De volgende afspraak is pas 28 april. Ik bedacht me dat het enorm saai is als mijn blog leeg blijft in wachtperiodes. Nu heb ik zo'n 6 weken geleden geblogd over mijn fantastische moeder, maar mijn lieve Papa mag natuurlijk niet achterblijven. Eerst een stukkie geschiedenis.
Zoals de meeste wel begrepen hebben zijn mijn ouders gescheiden. Net na mijn communie in november 1993. Mijn ouders kregen 2 dochters, Sabina en hoe kan het ook anders, moi natuurlijk. Mama had vrij snel een nieuwe relatie en is in augustus 1994 met Jack getrouwd, ze was toen al 6 weekjes zwanger en op 22 maart 1995 is Jackie geboren, zelfde geboortedag als Jack. Hoe bijzonder is dat!
Papa is kort na de scheiding in een relatie gekomen, maar deze hielt niet lang stand. In 1996 ontmoette hij Marie-Jose, op 20-04-2004 zijn ze getrouwd en tot op heden nog altijd samen. Marie-Jose heeft een dochter, Nicole. Met beide heb ik een goede band. Van de scheiding hebben we nooit veel meegekregen, geloof ook echt dat er alles aan gedaan werd om ons in bescherming te nemen. Echter boterde het niet altijd tussen mijn stiefma en ma, als kind probeer je beide gezinnen tevreden te stellen maar dat is echt een onmogelijke opgaaf. De laatste jaren was gelukkig alles rustig, hoe ouder hoe wijzer zullen we maar zeggen.
Papa is kort na de scheiding in een relatie gekomen, maar deze hielt niet lang stand. In 1996 ontmoette hij Marie-Jose, op 20-04-2004 zijn ze getrouwd en tot op heden nog altijd samen. Marie-Jose heeft een dochter, Nicole. Met beide heb ik een goede band. Van de scheiding hebben we nooit veel meegekregen, geloof ook echt dat er alles aan gedaan werd om ons in bescherming te nemen. Echter boterde het niet altijd tussen mijn stiefma en ma, als kind probeer je beide gezinnen tevreden te stellen maar dat is echt een onmogelijke opgaaf. De laatste jaren was gelukkig alles rustig, hoe ouder hoe wijzer zullen we maar zeggen.
Papa
Ik lijk echt bizar veel op mijn vader, soms ben ik in mijn doen en laten net een kopie. Vooral zijn nuchterheid en het op orde hebben van thuiszaken. Vroeger konden mama en Jack daar altijd om lache, als ik zei dat ik weer in de meterkast bezig was om mijn standen te checken, was mama haar reactie 'jij lijkt echt veel op je vader', was daar altijd trots op, had ik het in ieder geval van geen vreemde. Als mijn zusje in paniek over iets belde was haar reactie na mijn antwoord, ja dat zei Papa ook, hoe kun je daar zo rustig onder blijven. Papa en ik zijn beide heel erg oplossingsgericht, we zoeken naar oplossingen en denken niet in problemen.
We verschillen wel heel erg in ons enthousiasme, ik ben echt een enthousiast persoon, als ik papa dan super blij bel met goed nieuws zegt ie heel monotoon 'Oh das mooi', zie er ook de humor wel van in. Als het moet kunnen we hele serieuze en diepgaande gesprekken voeren over het leven. Weet nog goed toen mama in maart 2014 voor het eerst met ernstige complicaties in het ziekenhuis terecht kwam, Papa is echt de enige geweest die de situatie objectief bekeek en daar eerlijk over durfde te zijn. De hele wereld maar roepen 'het komt goed, je ma is sterk', Papa zei dan eerlijk dat de situatie niet al te best was en we echt van ergste moesten uitgaan omdat het aflopende zaak was. Moeilijk om te horen, maar ben blij dat hij eerlijk geweest is. Mama en Jack hebben ons altijd veel liefde gegeven en weinig in luxe omdat ze de middelen gewoon niet hadden, Papa en Marie-Jose daarentegen zijn niet zo van het uitspreken van gevoelens maar laten op een andere manier blijken dat ze om mij geven. Ze namen ons mee op vakantie naar Turkye en Disneyland Parijs, voor dagjes uit zijn ze ook altijd in. Voor mijn gevoel heb ik door mama haar ziekte periode mijn contact met Papa altijd wat naar de achtergrond geschoven, dacht er toen nooit over na, realiseer het me nu pas. Mijn gedachte was altijd, die redden het wel, ze hebben alles goed voor elkaar, onzin natuurlijk want Marie-Jose heeft ook moeilijke periodes gekend, andersom wordt zo ook over mij gedacht, 'Joyce die heeft alles goed voor elkaar, ze redt het wel'. Het laatste jaar zijn Papa en ik dichter naar elkaar toegegroeid, de rondreis in Indonesië heeft ons echt goed gedaan, wat heerlijk om 3 weken met mijn vader weg te zijn. Heb mijn vader ook echt goed kunnen observeren in die periode en het is gewoon echt een leuke sociale man, weer iets wat ik van geen vreemde heb.
Sinds begin vorig jaar doet hij mee met whatsapp, ideaal om makkelijker contact te houden. We appe stiekem best veel. Als hij een gesprek wil afsluiten zegt ie heel leuk 'Ik ga hangen, fijne avond nog' daar krijg ik hartjes en kusjes bij, de woorden 'houden van' zal hij niet snel in de mond nemen, maar hiermee bevestigd hij genoeg en dat doet me goed. Enkele weken geleden zei hij tijdens een whatsapp conversatie zelfs 'we besteden veel aandacht aan je zusje, maar vergeet nooit, maar dan ook nooit, dat jij net zo waardevol bent voor ons', ik raakte er helemaal emotioneel van.
Terwijl ik deze blog typ belt Sabina me rond 18 uur op 'Ja we moeten naar Papa het is dringend'. Uh hoezo, schrik me wezenloos. Ik vraag waarom, 'Geen idee, hij wil ons beide spreken'. Met lood in mijn schoenen ga ik die kant op, ben soms een doemdenker en tijdens het rijden haal ik de worst-case scenarios in mijn hoofd. Waarom wil hij ons tegelijk spreken? Is hij ziek of gaan ze scheiden? Als we daar aankomen zijn Papa en Marie-Jose beide vrolijk en aan het lache, das in ieder geval een goed teken. Kom maar op met het nieuws. Papa is een open-minded persoon maar wel erg van de oude tradities en vindt dat als je gaat trouwen de moeder de trouwjurk moet betalen, nu weet hij dat Mama en Jack daar de middelen helemaal niet voor hadden en dat het nu sowieso geen optie meer is. Mijn stiefzus is getrouwd en haar jurk is betaald door Papa en Marie-Jose. Aangezien het er naar uitziet dat Sabina en ik nooit of voorlopig niet gaan trouwen, vindt hij dat dit het moment is om het 'geld van de misgelopen trouwjurk' te compenseren. Had veel verwacht, maar dit heb ik niet zien aankomen, vond het namelijk altijd erg begrijpelijk dat ze haar jurk betaalde en heb me daar nooit achtergesteld over gevoeld. Papa en Marie-Jose willen het deel van de 'misgelopen jurk' als het ware afkopen, zodat we alle 3 hetzelfde gehad hebben. Dit betekent dus heel concreet dat we EUR 1500,- krijgen in de vorm van een tegoedbon. Als ik straks zwanger ben, kan ik deze vrij besteden aan babyspulletjes, ze willen dan wel graag mee winkelen om een kamertje en kinderwagen uit te zoeken... ehhhh hell yeah, maar jongens dat had ook wel gemogen zonder die EUR 1500,- hoor! Heb hier zo geen woorden voor, echt serieus, ik sta helemaal perplex.. Dit bewijst toch wel dat het echt een geweldige man is of niet? Voel me in ieder geval een trotse dochter.
We verschillen wel heel erg in ons enthousiasme, ik ben echt een enthousiast persoon, als ik papa dan super blij bel met goed nieuws zegt ie heel monotoon 'Oh das mooi', zie er ook de humor wel van in. Als het moet kunnen we hele serieuze en diepgaande gesprekken voeren over het leven. Weet nog goed toen mama in maart 2014 voor het eerst met ernstige complicaties in het ziekenhuis terecht kwam, Papa is echt de enige geweest die de situatie objectief bekeek en daar eerlijk over durfde te zijn. De hele wereld maar roepen 'het komt goed, je ma is sterk', Papa zei dan eerlijk dat de situatie niet al te best was en we echt van ergste moesten uitgaan omdat het aflopende zaak was. Moeilijk om te horen, maar ben blij dat hij eerlijk geweest is. Mama en Jack hebben ons altijd veel liefde gegeven en weinig in luxe omdat ze de middelen gewoon niet hadden, Papa en Marie-Jose daarentegen zijn niet zo van het uitspreken van gevoelens maar laten op een andere manier blijken dat ze om mij geven. Ze namen ons mee op vakantie naar Turkye en Disneyland Parijs, voor dagjes uit zijn ze ook altijd in. Voor mijn gevoel heb ik door mama haar ziekte periode mijn contact met Papa altijd wat naar de achtergrond geschoven, dacht er toen nooit over na, realiseer het me nu pas. Mijn gedachte was altijd, die redden het wel, ze hebben alles goed voor elkaar, onzin natuurlijk want Marie-Jose heeft ook moeilijke periodes gekend, andersom wordt zo ook over mij gedacht, 'Joyce die heeft alles goed voor elkaar, ze redt het wel'. Het laatste jaar zijn Papa en ik dichter naar elkaar toegegroeid, de rondreis in Indonesië heeft ons echt goed gedaan, wat heerlijk om 3 weken met mijn vader weg te zijn. Heb mijn vader ook echt goed kunnen observeren in die periode en het is gewoon echt een leuke sociale man, weer iets wat ik van geen vreemde heb.
Sinds begin vorig jaar doet hij mee met whatsapp, ideaal om makkelijker contact te houden. We appe stiekem best veel. Als hij een gesprek wil afsluiten zegt ie heel leuk 'Ik ga hangen, fijne avond nog' daar krijg ik hartjes en kusjes bij, de woorden 'houden van' zal hij niet snel in de mond nemen, maar hiermee bevestigd hij genoeg en dat doet me goed. Enkele weken geleden zei hij tijdens een whatsapp conversatie zelfs 'we besteden veel aandacht aan je zusje, maar vergeet nooit, maar dan ook nooit, dat jij net zo waardevol bent voor ons', ik raakte er helemaal emotioneel van.
Terwijl ik deze blog typ belt Sabina me rond 18 uur op 'Ja we moeten naar Papa het is dringend'. Uh hoezo, schrik me wezenloos. Ik vraag waarom, 'Geen idee, hij wil ons beide spreken'. Met lood in mijn schoenen ga ik die kant op, ben soms een doemdenker en tijdens het rijden haal ik de worst-case scenarios in mijn hoofd. Waarom wil hij ons tegelijk spreken? Is hij ziek of gaan ze scheiden? Als we daar aankomen zijn Papa en Marie-Jose beide vrolijk en aan het lache, das in ieder geval een goed teken. Kom maar op met het nieuws. Papa is een open-minded persoon maar wel erg van de oude tradities en vindt dat als je gaat trouwen de moeder de trouwjurk moet betalen, nu weet hij dat Mama en Jack daar de middelen helemaal niet voor hadden en dat het nu sowieso geen optie meer is. Mijn stiefzus is getrouwd en haar jurk is betaald door Papa en Marie-Jose. Aangezien het er naar uitziet dat Sabina en ik nooit of voorlopig niet gaan trouwen, vindt hij dat dit het moment is om het 'geld van de misgelopen trouwjurk' te compenseren. Had veel verwacht, maar dit heb ik niet zien aankomen, vond het namelijk altijd erg begrijpelijk dat ze haar jurk betaalde en heb me daar nooit achtergesteld over gevoeld. Papa en Marie-Jose willen het deel van de 'misgelopen jurk' als het ware afkopen, zodat we alle 3 hetzelfde gehad hebben. Dit betekent dus heel concreet dat we EUR 1500,- krijgen in de vorm van een tegoedbon. Als ik straks zwanger ben, kan ik deze vrij besteden aan babyspulletjes, ze willen dan wel graag mee winkelen om een kamertje en kinderwagen uit te zoeken... ehhhh hell yeah, maar jongens dat had ook wel gemogen zonder die EUR 1500,- hoor! Heb hier zo geen woorden voor, echt serieus, ik sta helemaal perplex.. Dit bewijst toch wel dat het echt een geweldige man is of niet? Voel me in ieder geval een trotse dochter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten