Wat als 'later' eerder komt?

Wat als?
Wat als je 's ochtends niet meer wakker wordt? Wat als je gaat werken en nooit meer thuis komt? Of nog erger wat als, voor iemand die je lief hebt later eerder komt, iemand die je lief hebt nooit meer wakker wordt of iemand die je lief hebt nooit meer thuis komt na een werkdag of een leuk dagje uit?

Even serieus, het is altijd 'wat als'. Maar je zou maar net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn, daar waar een dodelijk ongeluk plaatsvindt, daar waar ze weer een aanslag plegen, een hartinfarct of hersenbloeding die niet herkent wordt of je zit in een vliegtuig dat neerstort? Kei harde realiteit toch?

Waarom?
Waarom worden dromen vaak uitgesteld en gaan we ze niet achterna? Waarom maken mensen ruzie en zijn te koppig om dit bij te leggen? Waarom hebben we vaak moeite met het duidelijk maken dat men om een ander geeft? Waarom kunnen we niet zeggen: 'ik ben trots op je' of 'ik hou van je'? Waarom zijn we bang voor het onbekende?

Waarom stellen we dingen uit? Je weet namelijk nooit of er een morgen zal zijn. Als later namelijk eerder komt ben je 'te' laat.

Te laat
Te laat om de ruzie bij te leggen, te laat om te zeggen hoeveel je van iemand houdt, te laat om je dromen te realiseren, te laat om je excuses aan te bieden, te laat omdat je altijd bang was voor het onbekende, te laat om... je was gewoon 'te laat' en daar krijg je spijt van...

Spijt
Spijt omdat je je excuses niet aangeboden hebt, spijt dat die ene ruzie niet bijgelegd is, spijt dat je je dromen niet achterna bent gegaan, spijt dat je niet vaak genoeg gezegd hebt hoe trots je bent, spijt dat je niet vaak genoeg hebt laten blijken dat je van iemand houdt.

Nu kan het
Heb geen spijt van de dingen je wel gedaan hebt, dat zijn je levenslessen en hebben je gemaakt tot wie je nu bent. Heb wel spijt van de dingen die je niet gedaan hebt, doe ze nu, want nu kan het. Ga je dromen achter na, nu kan het. Maak ruzies goed, nu kan het. Zeg dat je trots bent op je naaste en dat je van hen houdt, nu kan het. Nu kan alles nog!

Dus......
In het verleden heb ik ook niet alles even handig aangepakt, maar na een hoop wijze lessen zijn mijn ogen echt wel open gaan staan. Ik probeer zoveel mogelijk tijd met de mensen door te brengen die er toe doen. Zo ga ik tegenwoordig minimaal 1 keer per maand bij papa en Marie-José eten, iedere zondag met stiefpa Jack baantjes trekken in het zwembad en maak ik tijd vrij voor mijn zusjes. Naast mijn 2 banen en lange werkweken probeer ik tijd vrij te maken voor mijn vriendinnetjes. Het laatste jaar zijn een aantal oude vriendschappen herstelt, waar ik enorm dankbaar voor ben, helaas ben ik ook wat vriendinnen kwijtgeraakt, blijft een zonde maar het is niet anders, mensen veranderen en ik ook. Denk ook dat dat de reden is voor de herstelde vriendschappen en ze zijn beter dan ooit te voren. Ik zie de een meer als de ander, maar als het erop aan komt weten we elkaar te vinden en dat is waar een vriendschap om draait. Ze hebben in ieder geval een speciaal plekje in mijn hart. Wat voor mij nog het belangrijkst is, is dat ze me steunen in mijn traject, geen vooroordelen, puur eerlijkheid en ze leven zo ontzettend met me mee, dat doet me goed, want ik sta er niet alleen voor. De gun factor is hoog en dat maakt mij een rijk gezegend mens!

Naast mijn sociale activiteiten komt het opknappen van mijn huis eindelijk inzicht, ik heb mezelf als doel gesteld dat de logeerkamer op zolder af moet zijn tegen de tijd dat ik zwanger ben... en ik loop aardig op schema. Ben van mening dat ik de gaafste logeerkamer heb van heel Eindhoven. Ben best trots op mezelf dat ik ondanks alle drukte tijd heb kunnen maken voor mijn huisje. Nesteldrang noemt Jack het haha! Klinkt best logisch, hopelijk mag binnenkort alle aandacht naar het inrichten van de babykamer.

Dat reizen een passie van me is heb ik het laatste jaar wel bewezen, Amerika, Canada, Indonesië, Dubai en in het vooruitzicht Londen en Tenerife in ongeveer een jaar tijd, heb me er helemaal voor uit de naad moeten werken, maar dan heb je ook wat. Had het geld wel op mijn spaarrekening kunnen zetten, maar dat maakt me niet rijk, reizen maakt me veel rijker als het op ervaring aankomt.

Soms vergeet ik wat tijd voor mezelf vrij te maken, maar dan zijn er lieve vriendinnen die me op mijn vingers tikken. Waar het uiteindelijk op neer komt, is dat als je iets wil alles mogelijk is, maar we moeten wel realistisch blijven natuurlijk. Heb met 2 banen mijn reizen en het opknappen van mijn huis kunnen bekostigen, maar als ik een Ferrari voor de deur zou willen, ga ik het daarmee ook niet redden natuurlijk. Vind het overigens spuuglelijke auto's, maar bij wijze van. Nu lijkt het natuurlijk alsof ik alles goed voor elkaar heb en dat heb ik grotendeels ook wel, ik weet beter als ooit te voren wie ik ben, wat ik wil, wie en wat er toe doet en wat voor mij belangrijk is in het leven, ik leef in het hier en nu dus de dromen die ik nu heb wil ik verwezenlijken, is het niet links om dan rechtsom. Sta vrij positief in het leven, althans dat probeer ik, maar ook ik heb offdays, ben ook maar een mens met emoties.. Best verrassend dat ik dat zo zeg, maar ik heb ze echt.. ben tegenwoordig best een softie, wordt nog spannend met al die hormonen straks, maar ben er heilig van overtuigd dat mijn familie en vriendinnetjes er zijn om me op te rapen.

Anyway... Volg je dromen... Stel ze dus niet uit tot later, want wat als later eerder komt dan verwacht en 'later' ineens 'te laat' is? Goeie stof om over na te denken zou ik zeggen......................

Day of psychology Deel 2

Wekkertje vandaag om 7 uur. Heb mezelf wijs gemaakt dat deze afspraak niet zoveel voorstelt, maar word wel kotsmisselijk wakker. Onbewust toch meer last van zenuwen dan gedacht. Probeer van afspraak naar afspraak te leven, dan hoef ik maar een paar weken vooruit te kijken. Dit proces is namelijk behoorlijk slopend en als ik niet uitkijk denk ik mezelf helemaal gek. Het is ook een bizar idee dat het verwezenlijken van mijn grootste wens steeds een stapje dichterbij komt. Soms geloof ik gewoon niet dat ik 'heel misschien' dit jaar al zwanger zou kunnen zijn. Ahhhh ik dwaal alweer af! Terug naar de orde van dag, ik begin met een douche in de hoop dat mijn misselijkheid afneemt. Maar helaas gaat die pet niet op. Met moeite frot ik toch een boterhammetje en kopje thee naar binnen. Als ik ben aangekleed en mijn make-upje heb opgedaan ben ik om 8:20 uur klaar voor vertrek. Timen is niet mijn sterkste kan, maar gelukkig kom ik op tijd bij Nij Geertgen aan. Terwijl ik dit typ neem ik de woorden 'op tijd' direct in twijfel, als ik op de klok kijk is het namelijk 8:57 uur. Maar eeeeej, een HSP staat erom bekend dat plannen geen sterke kant is, dus dan doe ik het echt niet slecht als de afspraak om 9:00 uur is, het positieve is namelijk; punt 1 ik ben niet te laat en punt 2, ik heb zelfs 3 minuten over, dus.....


Psycholoog >
Ik meld me bij de balie en mag plaatsnemen in de wachtruimte. Om 9.10 uur word ik gehaald door de psycholoog. Ze willen even checken of ik de keuze voor eiceldonatie wel met mijn volle verstand genomen heb en bij wijze van niet bij de aankoop van een pakje boter. Begrijpelijk natuurlijk, dus we gaan gezellig een uurtje babbelen. Deze aardige mevrouw heb ik de vorige keren niet gezien, maar het voelt direct vertrouwd. Ze heeft een hele open vrolijke blik en komt spontaan over. Ik beland in dezelfde kamer waar ik de vorige 2 x ook gezeten heb. Ze biedt haar excuses aan voor het feit dat ze 10 minuten te laat is, ze moest nog wat papieren uitprinten. Ik geef aan dat ik gisterenavond ook nog het e.e.a. ingevuld heb. Die had ze ook uitgeprint, Just in case ik ze 'vergeten was'. Ja als je mij bent, had dat zo maar gekund. We beginnen met de papieren die ik zelf ingevuld heb. Op het eerste formulier willen ze weten of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen. Ik meld dat we op het BRCA gen1 (borstkanker) onderzocht zijn, maar dat ik geen gen drager ben, dat neefje is geboren met een schissis afwijking, maar dat komt niet van onze kant en dat mama COPD had, Sabina die ook COPD/astma heeft is daarop onderzocht en blijkt geen erfelijke variant te zijn. Geen bijzonderheden dus. Op het andere formulier kan ik toestemming geven voor het vrijgeven van embryo's aan de wetenschap als de bevruchting niet goed gegaan is, hiermee stem ik in. Kan hiermee namelijk zorgen voor verder onderzoek waar vrouwen die na mij komen baat hebben. Ook geef ik toestemming voor het doneren van embryo-donatie, dus dan doneer ik mijn eigen bevruchte eitje aan een andere vrouw die dan een kindje krijgt met exact hetzelfde DNA, omdat het zaad er al in zit. Mooie en fijne gedachte dat er dan ooit een kindje kan lopen met exact hetzelfde DNA als mijn kindje. Er zijn namelijk best wat stellen waarbij de vrouw geen eitjes aanmaakt, vervroegde overgang bijvoorbeeld en de man geen levend zaad heeft. Wat een hel als je daardoor je kinderwens niet kunt realiseren en ik, ik kan me alleen maar verplaatsen in het leed van die mensen. De psycholoog geeft ook aan dat dit soms jaren kan duren, ik moet namelijk eerst zeker zijn van het feit dat ik ze niet voor een later stadium wil gebruiken. Nadat we dit geregeld hebben moet ik nog een donorcontract tekenen. Leuk om te zien, want nu zie ik wat de mannen moeten invullen en welke info mijn kindje kan opvragen. Ik begin met een formulier waarop ik mijn uiterlijke kenmerken beschrijf, hoogst genoten opleiding en beroep. Erna vul ik een formulier in met mijn karaktereigenschappen en moet ik een motivatie geven waarom ik eicellen wil doneren, deze mag ik later opsturen. Mooi, want hier wil ik nog even over nadenken. Ik vraag de psycholoog of moeders in dit geval wel eerlijk zijn tegen hun kinderen over het gekregen eitje, ze licht toe dat ongeveer 85% van de vrouwen eerlijk is, mocht dit het geval zijn wil ik dus een mooie motivatie hebben, vind 'ik wil graag een andere vrouw helpen' een beetje kort door de bocht. We babbelen een end weg en leg uit waarom ik graag wil doneren, ze is blij te horen dat ik zo zeker van mijn zaak ben, dat hebben ze het liefst. Ze drukt me nog even meerdere keren op het hart dat wanneer ik met de hormonen begin ik niet stoer, maar een zeikerd moet zijn. Als ik dus iets voel waarvan ik denk dat het niet klopt, ik direct moet bellen, misschien krijg ik teveel of juist te weinig hormonen of gaat de rijping misschien wel te snel? Als ik niet tijdig zou ingrijpen kan alles voor niks zijn die maand, ze hebben dus liever dat ik 3 keer teveel bel als ik 1 keer te laat. Die moet ik op mijn geheugen vastnieten, want ik denk meestal dat het allemaal wel meevalt en het zou enorm zonde zijn als ik dit verkloot. Na een fijn gesprek neem ik weer plaats in de wachtkamer.

Arts >
Na zo'n 15 minuten word ik door de arts gehaald. Deze heb ik ook niet eerder gezien, weer een hele lieve vrouw. Ze geeft informatie over de hormoonbehandeling. Hiervoor zijn verschillende schema's. Het lange schema, korte schema en het VUB-schema, welke voor mij van toepassing is. Tijdens de volgende afspraak zal dit nader toegelicht worden. Tijdens de 2 weken durende hormoonbehandeling moet ik ongeveer 3 tot 5 keer terugkomen voor een echo, zodat ze de groei van de eitjes nauwkeurig in de gaten kunnen houden. Ze licht toe dat de punctie zal plaatsvinden onder een roesje.. Aiiiii das een tegenvaller, weet dat dit manier is om het minst pijn te hebben, dus zou eigenlijk blij moeten zijn, maar het stelt me niet gerust. Heb liever plaatselijke verdoving, dan kan ik alles in de gaten houden en ben ik niet zo versuft. Met een roesje kan ik de controle niet houden en daar zit mijn probleem hem denk ik. Maar goed, protocol he! Moet het maar gewoon op me af laten komen. De arts vertelt dat ik zo nog naar de verpleegkundige moet, daar kan ik een vervolg afspraak maken. Deze is nodig om uitleg te krijgen over het hormoongebruik, mijn behandelschema en het ophalen van de medicatie. Ik bedank de vriendelijke mevrouw met een hand en neem weer braaf plaats in de wachtkamer.

