De knoop doorhakken

Woensdag 11 november

Mijn gedachtes blijven maar malen. Vooral tijdens werktijd. Een kleintje voor mezelf, ik kan het me haast niet voorstellen, dat is mij nog meer waard als dat ze morgen vertellen dat ik een miljoen gewonnen heb, daar zou ik op dit moment niet eens gelukkig van worden. Ben dit jaar al flink mijn dromen achterna gegaan door 2 dikke reizen te maken die altijd al hoog in het vaandel stonden. Amerika en klein stukje Canada en met papa naar Indonesië. Dat was best een impulsief idee, maar toen het idee aangedragen werd tijdens een avondje visite, ben ik papa net zo lang gaan stalken op zijn werkmail tot hij eindelijk 'JA' zei. Binnen 2 dagen meteen geboekt. Denk ken hij er in ieder geval niet meer onderuit en het was het dubbel en dik waard. Maar nu.... Ik besluit gewoon dat ik het ga doen, heb alles goed uitgezocht. Het leven is al zo onvoorspelbaar dus waarom wachten? Ben zo ongelooflijk enthousiast. 

Diezelfde avond komt mijn kleine zusje Jackie zonnebanken, ik haal dit onderwerp langzaam aan. Ze zegt dat ik altijd al een moedertje ben geweest voor iedereen en zeker weet dat ik het goed zal doen, ze staat 200 procent achter me en steunt me waar mogelijk. Dat was nummer 1.

Hoe ik het wil gaan doen? >

Er zijn best wat mogelijkheden:

1. Co-ouderschap met homostel, donor zelf gezocht via internet of bekende donor

2. Zelf een donor zoeken die alleen doneert maar niet mee opvoedt

3. Via een Deense donorbank
4. Via donorbanken bij desbetreffend ziekenhuis/kliniek

In Nederland is er een wetgeving dat het donorschap via een donorbank nooit anoniem kan, dus als het kind 16 is, kan deze gegevens opvragen van de vader. Via een donorbank heeft de vader geen enkele rechten, de vader mag niet eens opvragen of en hoeveel kinderen er verwerkt zijn. Er is een mogelijkheid tot Nederlandse en Deense banken.

Sommige vrouwen kiezen een bekende donor of zoeken via forums donors. Dat is voor mij geen optie, kies er bewust voor om de vader buiten beeld te houden. Anders kan ik alsnog aan dat ideaalbeeld voldoen door me snel in een relatie te storten en als ik dan eindelijk zwanger ben pleur ik de vader buiten. Houdoe en bedankt he! Vervolgens zit ik met een jankende vader omdat hij vind dat hij rechten heeft. Sorry voor de mannen met een kinderwens en die geen vrouwelijk partner hebben, maar je hebt toch echt een baarmoeder nodig om een kind te kunnen laten groeien. Een optie is ook nog dat ik iemand uit de kroeg vis, maar wat verkondig je later aan je kind? 'Mama wilde je zo graag dat ze wat zaad gejat heeft'. Bij de laatste optie zou ik mezelf niet eens meer recht in de ogen kunnen kijken en buiten dat wie weet wat voor erfelijke ziektes er ronddwalen in dat zaad, nog niet te spreken over soa's en HIV. Bij de donorbanken is alles gecontroleerd. De Deense banken vallen ook af om 2 redenen, als het kind de donor wil zoeken is Denemarken te ver weg en de kosten lopen veel hoger op als bij Nederlandse banken. Dus... het wordt een Nederlandse donorbank.

Manieren van insemineren >
ZI : Zelfinseminatie
KID  : Kunstmatige inseminatie met donorzaad, zaad wordt in de baarmoedermond gespoten

IUI : Kunstmatige inseminatie, zaad wordt bij de baarmoederholte ingespoten.
IVF en ICSI : Lijken enigszins op elkaar, bevruchting vind buiten de baarmoeder plaats. Ik kom hier sowieso (nog) niet voor in aanmerking.

