Wekkertje vandaag om 7 uur. Heb mezelf wijs gemaakt dat deze afspraak niet zoveel voorstelt, maar word wel kotsmisselijk wakker. Onbewust toch meer last van zenuwen dan gedacht. Probeer van afspraak naar afspraak te leven, dan hoef ik maar een paar weken vooruit te kijken. Dit proces is namelijk behoorlijk slopend en als ik niet uitkijk denk ik mezelf helemaal gek. Het is ook een bizar idee dat het verwezenlijken van mijn grootste wens steeds een stapje dichterbij komt. Soms geloof ik gewoon niet dat ik 'heel misschien' dit jaar al zwanger zou kunnen zijn. Ahhhh ik dwaal alweer af! Terug naar de orde van dag, ik begin met een douche in de hoop dat mijn misselijkheid afneemt. Maar helaas gaat die pet niet op. Met moeite frot ik toch een boterhammetje en kopje thee naar binnen. Als ik ben aangekleed en mijn make-upje heb opgedaan ben ik om 8:20 uur klaar voor vertrek. Timen is niet mijn sterkste kan, maar gelukkig kom ik op tijd bij Nij Geertgen aan. Terwijl ik dit typ neem ik de woorden 'op tijd' direct in twijfel, als ik op de klok kijk is het namelijk 8:57 uur. Maar eeeeej, een HSP staat erom bekend dat plannen geen sterke kant is, dus dan doe ik het echt niet slecht als de afspraak om 9:00 uur is, het positieve is namelijk; punt 1 ik ben niet te laat en punt 2, ik heb zelfs 3 minuten over, dus.....
Psycholoog >
Ik meld me bij de balie en mag plaatsnemen in de wachtruimte. Om 9.10 uur word ik gehaald door de psycholoog. Ze willen even checken of ik de keuze voor eiceldonatie wel met mijn volle verstand genomen heb en bij wijze van niet bij de aankoop van een pakje boter. Begrijpelijk natuurlijk, dus we gaan gezellig een uurtje babbelen. Deze aardige mevrouw heb ik de vorige keren niet gezien, maar het voelt direct vertrouwd. Ze heeft een hele open vrolijke blik en komt spontaan over. Ik beland in dezelfde kamer waar ik de vorige 2 x ook gezeten heb. Ze biedt haar excuses aan voor het feit dat ze 10 minuten te laat is, ze moest nog wat papieren uitprinten. Ik geef aan dat ik gisterenavond ook nog het e.e.a. ingevuld heb. Die had ze ook uitgeprint, Just in case ik ze 'vergeten was'. Ja als je mij bent, had dat zo maar gekund. We beginnen met de papieren die ik zelf ingevuld heb. Op het eerste formulier willen ze weten of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen. Ik meld dat we op het BRCA gen1 (borstkanker) onderzocht zijn, maar dat ik geen gen drager ben, dat neefje is geboren met een schissis afwijking, maar dat komt niet van onze kant en dat mama COPD had, Sabina die ook COPD/astma heeft is daarop onderzocht en blijkt geen erfelijke variant te zijn. Geen bijzonderheden dus. Op het andere formulier kan ik toestemming geven voor het vrijgeven van embryo's aan de wetenschap als de bevruchting niet goed gegaan is, hiermee stem ik in. Kan hiermee namelijk zorgen voor verder onderzoek waar vrouwen die na mij komen baat hebben. Ook geef ik toestemming voor het doneren van embryo-donatie, dus dan doneer ik mijn eigen bevruchte eitje aan een andere vrouw die dan een kindje krijgt met exact hetzelfde DNA, omdat het zaad er al in zit. Mooie en fijne gedachte dat er dan ooit een kindje kan lopen met exact hetzelfde DNA als mijn kindje. Er zijn namelijk best wat stellen waarbij de vrouw geen eitjes aanmaakt, vervroegde overgang bijvoorbeeld en de man geen levend zaad heeft. Wat een hel als je daardoor je kinderwens niet kunt realiseren en ik, ik kan me alleen maar verplaatsen in het leed van die mensen. De psycholoog geeft ook aan dat dit soms jaren kan duren, ik moet namelijk eerst zeker zijn van het feit dat ik ze niet voor een later stadium wil gebruiken. Nadat we dit geregeld hebben moet ik nog een donorcontract tekenen. Leuk om te zien, want nu zie ik wat de mannen moeten invullen en welke info mijn kindje kan opvragen. Ik begin met een formulier waarop ik mijn uiterlijke kenmerken beschrijf, hoogst genoten opleiding en beroep. Erna vul