Als je me echt zou kennen!

Ken je dat programma? 'Als je me echt zou kennen'. Mooie tv.. Nu bedacht ik me.. hoe goed kent mijn omgeving mij? Na een lange zoektocht denk ik dat ik mezelf toch aardig goed ken.

Als je me echt zou kennen dan >

• Wist je dat ik b12 te kort heb en daarvoor injecties haal bij de dokter.
• Wist je dat ik al sinds mijn jeugd een hele grote kinderwens heb. 
• Wist je dat ik hyper mobiel ben. Mijn heupen en schouders kunnen uit de kom, ik kan mijn enkels 180 graden draaien en er zit ook teveel speling op mijn polsen en vingers.
• Wist je dat reizen een passie van me is.
• Wist je dat ik enkele jaren geleden door een fout van de tandarts mijn voortand ben kwijtgeraakt na een mislukte wortelkanaalbehandeling. Mijn voortand is 2 x geperforeerd, waardoor deze eruit moest. Hele traject heeft me een jaar gekost, in dat jaar heb ik dus met een fucking gebit gelopen, wat overigens veel humor heeft opgeleverd, beetje zelfspot kan nooit geen kwaad.
• Wist je dat ik slechter hoor. KNO arts kan geen oorzaak vinden, het betreft beide oren alleen met betrekking tot de midden tonen. Dat is dus de reden dat ik soms wat harder praat, ik hoor mezelf gewoon niet goed.
• Wist je dat ik in mijn jeugd enkele jaren gekampt heb met dwangmatige handelingen, ben hier uiteindelijk zelf uitgekomen en daar ben ik enorm trots op!
• Wist je dat ik smetvrees heb, lang niet meer zo erg als vroeger.
• Wist je dat ik spastische darmen heb, uit zich bij stress of bij verkeerde voedingsstoffen. Ik vermijd sowieso rauwe ui, noten en teveel kruiden. Kan de oorzaak niet altijd achterhalen, maar wil toch zo normaal mogelijk leven, dus probeer wel te genieten van lekker eten, helaas pakt dit niet altijd goed uit.
• Wist je dat ik met regelmaat last van ingegroeide teennagels, zo ongelofelijk irritant.
• Wist je dat ik een bril niet bij mijn image vind passen en hem daarom alleen in mijn vrije tijd draag, ook al doen mijn ogen nog zo zeer van die rot lenzen.
• Wist je dat ik voeten een ontzettend vies iets vind, krijg er serieus de kriebels van. Tenen zijn echt ondingen, wat moet je ermee?
• Wist je dat ik een kotsfobie heb, wel alleen als het met buikgriep te maken heeft, ben altijd bang voor besmetting, dus huizen waar dit virus gewoed heeft vermijd ik. Tja ik weet het, kinderen gaan kotsen ;-)
• Wist je dat ik een ict nerd ben, thuisnetwerken aansluiten, computers formatteren en fouten opsporen doe ik blindelings.
• Wist je dat ik 2 rechterhanden heb, verbouw heel mijn huis zelf, verven, boren, timmeren en slopen draai ik mijn handen niet voor om. Ben dan ook voorzien van een hoop gereedschap.
• Wist je dat ik van muziek zoals Il Divo, Sarah Brightman, Il Volo, Piano Guys, Enya, Sarah Mclachlan, Petra Berger, Celine Dion en Marco Borsato enorm ontroerd kan raken.
• Wist je dat ik de muziek van tegenwoordig verschrikkelijk vind, met name rap. Luister dan liever naar de jaren 80, 90.
• Wist je dat ik enorm veel van het menselijk lichaam weet. Alles mbt de bloedsomloop, de werking van organen en zuurstoftransport. Erfelijkheid (Dominante en recessieve overerving) en chromosomen (afwijkingen zoals trisomie 13,18 en 21 of mozaïcisme). De bestaande bloedgroepen en resusfactoren, dus wie mag je met welke bloedgroep juist wel of geen bloed geven.
• Wist je dat ik enkele jaren meegedaan heb aan een erfelijkheidsonderzoek. Het BRCA gen1 wat borstkanker veroorzaakt komt in de familie voor. Kans dat ik drager zou zijn was aanwezig, maar ben er nooit bang voor geweest. Onderzoek wees uit dat ik geen gendrager ben.
• Wist je dat ik ontzettend kan genieten van de kleine dingen des levens, bloemetjes die gaan groeien in de lente, het geluid van de waterval als ik tijdens een zomerse dag in mijn tuintje zit, de geur van net gemaaid gras, blaadjes die in de herfst van de bomen vallen, regen dat tegen het raam tikt als ik lekker warm onder mijn dekentje zit, de sneeuwbuien tijdens de winter, maar ook het samen zijn met familie en vrienden, voel me dan een rijk mens.
• Wist je dat ik niet tegen stilte kan, heb altijd de muziek aanstaan.
• Wist je dat ik altijd ruzie met de tijd heb. Beloof mezelf iedere ochtend eerder op te staan, maar als puntje bij paaltje komt snooz ik weer.
• Wist je dat ik in werkelijk alles onafhankelijk wil zijn, vind hulp vragen moeilijk en dat is ook gelijk mijn valkuil.
• Wist je dat ik op mijn 8e levensjaar over mijn hele rug, hoofd en armen 2e graads verbrand ben geweest door een hete koffiepot. Mama stond in de keuken om met de pot de woonkamer in te komen, ik ren de keuken in en nog voor mama de pot kon wegdraaien knal ik er met mijn hoofd tegenaan. Een ziekenhuis opname en lang herstel volgde. Ik ben er goed vanaf gekomen, maar dat had zomaar anders kunnen zijn. Mama heeft zich zo enorm schuldig gevoeld, maar het ging zo snel. Zij kon er niks aan doen. Kan me daarom altijd opfokken over de reacties op internet als er een kindje binnenshuis om wat voor reden dan ook gewond is geraakt. Een ongeluk zit echt in een heel klein hoekje van slechts enkele seconde en zoiets maakt je geen slechte ouder. Je kunt zoiets alleen als levensles meenemen.
• Wist je dat ik ooit ben gestikt in een paaseitje. Deze smolt in mijn keel nadat ik me verslikt had. Als Jack de heimlich greep niet had toegepast was het fout afgelopen. Heb nadien nog een uur zitten shaken.
• Wist je dat ik plasma-, stamcel- en orgaandonor ben. Heb me na mama der overlijden aangemeld. Mijn gedachte is: Ze hebben haar niet kunnen helpen, maar met een kleine bijdrage kan ik wel andere helpen. Hoop alleen met de orgaandonatie nog zeker tig jaar te kunnen wachten. Stamceldonatie is lastig, ik sta in een bestand waarin ze mij als match kunnen zoeken, ik hoop ooit 1 keer in mijn leven met iemand een match te zijn. Hoe mooi zou het zijn als ik een ziek iemand op weg kan helpen naar een mooiere toekomst. Plasmadonatie is om de paar weken.
• Wist je dat mijn wens is om ooit nog een boek uit te brengen.
• Wist je dat ik een enorme dierenvriend ben en verdrietig word van dierenleed. Wel krijg ik kokhals neigingen van motten en slakken, te smerig die beesten.
• Wist je dat ik het heel belangrijk vind dat mensen die ik lief heb zich gewaardeerd voelen. Dat kan al gezegd worden met een simpele 'Ik ben trots op je'. Kijk naar wat je bereikt hebt en de mogelijkheden. Niet naar misgelopen kansen, daar kunnen we toch niks meer aan veranderen.

En dan de laatste 'als je me echt zou kennen'. Deze beschrijf ik graag iets uitgebreider.

Als je me echt zou kennen dan >

Wist je dat ik een hoog sensitief persoon ben, oftewel hooggevoelig. Ik leg eerst even uit wat het is

Kort samengevat > Een HSP'er, hoog sensitief persoon, neemt veel meer waar uit zijn omgeving. Kleine details in de omgeving worden eerder opgemerkt en ook de psychologische toestand van anderen om zich heen worden sterk ervaren. Dit komt omdat het brein i.c.m. het zenuwstelsel op een andere manier prikkels filtert. Zo kan het voorkomen dat een hooggevoelig persoon soms ineens wisselende stemmingen ervaart. Dit kan in veel gevallen komen door de psychische toestand van mensen om hem heen. Een hooggevoelig persoon ervaart namelijk meteen welke stemming er in een ander omgaat. In vele gevallen heeft deze stemming van een ander direct gevolg op de stemming van de HSP. Hierdoor kan de HSP deze stemming snel zelf ervaren en dit gaat vaak volledig onbewust. Dit kan erg verwarrend zijn, omdat die gevoelens ineens de overhand kunnen nemen. 

We gaan even 18 jaar terug in de tijd. Tot die tijd was mijn leven onbezorgd. Buiten het feit dat mijn ouders in november 1993 gescheiden zijn en ik goed hersteld ben van de hete koffie, heb ik geen spectaculaire dingen meegemaakt. Tot in 1998 het noodlot toesloeg en mijn oma (mama der moeder) zelfmoord pleegde. Erg zou je zeggen? Dat mens was je liever kwijt als rijk, ze heeft ons wel met veel vragen laten zitten. Laten we het er maar houden dat mama het ontzettend zwaar gehad heeft. Erna begonnen bij mama de psychische problemen. Ik voelde me vanaf die tijd verantwoordelijk voor ons gezin. Draaide wassen, zorgde voor het eten op tafel, schone kleren in de kast en een schoon huis. Ik zorgde ervoor dat mijn zusjes een zo onbezorgd mogelijk leven konden lijden. Ook voelde het als mijn taak om mama ondanks alles gelukkig te maken want ze had immers al genoeg te verduren gehad. Heb mezelf jaren weggecijferd omdat dit op den duur routine werd en ik niet beter wist. Ondanks haar beperkingen heeft ze ons juist dat gene gegeven wat ze thuis nooit gehad heeft, een warm thuis met enorm viel liefde en dat maakte zo ontzettend veel goed. Ik kijk liever naar wat een mens wel kan en niet naar wat niet mogelijk is. In 2004 kreeg mama de diagnose COPD, ik wist er zelf in de tijd nog niks vanaf en mama stak der kop in het zand. Begeleiding is eigenlijk grote noodzaak bij deze ziekte om de kwaliteit van de longen zo lang mogelijk optimaal te kunnen houden. Ze wilde er pas tegen vechten toen het kwaad al geschiet was. In 2009 ging ik op mezelf wonen. Ik was er aan toe, maar ineens had ik 2 huishoudens, ik probeerde er toch zo veel mogelijk voor het hele gezin te zijn. In dat jaar nam ik ook mijn 10 jaar jongere zusje Jackie, zij was toen 13, met de bus mee naar Salou op mijn kosten. Ik wilde haar een onbezorgde tijd en leuke herinneringen bezorgen. Ze was natuurlijk nog erg jong, maar Jack en mama hebben mij haar altijd toevertrouwd. Erna zijn we nog 3 keer samen weggeweest. Ik blijf vooral nu maar herhalen hoe trots ik op haar ben, ze doet het zo ontzettend goed. Haar reactie is dan dat ze dankbaar is, dat ik haar dat kleine stukje heb kunnen geven wat mama en Jack niet konden en dat ik altijd een moedertje voor haar ben geweest.

Moraal van het verhaal
De moraal van het verhaal is dus dat ik dacht dat ik gewoon zorgzaam was, maar ondertussen werd ik extra geprikkeld zonder dat ik het in de gaten had, ik nam en neem nog steeds de emoties en stemmingen van andere over. Soms erg vermoeiend, omdat ik niet weet welke emotie nu van mezelf is. Via internet kwam ik er enkele maanden geleden achter dat er een naamplaatje aan vast hangt. Wat iemand met autisme te weinig heeft, heb ik dus teveel en dan hebben we nog de categorie er tussen in. Ik heb me voorheen vaak onbegrepen gevoeld, want waarom ziet de rest van de wereld niet wat ik zie? Het is voor de normale mens ook heel makkelijk om te zeggen dat ik dingen moet laten rusten, al zou ik dat willen, de prikkels komen automatisch binnen. Nu ik weet waar het vandaan komt kan ik ermee aan de slag, maar dan nog is het niet makkelijk. Ik moet prioriteiten gaan stellen en leren om mezelf op de eerste plaats te zetten, maar hoe doe je zoiets? Ik weet inmiddels dat 'nee' ook een antwoord is, dat is in ieder geval een begin.

Het is vandaag precies 15 maanden geleden dat mama is overleden, de grootste zorg viel toen weg. Alles wat vroeger zo vanzelf sprekend leek, was in 1 klap verdwenen. Ik had de tijd om de confrontatie met mezelf aan te gaan en over het leven na te denken, die ruimte heb ik mezelf voorheen nooit gegeven. Omdat iedereen altijd maar op mij leunde heb ik geen flauw idee hoe het omgekeerd werkt. Huilen zag ik als een zwak iets want dan werd er misschien wel gedacht dat ik het allemaal niet aankon, aangezien ik alles draaiende moest houden was dat dus uit den boze. Nu begrijp ik inmiddels dat er niks zwaks aan is en het juist sterk is als je je kunt openstellen, wanneer ik zover ben weet ik nog niet, maar ben allang blij dat ik het vanaf dit oogpunt kan bekijken. Tja de mens is een gecompliceerd wezen, ook ik. Maar ben van mening dat mijn puzzelstukjes aardig op de juiste plek beland zijn.

Conclusie
Deze blog voelt bijna als een biecht, maar blijf herhalen dat het enorm oplucht om zo van me af te schrijven. Al met al zijn er wat strubbelingen geweest, kan niet verder uitwijken als dit, sommige dingen moet ik voor mezelf houden, maar kan toch stellen dat ik een gelukkig, gezegend en rijk mens ben. De wereld kan heel mooi zijn, het is maar net met welke ogen je hem bekijkt. Ja, ik heb zo mijn dagen, maar vind dat ik best positief in het leven sta. Het ergste wat me kon overkomen is me al overkomen, dus de rest kan alleen maar meevallen. Nu ben ik natuurlijk nog geen moeder, dus vanuit dat opzicht kan ik niet oordelen, maar heb wel het gevoel dat ik nu de hele wereld aan kan. Eerst mijn ene droom uit laten komen en dan de andere voortzetten, oneindig veel reizen. Ik wil mini-me de schoonheid van het leven laten zien en leren om deze te waarderen, niet alles is zo vanzelfsprekend als het soms lijkt.

Mensen in mijn directe omgeving vertel ik vaak heel veel, maar eigenlijk ook niks. Hoe goed ken je mij nu eigenlijk? Hoe goed ken je jezelf eigenlijk? Wat maakt je nu echt gelukkig? Van welke dingen kun je genieten of waarvan juist niet? Wat is voor jou belangrijk? Welke zaken doen er juist helemaal niet toe?

en last but not least, wat wijze woordjes....

Hou van jezelf, geloof in jezelf en ben daar trots op. Kijk naar hetgeen wat je bereikt hebt en naar wat je nog wilt en kunt bereiken. Denk in mogelijkheden, oplossingen en kansen, denk niet in problemen. Kijk niet terug naar dingen die je niet kunt veranderen, neem ze slechts mee als wijze levensles. Bovenal, sta stil bij de mooie dingen des levens, dan pas is alles mogelijk, geniet.... 

Donorkeus en eilceldonatie

Wat een fantastische mooie dag vandaag! Totaal anders gelopen dan verwacht, ben alleen maar enthousiaster geworden.