Als vrouwen zelf een donor hebben of zaad bestellen bij de bank in Denemarken kan voor ZI gekozen worden. Voor mij sowieso uitgesloten, maar zou er om verschillende redenen überhaupt niet aan beginnen. Ga thuis echt niet lopen klote met een kwakje zaad. Wil zaad dat gecontroleerd is op erfelijkheid. Als je kiest voor zaad van een donorbank kom je zelf ook onder behandeling bij een gynaecoloog. Niet geheel onbelangrijk vind ik. Wil wel weten of ik vruchtbaar genoeg ben om het voorrecht te mogen hebben om zwanger te kunnen worden. Kinderen neem je namelijk niet, die krijg je.

Nu ik weet wat ik wil ga ik ook direct op zoek naar verschillende ziekenhuizen en klinieken die een eigen donorbank hebben. Op forums wordt hierover toelichting gegeven. Ik kom er al snel achter dat wachttijden in sommige ziekenhuizen behoorlijk kunnen oplopen. 11 maanden tot eerste intake en dan nog eens 11 maanden tot eerste behandeling en dan moet je nog beginnen. Ik zoek dus verder. Zo kom ik bij Nij Geertgen uit, hier in Brabant. Besluit meteen te bellen, wachttijd tot intake maar 4 weken, das mooi. Op 16 december van dit jaar kan ik al terecht. Als dit goed verloopt volgt er nog een afspraak bij een psycholoog. Dit is nodig als je dit traject alleen in gaat.

Vrijdag 13 november
Vandaag besluit ik het mijn andere zusje Sabina te vertellen. Die is meteen enthousiast en staat achter me. We fantaseren wat over namen, de babykamer en de bevalling. Tja we kunnen er niet vroeg genoeg mee beginnen haha..

Zondag 15 november
Vandaag ga ik om 14 uur even wat baantjes trekken met Jack en rond 17 uur heb ik Papa, Marie-Jose en 2 vrienden van hun uitgenodigd om de vakantiefilm van Indonesië te komen kijken en samen wat te eten. Ideale dag dus om ze allemaal in te lichten, want kan geen verschil maken, dat voelt niet goed. Bovendien wil ik het ook gehad hebben, het voelt toch als een last op mijn schouder. Tijdens het baantjes trekken komt het gesprek al snel op gang. Weer iemand die me snapt en volledig achter me staat, wat fijn dit. Als ik na het zwemmen thuis kom begin ik direct aan het eten, heb 1.5 uur de tijd, heerlijk Babi pangang, gehaktballetjes met een sausje en kipsaté met saté-saus (jaja, zelf gemaakte saus, nomnom). Mooi op schema gaat de bel, we kletsen wat en tijdens het eten zet ik de film aan, ik probeer het gesprek over kinderen te laten gaan door naar Yvon der kleinkind te vragen. Uiteindelijk vraagt ze of ik geen kinderen wil. Mooie inkopper om eerlijk antwoord te geven lijkt me. Geef aan dat ik zeker kinderen wil, maar geen relatie, nou zegt Yvon dat hoeft ook niet, vraag hoe papa en MJ erover denken, ze zijn het allemaal met elkaar eens. Ik zo mooi, want heb 16 december dus al een afspraak staan. Hehe wat een opluchting, het hoogste woord is eruit. 

Als iedereen weg is, bel ik mijn stiefzus Nicole nog even, omdat ik wil hebben dat ze dit van mij hoort en niet via via, best moeilijk om er uit het niks over te beginnen maar als het er dan eindelijk uit is, heb ik daar weer een positieve reactie... fieuwww.. diepe zucht vanuit mijn kant. Wat heerlijk dit. Later in de avond stuur ik Papa en MJ nog een bericht dat ik het fijn vond dat ze er waren en dat ik erg opgelucht ben.

Nu hopen dat ik het voorrecht heb om mama te mogen worden, anders moet ik het misschien toch maar gokken op die miljoen ;-)

Voor 16 december moet ik nog even een afspraak met de dokter gemaakt hebben, heb namelijk een verwijzing nodig ivm de vergoeding voor de behandelingen vanuit het VGZ.

The Future...