ik een formulier in met mijn karaktereigenschappen en moet ik een motivatie geven waarom ik eicellen wil doneren, deze mag ik later opsturen. Mooi, want hier wil ik nog even over nadenken. Ik vraag de psycholoog of moeders in dit geval wel eerlijk zijn tegen hun kinderen over het gekregen eitje, ze licht toe dat ongeveer 85% van de vrouwen eerlijk is, mocht dit het geval zijn wil ik dus een mooie motivatie hebben, vind 'ik wil graag een andere vrouw helpen' een beetje kort door de bocht. We babbelen een end weg en leg uit waarom ik graag wil doneren, ze is blij te horen dat ik zo zeker van mijn zaak ben, dat hebben ze het liefst. Ze drukt me nog even meerdere keren op het hart dat wanneer ik met de hormonen begin ik niet stoer, maar een zeikerd moet zijn. Als ik dus iets voel waarvan ik denk dat het niet klopt, ik direct moet bellen, misschien krijg ik teveel of juist te weinig hormonen of gaat de rijping misschien wel te snel? Als ik niet tijdig zou ingrijpen kan alles voor niks zijn die maand, ze hebben dus liever dat ik 3 keer teveel bel als ik 1 keer te laat. Die moet ik op mijn geheugen vastnieten, want ik denk meestal dat het allemaal wel meevalt en het zou enorm zonde zijn als ik dit verkloot. Na een fijn gesprek neem ik weer plaats in de wachtkamer.
Arts >
Na zo'n 15 minuten word ik door de arts gehaald. Deze heb ik ook niet eerder gezien, weer een hele lieve vrouw. Ze geeft informatie over de hormoonbehandeling. Hiervoor zijn verschillende schema's. Het lange schema, korte schema en het VUB-schema, welke voor mij van toepassing is. Tijdens de volgende afspraak zal dit nader toegelicht worden. Tijdens de 2 weken durende hormoonbehandeling moet ik ongeveer 3 tot 5 keer terugkomen voor een echo, zodat ze de groei van de eitjes nauwkeurig in de gaten kunnen houden. Ze licht toe dat de punctie zal plaatsvinden onder een roesje.. Aiiiii das een tegenvaller, weet dat dit manier is om het minst pijn te hebben, dus zou eigenlijk blij moeten zijn, maar het stelt me niet gerust. Heb liever plaatselijke verdoving, dan kan ik alles in de gaten houden en ben ik niet zo versuft. Met een roesje kan ik de controle niet houden en daar zit mijn probleem hem denk ik. Maar goed, protocol he! Moet het maar gewoon op me af laten komen. De arts vertelt dat ik zo nog naar de verpleegkundige moet, daar kan ik een vervolg afspraak maken. Deze is nodig om uitleg te krijgen over het hormoongebruik, mijn behandelschema en het ophalen van de medicatie. Ik bedank de vriendelijke mevrouw met een hand en neem weer braaf plaats in de wachtkamer.
Verpleegkundige>
Ik kan even 10 minuutjes bijkomen van alle info voor ik weer gehaald word. Ze begint met een hoop papierwerk. Ze geeft me papieren en een boekje waarin de icsi-behandeling uitgebreid beschreven staat. Ook krijg ik 2 formulieren die ik moet ondertekenen. Op de eerste moet ik toestemming geven voor het transport van mijn eitjes en het zaad naar Leiderdorp waar zich het Lab voor bevruchting bevindt. Op het tweede formulier kan ik toestemming geven om mijn gezonde bevruchte eicellen aan de wetenschap ter beschikking te stellen mocht ik onverwachts komen te overlijden. Niet dat ik van plan ben deze aardbol te verlaten, maar you never know en anders vernietigen ze de embryo's, eeuwig zonde natuurlijk, dus lijkt me wel een goed plan. Als dit geregeld is wordt de vervolgafspraak gepland, deze is op 17 mei om 14.40 uur. Officieel moet mijn keus om eicellen te doneren nog door de commissie beoordeeld worden, maar zowel de psycholoog als de arts gaven aan dat dit maar een formaliteit is, beide zien ze geen bijzonderheden. De verpleegkundige geeft aan dat dit op 12 mei zal plaatsvinden. Maar dat zal wel goed zijn, want de nieuwe afspraak staat al vast. Als alles besproken is vervolg ik mijn weg naar het werk, ik kom 1 uur en 15 minuten te laat aankakken en jaaaaa ik heb natuurlijk netjes gebeld, maar alles voor het goede doel.