Verpleegkundige>
Ik kan even 10 minuutjes bijkomen van alle info voor ik weer gehaald word. Ze begint met een hoop papierwerk. Ze geeft me papieren en een boekje waarin de icsi-behandeling uitgebreid beschreven staat. Ook krijg ik 2 formulieren die ik moet ondertekenen. Op de eerste moet ik toestemming geven voor het transport van mijn eitjes en het zaad naar Leiderdorp waar zich het Lab voor bevruchting bevindt. Op het tweede formulier kan ik toestemming geven om mijn gezonde bevruchte eicellen aan de wetenschap ter beschikking te stellen mocht ik onverwachts komen te overlijden. Niet dat ik van plan ben deze aardbol te verlaten, maar you never know en anders vernietigen ze de embryo's, eeuwig zonde natuurlijk, dus lijkt me wel een goed plan. Als dit geregeld is wordt de vervolgafspraak gepland, deze is op 17 mei om 14.40 uur. Officieel moet mijn keus om eicellen te doneren nog door de commissie beoordeeld worden, maar zowel de psycholoog als de arts gaven aan dat dit maar een formaliteit is, beide zien ze geen bijzonderheden. De verpleegkundige geeft aan dat dit op 12 mei zal plaatsvinden. Maar dat zal wel goed zijn, want de nieuwe afspraak staat al vast. Als alles besproken is vervolg ik mijn weg naar het werk, ik kom 1 uur en 15 minuten te laat aankakken en jaaaaa ik heb natuurlijk netjes gebeld, maar alles voor het goede doel.

Wat een dag >
Zo ontzettend veel informatie gekregen vandaag, heb alles zo gedetailleerd mogelijk proberen te beschrijven. Wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar ben echt een stuk wijzer geworden. We komen steeds een stapje dichterbij. Best beangstigend ook, het is zo een groot iets, iets waar ik al sinds mijn jeugd naar uitkijk en nu gaat het bijna beginnen, kan het gewoon niet geloven. Inmiddels ben ik met alle bezoekjes en het wachten zo'n half jaar onderweg, hopelijk gaan de aankomende weken ook snel, op naar 17 mei.....

Papa

De volgende afspraak is pas 28 april. Ik bedacht me dat het enorm saai is als mijn blog leeg blijft in wachtperiodes. Nu heb ik zo'n 6 weken geleden geblogd over mijn fantastische moeder, maar mijn lieve Papa mag natuurlijk niet achterblijven. Eerst een stukkie geschiedenis.

Zoals de meeste wel begrepen hebben zijn mijn ouders gescheiden. Net na mijn communie in november 1993. Mijn ouders kregen 2 dochters, Sabina en hoe kan het ook anders, moi natuurlijk. Mama had vrij snel een nieuwe relatie en is in augustus 1994 met Jack getrouwd, ze was toen al 6 weekjes zwanger en op 22 maart 1995 is Jackie geboren, zelfde geboortedag als Jack. Hoe bijzonder is dat!

Papa is kort na de scheiding in een relatie gekomen, maar deze hielt niet lang stand. In 1996 ontmoette hij Marie-Jose, op 20-04-2004 zijn ze getrouwd en tot op heden nog altijd samen. Marie-Jose heeft een dochter, Nicole. Met beide heb ik een goede band. Van de scheiding hebben we nooit veel meegekregen, geloof ook echt dat er alles aan gedaan werd om ons in bescherming te nemen. Echter boterde het niet altijd tussen mijn stiefma en ma, als kind probeer je beide gezinnen tevreden te stellen maar dat is echt een onmogelijke opgaaf. De laatste jaren was gelukkig alles rustig, hoe ouder hoe wijzer zullen we maar zeggen. 

Papa

Ik lijk echt bizar veel op mijn vader, soms ben ik in mijn doen en laten net een kopie. Vooral zijn nuchterheid en het op orde hebben van thuiszaken. Vroeger konden mama en Jack daar altijd om lache, als ik zei dat ik weer in de meterkast bezig was om mijn standen te checken, was mama haar reactie 'jij lijkt echt veel op je vader', was daar altijd trots op, had ik het in ieder geval van geen vreemde. Als mijn zusje in paniek over iets belde was haar reactie na mijn antwoord, ja dat zei Papa ook, hoe kun je daar zo rustig onder blijven. Papa en ik zijn beide heel erg oplossingsgericht, we zoeken naar oplossingen en denken niet in problemen.

We verschillen wel heel erg in ons enthousiasme, ik ben echt een enthousiast persoon, als ik papa dan super blij bel met goed nieuws zegt ie heel monotoon 'Oh das mooi', zie er ook de humor wel van in. Als het moet kunnen we hele serieuze en diepgaande gesprekken voeren over het leven. Weet nog goed toen mama in maart 2014 voor het eerst met ernstige complicaties in het ziekenhuis terecht kwam, Papa is echt de enige geweest die de situatie objectief bekeek en daar eerlijk over durfde te zijn. De hele wereld maar roepen 'het komt goed, je ma is sterk', Papa zei dan eerlijk dat de situatie niet al te best was en we echt van ergste moesten uitgaan omdat het aflopende zaak was. Moeilijk om te horen, maar ben blij dat hij eerlijk geweest is. Mama en Jack hebben ons altijd veel liefde gegeven en weinig in luxe omdat ze de middelen gewoon niet hadden, Papa en Marie-Jose daarentegen zijn niet zo van het uitspreken van gevoelens maar laten op een andere manier blijken dat ze om mij geven. Ze namen ons mee op vakantie naar Turkye en Disneyland Parijs, voor dagjes uit zijn ze ook altijd in. Voor mijn gevoel heb ik door mama haar ziekte periode mijn contact met Papa altijd wat naar de achtergrond geschoven, dacht er toen nooit over na, realiseer het me nu pas. Mijn gedachte was altijd, die redden het wel, ze hebben alles goed voor elkaar, onzin natuurlijk want Marie-Jose heeft ook moeilijke periodes gekend, andersom wordt zo ook over mij gedacht, 'Joyce die heeft alles goed voor elkaar, ze redt het wel'. Het laatste jaar zijn Papa en ik dichter naar elkaar toegegroeid, de rondreis in Indonesië heeft ons echt goed gedaan, wat heerlijk om 3 weken met mijn vader weg te zijn. Heb mijn vader ook echt goed kunnen observeren in die periode en het is gewoon echt een leuke sociale man, weer iets wat ik van geen vreemde heb.

Sinds begin vorig jaar doet hij mee met whatsapp, ideaal om makkelijker contact te houden. We appe stiekem best veel. Als hij een gesprek wil afsluiten zegt ie heel leuk 'Ik ga hangen, fijne avond nog' daar krijg ik hartjes en kusjes bij, de woorden 'houden van' zal hij niet snel in de mond nemen, maar hiermee bevestigd hij genoeg en dat doet me goed. Enkele weken geleden zei hij tijdens een whatsapp conversatie zelfs 'we besteden veel aandacht aan je zusje, maar vergeet nooit, maar dan ook nooit, dat jij net zo waardevol bent voor ons', ik raakte er helemaal emotioneel van.

Terwijl ik deze blog typ belt Sabina me rond 18 uur op 'Ja we moeten naar Papa het is dringend'. Uh hoezo, schrik me wezenloos. Ik vraag waarom, 'Geen idee, hij wil ons beide spreken'. Met lood in mijn schoenen ga ik die kant op, ben soms een doemdenker en tijdens het rijden haal ik de worst-case scenarios in mijn hoofd. Waarom wil hij ons tegelijk spreken? Is hij ziek of gaan ze scheiden? Als we daar aankomen zijn Papa en Marie-Jose beide vrolijk en aan het lache, das in ieder geval een goed teken. Kom maar op met het nieuws. Papa is een open-minded persoon maar wel erg van de oude tradities en vindt dat als je gaat trouwen de moeder de trouwjurk moet betalen, nu weet hij dat Mama en Jack daar de middelen helemaal niet voor hadden en dat het nu sowieso geen optie meer is. Mijn stiefzus is getrouwd en haar jurk is betaald door Papa en Marie-Jose. Aangezien het er naar uitziet dat Sabina en ik nooit of voorlopig niet gaan trouwen, vindt hij dat dit het moment is om het 'geld van de misgelopen trouwjurk' te compenseren. Had veel verwacht, maar dit heb ik niet zien aankomen, vond het namelijk altijd erg begrijpelijk dat ze haar jurk betaalde en heb me daar nooit achtergesteld over gevoeld. Papa en Marie-Jose willen het deel van de 'misgelopen jurk' als het ware afkopen, zodat we alle 3 hetzelfde gehad hebben. Dit betekent dus heel concreet dat we EUR 1500,- krijgen in de vorm van een tegoedbon. Als ik straks zwanger ben, kan ik deze vrij besteden aan babyspulletjes, ze willen dan wel graag mee winkelen om een kamertje en kinderwagen uit te zoeken... ehhhh hell yeah, maar jongens dat had ook wel gemogen zonder die EUR 1500,- hoor! Heb hier zo geen woorden voor, echt serieus, ik sta helemaal perplex.. Dit bewijst toch wel dat het echt een geweldige man is of niet? Voel me in ieder geval een trotse dochter.

Het zaad is binnen...

Ik ben aan het stuiteren, zo ongelofelijk blij! Kreeg vanochtend een mail van Nij Geertgen met het volgende >

Geachte mw. Geerts

Via deze weg kan ik u mededelen dat er voor u 3 rietjes op voorraad staan.

U kunt een afspraak maken om uw behandeling te starten/vervolgen.

Hopende u zo voldoende te hebben geïnformeerd, heel veel succes.

Met vriendelijke groet,

Dirk van Bragt
Wachtlijstbeheerder.

Ik sta helemaal perplex, nu al? Het zou 8 tot 12 weken kunnen duren, wat een verrassing zeg. Het voelt alsof ik een bestelling op bol.com gedaan heb, zo bizar dit! Heb me de rest van de dag niet meer kunnen concentreren. Als ik dus het gewone inseminatie traject in zou gaan, zou ik tijdens mijn eerst volgende ovulatie, ja je leest het goed, over 9 dagen al kunnen beginnen. Maar......

Ik heb 28 april nog een afspraak met de psycholoog staan ivm met de eiceldonatie. In mijn pauze bel ik toch de kliniek maar even, helaas kan de afspraak niet vervroegd worden. Na deze afspraak zou de behandeling in mei kunnen starten, echter ga ik de eerste week van mei nog naar Londen en het einde van de maand een weekje naar Tenerife. De eiceldonatie neemt ongeveer 2 weken in beslag. Ik krijg eerst een lading hormonen in de vorm van injecties en pillen om meer eicellen te laten rijpen, hierna volgt de eicelpunctie. Na de eicelpunctie zullen de eitjes in het lab bevrucht gaan worden en na zo'n 5 dagen wordt de eerste teruggeplaatst.

Als ik nu zou kunnen starten zou ik in mei vrij zijn van hormonen en misschien al zwanger, maar helaas kan de psycholoog niet eerder. Ik check mijn agenda nog 10 keer, maar de behandeling in mei starten is geen optie, heb namelijk geen flauw idee hoe ik ga reageren op al die hormonen en de punctie brengt ook wat risico's met zich mee, wil niet dat mijn vakanties in gevaar komen. Bovendien ben ik ook afhankelijk van mijn cyclus. Makkelijkste optie is natuurlijk om geen eicellen meer te doneren, want dan start ik over iets meer als een weekje, dan komt mijn ei. Nu loop ik 2 maanden vertraging op, maar niks aan te doen. Ik heb een duidelijk doel voor ogen en dat brengt geduld met zich mee, wacht al zo lang, wat maken die 8 weken nu uit? Uhuh, zolang ik mezelf dit de aankomende weken blijf wijsmaken kom ik ze wel door. Wat zeur ik nu? Ik bedoel, vrouwen die op eicellen wachten, wachten 78 weken, dat is bijna 10 keer langer dan ik en ik, ja ik kan voor hen het verschil maken. Kop op en schouders eronder, ik ga me kranig door de aankomende weken wurgen. Mijn kindje zal rustig in de diepvries moeten wachten en tot die tijd kan mijn baarmoeder nog even genieten van de rust, ze zal het nog druk gaan krijgen straks...