Als klein meisje droomde ik al van mijn eigen gezinnetje, je weet wel die prins op het witte paard, 2 kindjes, een jongen en een meisje, geweldige oma's en opa's, one big happy familie... 

Wat doe je met rammelende eierstokken als je alleen bent? We weten natuurlijk allemaal wat het ideaalbeeld is. Hoe wil ik dit zo snel bewerkstelligen? Terwijl ik dit typ vind ik het eigenlijk een absurde vraag, want wat is de definitie van het ideaalbeeld? Doen wat de normale gang van zaken is? Vriend, samenwonen, trouwen, kinderen, liefdevolle opa's en oma's? Sinds het overlijden van mama realiseer ik mij des te meer dat het leven zo enorm onvoorspelbaar is en verwachtingen constant bijgesteld moeten worden. Vooral de laatste jaren ben ik alleen maar bezig geweest met het willen voldoen aan de verwachtingen van een ander, waardoor ik dat van mijzelf weggecijferd heb. Wie heb ik daar uiteindelijk mee? Alleen mezelf inderdaad. Ik zal toch echt moeten zorgen voor mijn eigen geluk.

In het verleden heb ik me ooit eens verdiept in het 'Bewust alleenstaande Moederschap'. Ben daar uiteindelijk niet mee doorgegaan, omdat het toch behoorlijk taboe is en maakte me veel te druk om wat de buitenwereld er wel niet van zou denken. Dat punt ben ik nu voorbij gelukkig, leven en laten leven toch? Verders heb ik naast mijn familie met andere niet echt over mijn heftig aanwezige kinderwens gesproken, want de reacties waren dan meestal 'zorg eerst maar eens voor een vent'. Dus om het voor mezelf makkelijker te maken heb ik het laatste jaar maar geroepen 'Ik hoef geen kinderen meer'. Maar toen ik terugkwam uit Indonesië bedacht ik me 'Wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?'. Inderdaad, alleen mezelf. Wat een dilemma! Ik besluit toch weer op zoek te gaan naar informatie over het alleenstaande moederschap. 

Hoe pak je zoiets aan? Welke mogelijkheden zijn er mbt inseminatie? Welke kosten komen er eventueel bij kijken? Wat kost een kind de eerste jaren, kinderkamer en opvang? Tegen welke kosten loop ik later nog aan? Hoeveel uur moet ik werken om voldoende inkomen te hebben en wat zijn de eventuele toeslagen? Want wil financieel van niemand afhankelijk gaan zijn. Voor ik het weet heb ik het hele plaatje compleet, ik heb me zelfs aangemeld op forums. Niemand weet waarmee ik bezig ben, maar stiekem word ik steeds enthousiaster. Een kind met zijn 2e opvoeden is al niet makkelijk, dus alleen al helemaal niet, maar moet ik daarom maar kinderloos blijven, ik ben best een besluitvaardig persoon dus heb dan ook direct besloten dat dat totaal geen optie is. Wachten op de prins die met zijn slak ergens tussen de lichtjaren vast hangt ook niet want het is tot op heden niet gelukt, wie garandeert mij dat het de aankomende 5 jaar bijvoorbeeld wel lukt? Dat dacht ik al, niemand dus. Ik ben me goed bewust van de nadelen om dit alles alleen te doen, maar.... het heeft ook heel veel voordelen, beslis zelf over de opvoeding, de naam, de kinderkamer en ga zo maar even verder. Het kindje zal zo enorm gewenst zijn. Zie mezelf al helemaal in het vliegtuig richting Spanje zitten met zo een kleine dreumes van een jaar of twee, heerlijk naar het strand, wandelen, zandkastelen maken, gewoon genieten. Er zullen veel slapeloze nachten gaan komen de aankomende jaren, nog veel meer stront en heel veel kots, een hoop zorgen, maar nog veel meer knuffels, kusjes en heel veel liefde.

Ik besluit er nog een nachtje over te gaan dromen.........

Introductie

The year after...

Vorig jaar is een dramatisch jaar geweest en dat is nog zacht uitgedrukt. Eind 2014 werd mijn leven helemaal op zijn kop gezet. Na de zoveelste ziekenhuisopname, ditmaal van 8 weken mocht mama op 6 december eindelijk naar huis. Iedereen positief uitkijkend naar de kerst samen. Tot 9 december alsnog het noodlot toe sloeg. Daar ging ze weer met piepende banden richting de eerste hulp om vervolgens nooit meer thuis te komen. Op 14 december 2014 om 12.34 uur heeft mama haar eeuwige, welverdiende rust gevonden. Ze is slechts 52 jaar geworden, maar nu heeft ze geen pijn meer en hoeft ze niet meer te lijden. De strijd tegen een ziekte waarvan toch niet te winnen valt is gestreden. Ik heb 29 jaar aan mooie herinneringen meegekregen. Herinneringen die mij kracht geven, herinneringen waarmee ik haar voort kan laten leven.

Na de ellendige feestdagen begon 2015 met een verdovend gevoel. Heb mezelf als een gek in 2 banen gestort, want de oh zo sterke Joyce moet door. Iedereen maar roepen dat ik nog wel een keer tegen de lamp aan zou lopen. Mijn reactie was, echt niet, gewoon doorgaan is de beste remedie, want het kan toch altijd erger. Na 6 maanden begon dit sterke gedoe me behoorlijk op te breken. Daar was die lamp. Nooit gedacht dat ik die nog tegen zou komen, had de rest toch gelijk? Tja helaas wel. Op het werk doen alsof alles koek en ei was maar na het werk jankend op de bank belanden omdat ik niet meer wist wat ik met mijn leven aan moest. Nooit verwacht dat er toch zoveel emoties los konden komen. Voelde alsof ik de controle kwijt was, maar volgens mij noemen ze dit nou 'rouwen'? In de daarop volgende 3 maanden heb ik geleerd niet zo streng voor mezelf te hoeven zijn. Dat diepe dal is enorm leerzaam geweest. Ook bereik ik een keerpunt, ik wil verder met mijn leven, maar hoe? Ik besluit dat ik stappen moet gaan ondernemen. Ik mail mijn weekendbaan dat ik minder beschikbaar ben, want werk door de weeks ook al 36 uur, ik maak een to-do list om mijn huisje verder te kunnen opknappen, begin langzaam aan met het overzetten van mama haar videomateriaal en zorg dat haar kleren eindelijk bij een goed doel terecht komen.

In oktober heb ik een onvergetelijke vakantie gehad in Indonesië. Samen 2,5 week rond gereisd met papa. Deze reis heeft zo een gigantische indruk op mij gemaakt. Niet te vergeten mijn reis naar Amerika en Canada in Mei en dat in hetzelfde jaar, wat ben ik een bofkont. Amerika en Azië stonden bovenaan mijn verlanglijst, deze kan ik nu afstrepen. De rondreis in Indonesië heeft mij aan het denken gezet. Wat wil ik met mijn leven? Hoe kleed ik dit verder in? Na het overlijden van mama eind 2014 ben ik in een doolhof terecht gekomen waarin ik meerdere keren verdwaald ben. Hoe vind ik de uitgang in deze chaos? De uitgang waar de zon weer schijnt, het groene gras te vinden is en de bloemetjes mooi in bloei staan? Gelukkig heb ik goed kunnen relativeren tijdens de rondreis, weer meer puntjes op de i gezet, negativiteit om denken in positieve dingen en kijken naar al de mooie herinneringen. Het geeft mij ook rust door te denken dat er een hiernamaals is, waar ik haar 'ooit' weer ga tegenkomen en waar zij nu geen pijn meer heeft. Bovendien zou ik haar ook geen eer aan doen als ik mijn leven nu verkloot. Ze heeft ons leven geschonken en dat leven moet geleefd worden, daarnaast ben ik dat ook verschuldigd aan de rest van mijn lieve fijne familie waar ik ontzettend veel van houd.

Heel wat punten afgevinkt, voel me er goed bij en het voelt fijn dat zo te zeggen. De vakantie heeft er net dat laatste stukje zen aan toegevoegd. Zal echt nog wel mijn momentjes gaan hebben en die moet ik ook toelaten. Maar nu... juist mijn toekomst...