Wat een dag >
Zo ontzettend veel informatie gekregen vandaag, heb alles zo gedetailleerd mogelijk proberen te beschrijven. Wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar ben echt een stuk wijzer geworden. We komen steeds een stapje dichterbij. Best beangstigend ook, het is zo een groot iets, iets waar ik al sinds mijn jeugd naar uitkijk en nu gaat het bijna beginnen, kan het gewoon niet geloven. Inmiddels ben ik met alle bezoekjes en het wachten zo'n half jaar onderweg, hopelijk gaan de aankomende weken ook snel, op naar 17 mei.....
Psycholoog >
Ik meld me bij de balie en mag plaatsnemen in de wachtruimte. Om 9.10 uur word ik gehaald door de psycholoog. Ze willen even checken of ik de keuze voor eiceldonatie wel met mijn volle verstand genomen heb en bij wijze van niet bij de aankoop van een pakje boter. Begrijpelijk natuurlijk, dus we gaan gezellig een uurtje babbelen. Deze aardige mevrouw heb ik de vorige keren niet gezien, maar het voelt direct vertrouwd. Ze heeft een hele open vrolijke blik en komt spontaan over. Ik beland in dezelfde kamer waar ik de vorige 2 x ook gezeten heb. Ze biedt haar excuses aan voor het feit dat ze 10 minuten te laat is, ze moest nog wat papieren uitprinten. Ik geef aan dat ik gisterenavond ook nog het e.e.a. ingevuld heb. Die had ze ook uitgeprint, Just in case ik ze 'vergeten was'. Ja als je mij bent, had dat zo maar gekund. We beginnen met de papieren die ik zelf ingevuld heb. Op het eerste formulier willen ze weten of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen. Ik meld dat we op het BRCA gen1 (borstkanker) onderzocht zijn, maar dat ik geen gen drager ben, dat neefje is geboren met een schissis afwijking, maar dat komt niet van onze kant en dat mama COPD had, Sabina die ook COPD/astma heeft is daarop onderzocht en blijkt geen erfelijke variant te zijn. Geen bijzonderheden dus. Op het andere formulier kan ik toestemming geven voor het vrijgeven van embryo's aan de wetenschap als de bevruchting niet goed gegaan is, hiermee stem ik in. Kan hiermee namelijk zorgen voor verder onderzoek waar vrouwen die na mij komen baat hebben. Ook geef ik toestemming voor het doneren van embryo-donatie, dus dan doneer ik mijn eigen bevruchte eitje aan een andere vrouw die dan een kindje krijgt met exact hetzelfde DNA, omdat het zaad er al in zit. Mooie en fijne gedachte dat er dan ooit een kindje kan lopen met exact hetzelfde DNA als mijn kindje. Er zijn namelijk best wat stellen waarbij de vrouw geen eitjes aanmaakt, vervroegde overgang bijvoorbeeld en de man geen levend zaad heeft. Wat een hel als je daardoor je kinderwens niet kunt realiseren en ik, ik kan me alleen maar verplaatsen in het leed van die mensen. De psycholoog geeft ook aan dat dit soms jaren kan duren, ik moet namelijk eerst zeker zijn van het feit dat ik ze niet voor een later stadium wil gebruiken. Nadat we dit geregeld hebben moet ik nog een donorcontract tekenen. Leuk om te zien, want nu zie ik wat de mannen moeten invullen en welke info mijn kindje kan opvragen. Ik begin met een formulier waarop ik mijn uiterlijke kenmerken beschrijf, hoogst genoten opleiding en beroep. Erna vul ik een formulier in met mijn karaktereigenschappen en moet ik een motivatie geven waarom ik eicellen wil doneren, deze mag ik later opsturen. Mooi, want hier wil ik nog even over nadenken. Ik vraag de psycholoog of moeders in dit geval wel eerlijk zijn tegen hun kinderen over het gekregen eitje, ze licht toe dat ongeveer 85% van de vrouwen eerlijk is, mocht dit het geval zijn wil ik dus een mooie motivatie hebben, vind 'ik wil graag een andere vrouw helpen' een beetje kort door de bocht. We babbelen een end weg en leg uit waarom ik graag wil doneren, ze is blij te horen dat ik zo zeker van mijn zaak ben, dat hebben ze het liefst. Ze drukt me nog even meerdere keren op het hart dat wanneer ik met de hormonen begin ik niet stoer, maar een zeikerd moet zijn. Als ik dus iets voel waarvan ik denk dat het niet klopt, ik direct moet bellen, misschien krijg ik teveel of juist te weinig hormonen of gaat de rijping misschien wel te snel? Als ik niet tijdig zou ingrijpen kan alles voor niks zijn die maand, ze hebben dus liever dat ik 3 keer teveel bel als ik 1 keer te laat. Die moet ik op mijn geheugen vastnieten, want ik denk meestal dat het allemaal wel meevalt en het zou enorm zonde zijn als ik dit verkloot. Na een fijn gesprek neem ik weer plaats in de wachtkamer.
Arts >
Na zo'n 15 minuten word ik door de arts gehaald. Deze heb ik ook niet eerder gezien, weer een hele lieve vrouw. Ze geeft informatie over de hormoonbehandeling. Hiervoor zijn verschillende schema's. Het lange schema, korte schema en het VUB-schema, welke voor mij van toepassing is. Tijdens de volgende afspraak zal dit nader toegelicht worden. Tijdens de 2 weken durende hormoonbehandeling moet ik ongeveer 3 tot 5 keer terugkomen voor een echo, zodat ze de groei van de eitjes nauwkeurig in de gaten kunnen houden. Ze licht toe dat de punctie zal plaatsvinden onder een roesje.. Aiiiii das een tegenvaller, weet dat dit manier is om het minst pijn te hebben, dus zou eigenlijk blij moeten zijn, maar het stelt me niet gerust. Heb liever plaatselijke verdoving, dan kan ik alles in de gaten houden en ben ik niet zo versuft. Met een roesje kan ik de controle niet houden en daar zit mijn probleem hem denk ik. Maar goed, protocol he! Moet het maar gewoon op me af laten komen. De arts vertelt dat ik zo nog naar de verpleegkundige moet, daar kan ik een vervolg afspraak maken. Deze is nodig om uitleg te krijgen over het hormoongebruik, mijn behandelschema en het ophalen van de medicatie. Ik bedank de vriendelijke mevrouw met een hand en neem weer braaf plaats in de wachtkamer.
Verpleegkundige>
Ik kan even 10 minuutjes bijkomen van alle info voor ik weer gehaald word. Ze begint met een hoop papierwerk. Ze geeft me papieren en een boekje waarin de icsi-behandeling uitgebreid beschreven staat. Ook krijg ik 2 formulieren die ik moet ondertekenen. Op de eerste moet ik toestemming geven voor het transport van mijn eitjes en het zaad naar Leiderdorp waar zich het Lab voor bevruchting bevindt. Op het tweede formulier kan ik toestemming geven om mijn gezonde bevruchte eicellen aan de wetenschap ter beschikking te stellen mocht ik onverwachts komen te overlijden. Niet dat ik van plan ben deze aardbol te verlaten, maar you never know en anders vernietigen ze de embryo's, eeuwig zonde natuurlijk, dus lijkt me wel een goed plan. Als dit geregeld is wordt de vervolgafspraak gepland, deze is op 17 mei om 14.40 uur. Officieel moet mijn keus om eicellen te doneren nog door de commissie beoordeeld worden, maar zowel de psycholoog als de arts gaven aan dat dit maar een formaliteit is, beide zien ze geen bijzonderheden. De verpleegkundige geeft aan dat dit op 12 mei zal plaatsvinden. Maar dat zal wel goed zijn, want de nieuwe afspraak staat al vast. Als alles besproken is vervolg ik mijn weg naar het werk, ik kom 1 uur en 15 minuten te laat aankakken en jaaaaa ik heb natuurlijk netjes gebeld, maar alles voor het goede doel.
Wat een dag >
Zo ontzettend veel informatie gekregen vandaag, heb alles zo gedetailleerd mogelijk proberen te beschrijven. Wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar ben echt een stuk wijzer geworden. We komen steeds een stapje dichterbij. Best beangstigend ook, het is zo een groot iets, iets waar ik al sinds mijn jeugd naar uitkijk en nu gaat het bijna beginnen, kan het gewoon niet geloven. Inmiddels ben ik met alle bezoekjes en het wachten zo'n half jaar onderweg, hopelijk gaan de aankomende weken ook snel, op naar 17 mei.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten