longontsteking na longontsteking te verwerken. Dat was ook zo enorm frustrerend, nu wilde haar geest wel, maar haar lichaam niet. Maar ondanks dat ben ik enorm dankbaar voor het feit, ook al was het maar 3 maandjes, ik de dingen die we eerder nooit konden, in deze laatste 3 goede maanden wel met haar heb kunnen doen. Dat maakt meteen alles goed. Achteraf hoorde ik dat haar longinhoud maar 17% was in die periode, heeft ze mij nooit verteld. Begrijp ik achteraf wel, ze wilde ons natuurlijk beschermen, maar dit toont gelijk aan wat voor wilskracht ze had.
Ik ben blij dat ik achteraf alles in een goed perspectief heb kunnen plaatsen, maar heeft me wel heel wat maanden gekost. Heb met Mama mijn ideeën nooit besproken over een BAM traject, blijft een pijnlijk iets, omdat ik wist dat ze nog graag een keer oma wilde worden. Op 4 december in het ziekenhuis heb ik haar in de rolstoel gezet om een blokje te wandelen, toen nog geen idee dat ze 10 dagen later zou komen te overlijden. We liepen langs een kinderwagen af en ze zei 'Joyce schiet eens op, ik wil nog een keer oma worden'. Vergeet die woorden nooit meer. Had haar graag nog een kleinkind gegeven, maar dat heeft helaas niet zo mogen zijn. Als dit hele traject een succes wordt, zal ik mijn kindje eindeloos vertellen over hoe een geweldige vrouw mijn moeder was. Heb zoveel geleerd van haar, ik ga ervoor zorgen dat Mama een legende wordt voor mijn kleine uk....
Zou haar nu graag willen vertellen dat ik diep respect heb voor de keuzes die ze gemaakt heeft, dat ik haar een ontzettend moedig persoon vind omdat ze kei hard heeft geknokt en ons daarbij constant in bescherming genomen heeft. Ook wil ik haar vertellen dat ik dankbaar ben voor de liefdevolle en warme opvoeding. Dat ik haar enorm mis, want had nog zoveel dingen willen delen en last but not least, ik hou zoveel van je mam, dat valt niet in woorden te beschrijven. Ik voel je om me heen, ik voel dat je nog ergens bent en dat geeft me rust, we kunnen alleen niet meer communiceren, bedankt voor alle mooie herinneringen en al je wijze lessen, het is goed zo....
Ik kan zo nog uren vertellen over haar goede eigenschappen, maar wat ik nog het meest mis is haar liefde. Ze liet in alles merken dat ze van ons hielt. Kusjes en knuffeltjes in overvloed. Na ieder telefoontje of bezoekje was het, love you of ik hou van je. We mochten ook vaak genoeg horen dat ze trots op ons was en dit mocht de rest van de wereld ook weten, de laatste maanden in het ziekenhuis kon ze er niet uitgepraat over raken. Bijna iedere ochtend kreeg ik een appje met 'Goedemorgen mop, lekker geslapen?' en voor het slapengaan appte ze 'Truste moppie, slaap lekker, ik hou van je' met tig hartjes erachter. Goh.. wat mis ik die appjes.
Zij was trots op ons, maar nog trotser was ik op haar. Door bepaalde gebeurtenissen kwam Mama 17 jaar geleden aan de kalmerende medicatie, en toen ze 11 jaar geleden ook nog de diagnose COPD kreeg was het einde eigenlijk een beetje zoek. Maar toen in maart 2014 de hel losbrak en opname na opname volgde, presteerde ze het toch om cold turkey met die troep te stoppen. Dit was jaren een gevecht en nu flikte ze het hem gewoon, alsof het niks was. Weet van binnen dat ze kei hard heeft moeten knokken. Van maart 2014 tot haar overlijden in december heeft ze 6 maanden in het ziekenhuis moeten doorbrengen, maar die 3 maanden dat ze er niet lag, en dus niet meer aan de kalmeringsmedicatie zat, heeft ze ons gegeven wat ze de afgelopen 16 jaar niet kon. We hebben zo ongelofelijk veel gewinkeld, ik heb haar zelfs mee naar de Primark in de stad mogen nemen. Mama heeft der ogen uitgekeken, ze wist niet eens meer hoe de stad eruit zag.. en ik... ik genoot alleen maar van het feit dat ik Mama bij me had en haar in de rolstoel vooruit kon duwen. Haar zo te kunnen zien genieten was voor mij genoeg. Had me op dat moment niet meer kunnen wensen. Ongelofelijk die kracht, ze wilde ineens weer van alles. We maakte zelfs plannen, dat als het beter zou gaan, we eindelijk eens naar het casino zouden gaan. Zouden we een hotelletje nemen. Ook was haar wens om nog eens naar een concert van Il Divo te gaan, in 2014 had ik kaartjes, maar omdat het zo slecht ging met Mama, was de afspraak dat ze het volgende concert op mijn kosten mee zou mogen, als ze was aangesterkt. Het werd steeds vaker als als als want ze kreeg longontsteking na longontsteking te verwerken. Dat was ook zo enorm frustrerend, nu wilde haar geest wel, maar haar lichaam niet. Maar ondanks dat ben ik enorm dankbaar voor het feit, ook al was het maar 3 maandjes, ik de dingen die we eerder nooit konden, in deze laatste 3 goede maanden wel met haar heb kunnen doen. Dat maakt meteen alles goed. Achteraf hoorde ik dat haar longinhoud maar 17% was in die periode, heeft ze mij nooit verteld. Begrijp ik achteraf wel, ze wilde ons natuurlijk beschermen, maar dit toont gelijk aan wat voor wilskracht ze had.
Ik ben blij dat ik achteraf alles in een goed perspectief heb kunnen plaatsen, maar heeft me wel heel wat maanden gekost. Heb met Mama mijn ideeën nooit besproken over een BAM traject, blijft een pijnlijk iets, omdat ik wist dat ze nog graag een keer oma wilde worden. Op 4 december in het ziekenhuis heb ik haar in de rolstoel gezet om een blokje te wandelen, toen nog geen idee dat ze 10 dagen later zou komen te overlijden. We liepen langs een kinderwagen af en ze zei 'Joyce schiet eens op, ik wil nog een keer oma worden'. Vergeet die woorden nooit meer. Had haar graag nog een kleinkind gegeven, maar dat heeft helaas niet zo mogen zijn. Als dit hele traject een succes wordt, zal ik mijn kindje eindeloos vertellen over hoe een geweldige vrouw mijn moeder was. Heb zoveel geleerd van haar, ik ga ervoor zorgen dat Mama een legende wordt voor mijn kleine uk....
Zou haar nu graag willen vertellen dat ik diep respect heb voor de keuzes die ze gemaakt heeft, dat ik haar een ontzettend moedig persoon vind omdat ze kei hard heeft geknokt en ons daarbij constant in bescherming genomen heeft. Ook wil ik haar vertellen dat ik dankbaar ben voor de liefdevolle en warme opvoeding. Dat ik haar enorm mis, want had nog zoveel dingen willen delen en last but not least, ik hou zoveel van je mam, dat valt niet in woorden te beschrijven. Ik voel je om me heen, ik voel dat je nog ergens bent en dat geeft me rust, we kunnen alleen niet meer communiceren, bedankt voor alle mooie herinneringen en al je wijze lessen, het is goed zo....
