Doei Blog!

Dit is mijn (voorlopig) laatste blog. Laat de pagina open, mocht ik er ooit nog behoefte aan hebben kan ik hier weer schrijven maar ik merk dat nu het traject echt begonnen is, ik er minder behoefte aan heb dingen te delen.

Heb ook het gevoel dat als ik teveel deel ik misschien als een zeur word gezien en als ik te oppervlakkig zou zijn als ijskoningin. Daarnaast denk ik dat de drempel om daadwerkelijk te vragen hoe het met me is hoger gemaakt wordt, omdat ik hier alles al plaats. De mensen die dicht bij me staan weten toch wel hoe het met me gaat.

De weg om mijn droom te realiseren is niet alleen maar rozen geur en maneschijn. Tja, vrouwen en hormonen he ;-) ! Maar alles voor het goede doel, mijn doel. Kan niet wachten tot ik de Jackpot in mijn handen heb.

Iedereen bedankt voor het lezen, ook de onbekende.

Echo day!

Dag 5..

Na het werk snel naar huis, douche en om 13.45 uur met mijn zusje Sabina richting de kliniek voor de echo. Heb inmiddels 4 injecties gehad, vanavond de 5e. Vol goede hoop ga ik er heen, er moeten vast tig eitjes zitten. De heenweg begint al goed, omleiding in Nuenen. Als ik de kliniek probeer te bellen zijn er 8 wachtende voor me, hopeloos dus. Daar ga ik niet op wachten, ik hang weer op. Het loopt toch altijd uit, dus ze zien ons wel verschijnen. Afspraak staat om 14:25 uur, we komen om 14:40 uur aan, valt mee toch? Uiteindelijk loopt het voor een goeie uit want om 15:20 uur zijn we pas aan de beurt, maar shit happens, de vriendelijkheid van de arts maakt een hoop goed.

Ze bekijkt mijn dossier en wil even verifiëren of het klopt dat de 18e juni mijn eerste menstruatie dag was. Ze ziet dat ik met 225 eenheden Fostimon ben begonnen, best een hoge aanvangsdosis zegt ze, maar dat doen ze expres. Omdat ze niet weten hoe mijn lichaam reageert en deze is eventueel makkelijk te verlagen. Ik geef aan dat ik graag nog wat uitleg wil over de verschillende schema's, zo gezegd zo gedaan. Erna back to the point, ben tenslotte voor de echo gekomen. Ik vertel mijn zusje dat ze maar ff naast me moet komen zitten, wil niet dat ze vanuit achter volle inkijk heeft. De arts moet lache, mijn zusje lacht me ook uit want dit hebben we met de bevalling dadelijk ook. Maar heb dan waarschijnlijk zoveel pijn dat het me niet boeit. De aanhouder wint, ze staat naast me. Ze begint met de linker eierstok, daar zijn 4 follikels te zien (nog even voor de mensen die het niet meer weten, dit zijn eiblaasjes, waarin de eicel zich zou moeten bevinden), ik reageer schokkend, 4 maar? ik had aan 1 eierstok zeker 8 follikels verwacht, heb nog goede hoop op de linker eierstok, maar helaas daar zit helemaal niks. Helemaal niks? Oh jeeee en ik maar denken dat ik met een hoge dosis begon? Er is namelijk altijd nog de vraag of de follikels daadwerkelijk gevuld zijn met een eicel? Meestal moet er 1 eicel inzitten, maar soms zijn ze ook leeg. Om te kunnen doneren heb ik er minimaal 10 nodig, dit komt bij lange na niet in de buurt. Ben zwaar teleurgesteld, hoe kan dit nu? Ben dit ICSI traject juist ingestapt omdat ik wil doneren en nu heb ik er waarschijnlijk maar 4, omdat ik voor deel donatie gekozen heb moet ik die zelf houden, en zelfs dan is 4 weinig, want tijdens het bevruchtingsproces in het lab vallen er vaak ook nog wat af. De arts verteld wel dat het nog vroeg in het proces is en besluit daarom mijn Fostimon dosis te verhogen naar 300 eenheden. Daarnaast moet ik ook Cetrotide gaan spuiten vanaf vandaag, dat hormoon zorgt ervoor de eicellen niet los kunnen komen van de eierstokken. In mijn dossier wordt genoteerd dat ik geschrokken reageerde op de echo, zodat ze daar volgende keer rekening mee kunnen houden. Na dit gesprek nemen we weer plaats in de wachtkamer.

Na 10 minuten komt de verpleegkundige ons halen, ik krijg weer een prikcursus voor de Centrotide. Zo gepiept, want lijkt op de Fostimon, met deze aardige mevrouw plan ik ook direct de nieuwe echo. A.s. zondag om 9.20 uur mag ik terugkomen, op hoop van zegen. Nu nog de nieuwe hormonen halen bij de apotheek en dan weer richting huis.

Eenmaal thuis overdenk ik alles. Ik blijf stom verbaast, zo weinig follikels met zoveel hormonen? Als vrouw twijfel je toch aan jezelf, maar het schijnt zelfs met de hoogste dosis dat er soms geen eicellen willen gaan rijpen. Lang leven de natuur! Ik heb voor deze weg gekozen omdat ik perse eicellen wil doneren, anders had ik ook het gewone inseminatie traject in kunnen gaan zonder hormonen, en nu? Nu gaat waarschijnlijk het hele feest niet door. Ik heb waarschijnlijk wel 4 eicellen voor mezelf gemaakt die ik gewoon kan gebruiken en daar ben ik enorm blij mee, want ik heb maar 1 goede nodig, maar dan toch. Ik had de wens om andere vrouwen te helpen en dat dat misschien niet kan doorgaan is een domper. Buiten dat is het gebruik van die hormonen ook echt wel een geestelijke en lichamelijk belasting. Ik ben enorm teleurgesteld in mijn eigen lichaam en dat maakt me best verdrietig, na een potje janken is het tijd om mijn moed weer bij elkaar te rapen. Dit is niet zoals ik het gepland had, maar ga proberen mijn eigen prioriteiten voorop te stellen. Hopelijk zorgt de verhoging van de hormonen nog voor wat extra follikels en zo niet, heb ik het in ieder geval mijn best gedaan.

Ik breng de avond door met een vriendinnetje die beide hormonen mag injecteren bij me, zo fijn dat ik het nu niet zelf hoef te doen and she's a pro... Als er nog meer mensen zijn die willen oefenen? Be my guest!

Mezelf injecteren!

Om 21 uur zit ik er klaar voor.. vandaag zet ik de spuit er zelf in. Zoals ik verwachtte > het stelt niks voor..

Dat ik graag schrijf weten de meeste wel, maar ik wilde jullie dit moment niet ontnemen, dus naast mijn blog vandaag ook een vlog. Nieuwsgierig? Klik hier ...

Tijd voor Champagne!

Denk je lekker te kunnen uitslapen, gaat om 8 uur de bel! of ik de buurman even wil helpen. Ik vraag meteen of hij wel goed bij zijn hoofd is en leg op een niet al te aardige manier uit dat er ook mensen zijn die werken en dus willen uitslapen, daar voeg ik nog aan toe dat ik er helemaal klaar mee ben omdat hij me dit vorig weekend ook al flikte op zowel de zaterdag als de zondag. Hij stamelt wat ' ja maar,, ja maar mijn... uhh blender.. Ik zo, dat boeit me geen fuck, ik wil slapen, dus laat me met rust, later! De morgen gaat uitwijzen of hij het gesnapt heeft.

Ik duik terug mijn bed in, maar slapen zit er helaas niet meer in. Na wat potjes Candy crushe ga ik om 9 uur naar beneden. Voel me na het uiten van mijn frustratie gisteren een stuk beter en ben ook helemaal gerustgesteld nu ik weet dat het door stress 2 weken langer kan wegblijven, plus ik haal er maar voordelen uit, want a.s. dinsdag ga ik naar een concert van Celine Dion in Antwerpen en dan loop ik ook niet te klote met het spuiten. Eenmaal beneden haal ik wat brood uit de vriezer en zet Rocky buiten zetten. Dan ineens merk ik dat er iets gaande is beneden.. ff checken... en ja hoor... there it is... bloed... en veulllll... de big smile gaat niet meer van mijn gezicht, ook doe ik een vreugde dansje. Tonight is the night, tralalala...

De middag spendeer ik met een vriendinnetje, gezellig op reep samen met Rocky de pup, mijn eerste gezinsuitbreiding van inmiddels 12 weekjes en wat trekt meneer veel bekijks in het winkelcentrum, we worden door iedereen aangesproken. Het is ook echt een lekkerding. Heb hem nu 4 weekjes, maar hij hoort helemaal bij me, ongelooflijk hoe snel je van zo'n beestje kunt gaan houden. Eenmaal thuis gaan we Buzze op de playstation, briljant spel. Tussendoor wat koken en weer spelen. Als het tijd is om te gaan, ga ik naar Stiefpa Jack.

Zoals ik eerder aangaf zou Jackie de spuit eigenlijk zetten, maar die is niet thuis en wil de eerste liever niet zelf zetten. Om 21 uur is het moment dan eindelijk daar. Ik bereid de spuit voor, ga op de bank zitten en dan bam... hij zit, een heel bijzonder moment dit, WAUW! Het is eindelijk begonnen. Ik ben echt intens gelukkig nu, ondanks dat ik me hondsberoerd voel van de menstruatie, maar dat schuif ik aan de kant. Na dit spannende tafereel gaan we een stukje wandelen met de hondjes en vervolg ik mijn weg naar huis voor een avondje bankzaken met series. Gisteren was het huilen met de pet om, maar nu kan ik er met mijn pet niet meer bij, zo onwerkelijk gaaf...

Huilen met de pet op!

Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, dat is wat het is. 9 maanden lang heb ik uitgekeken naar het bijzondere moment dat ik kan starten en dan uitgerekend nu, laat mijn lichaam me in de steek. Ik faal er in om ongesteld te worden. Mensen in mijn omgeving leven ontzettend mee door steeds te vragen of het al zover is en ik kan alleen maar 'nee' verkopen!

Nee dus... en ja ik baal.. en ja het komt vast vanzelf wel maar daar koop ik nu weinig voor. Dit is voor mij zoiets groots, heb hier enorm lang naar toegeleefd en juist nu... is mijn lichaam kapot, althans zo voelt het. Ik ben niet in staat om zelf eitjes aan te maken, laat staan om ze te doneren. 

Heb voor de zekerheid contact gehad met de kliniek en door stress kan het soms wel 2 weken langer duren. Mocht er eind volgende week nog niks zijn kunnen ze eventueel een echo maken, maar laten we hopen dat het niet zover hoeft te komen. Dit weekend maar mijn gedachte verzetten.

Lieve ongesteldheid waar blijf je?

Dinsdag 14 juni...
Als de wekker gaat is het eerste wat ik denk 'Finally, the biggest journey ever begins!...'. Er zijn nu 28 dagen verstreken na mijn vorige menstruatie. Na maanden wachten is het dan zover, eerst eitjes kweken voor andere vrouwen met een kinderwens en dan de mijne vervullen. Als ik voor 18 uur helderrood bloed heb mag ik vandaag mijn eerste injectie zetten. Ik ben altijd strikt op tijd, dus waarom vandaag niet? NOU daarom NIET.. Op het werk tig keer naar de wc geweest, maar geen druppel bloed te vinden. In de avond heb ik nog stille hoop, dan weet ik dat ik morgen mag beginnen, maar helaas.... niks nada nopes!

Woensdag 15 juni...
Om 7.15 uur gaat de wekker, hoopvol ga ik naar de wc, maar helaas... weer niks.. De meeste vrouwen vinden de menstruatie een verschrikking, ja ik ook.. ben er altijd doodziek van en ben hem liever kwijt dan rijk.. Maar nu? Please.... ik wil niks liever, lieve ongesteldheid, waar blijf je? Ik blijf hoop houden dat er voor 18 uur iets is, maar helaas. Waarschijnlijk ben ik er toch teveel mee bezig en blijft hij daarom uit, maar ja hoe laat je zoiets los? En voor de mensen die verder denken... Nee ik kan niet al zwanger zijn, uitgesloten, punt uit. Ik pas wel op, dadelijk ben ik van de verkeerde zwanger, weet je wat dat zaad gekost heeft? Moet binnen 7 dagen 700 ballen betalen en dat voor 3 rietjes. Zie je het trouwens al voor je? Heb natuurlijk geen idee hoe de donor eruit ziet, maar als mijn kind na de geboorte de uiterlijke kenmerken van X heeft heb ik toch een vet probleem. Ze hebben me bij de kliniek verteld dat ik op moet passen met gemeenschap (jaja, das politiek correct he!), terwijl ik het hier netjes probeer te houden belt mijn zusje op met de vraag of ik toevallig nog geneukt hebt.. Oeps.. Tja, we nemen in de familie geen blad voor onze mond. Ik heb vorig jaar een verhaal gelezen over een vrouw die het hotel in Egypte aanklaagde, haar dochter zou onbevlekt zwanger geraakt zijn van verdwaald zaad in het zwembad water. Moet niet gekker worden wil ik zeggen, maar als ik zwanger zou zijn, moet ik het hotel op Tenerife ook maar aanklagen voor onbevlekte bevruchting, want uhhh, ik weet van niks. Flauwekul natuurlijk, back to serieus... Vol positieve energie op naar de morgen..