Wekkertje om iets voor 7 uur, snel douche, aankleden, opmaken en haartjes in de plooi. Even 2 boterhammen wegwerken en om 8 uur staat de papa Jack taxi voor de deur. De afspraak staat om 9 uur, maar stel dat we file hebben. Je weet het ooit nooit niet, blijkt het rustig op de weg, dus om 8.40 uur komen we aan bij Nij Geertgen. Nog tijd genoeg voor wat koffie en thee. Hangt daar een hele gemoedelijke relaxte sfeer, achter de balie zit een keuken, kun je zelf je drinken pakken. Om iets over 9 uur komt de psycholoog ons halen, het is een belangrijke dag dus om alle info goed te kunnen verwerken is naast 4 oren, 2 stel hersens ook wel handig.

Ze begint direct over welke donorkeuze ik heb gemaakt en waarom? En waarom ik juist de andere opties niet gekozen heb. Nog even de opties op een rij >

A.    Zelf donor meenemen

B.    Donor uit Denemarken

C.    Donor uit Düsseldorf

Optie A is al uitgesloten, eerder aangegeven dat ik er bewust voor kies de vader buiten beeld te houden. Ik weet eigenlijk al zeker dat ik voor C ga, dus Düsseldorf. Deze overweging heb ik op basis van een aantal feiten gemaakt. Er mogen maar maximaal 25 kinderen van 1 donor in Nederland rondlopen, mits de donor zelf kiest voor een lager aantal. Als het kindje de donor wil zoeken is Duitsland minder ver weg dan Denemarken en de kosten zijn aanzienlijk lager.

Denemarken versus Duitsland

In Denemarken heb je de optie om donors te zoeken die uitgebreide profielen hebben, zo kom je te weten welke hobby's ze hebben, wat de karaktereigenschappen zijn, van welke sport ze houden, wat de ouders doen, of ze broers of zussen hebben en ga zo maar even door, je krijgt dan tig pdfjes aan info. Dat wil ik niet, hoe minder ik weet hoe beter. Er is ook een optie om te kiezen voor een basisprofiel, enige wat je dan weet is de lengte, gewicht, haarkleur, kleur ogen en opleiding. Er wordt ook nog onderscheid gemaakt tussen het aantal actieve spermacellen per rietje. Dus een uitgebreid profiel met veel actieve zwemmers kan al een prijs hebben variërend van 400 tot 600 EUR per rietje, bestemd voor 1 inseminatie poging. Wordt natuurlijk een duur grapje, Een simpel profiel kan variëren van 180 tot 400 EUR per rietje. Nu ik voor Duitsland gekozen heb, maakt de kliniek de match voor mij op basis van mijn uiterlijke kenmerken, hiervoor komen de kosten op 150 EUR per rietje.

Eiceldonatie

Nu dit afgerond is, begint ze over eiceldonatie. Ik wist dat ze gingen vragen of ik eicellen wil doneren. Ik geef direct aan dat ik hier wel voor opensta, wist namelijk al dat ik dit wilde voor ik überhaupt aan dit traject begon, maar... dat ik dit liever doe als ik zelf een kindje heb, omdat er toch behoorlijk wat hormonen gespoten moeten worden. Ze wil toch graag het een en ander toelichten en ik luister aandachtig. Ze geeft direct aan dat veel vrouwen kiezen voor deeldonatie, dit kan als je na een lading hormonen minimaal 10 eitjes hebt. Hun protocol is dat er 6 voor jezelf zijn en altijd 4 naar de ontvangster gaan, dus als ik er 15 krijg dan kan ik 2 vrouwen blij maken, maar krijg ik er maar 8 dan kan ik niks doneren. Want moet er 6 zelf houden. De 6 die voor mezelf zijn, worden dan volgens de ICSI methode bevrucht. Waar ik zelf ook weer voordeel uithaal, omdat de kans van slagen hoger is als bij de normale inseminatie (IUI) methode. Ik geef aan dat ik er toch nog even over wil nadenken.

IUI, IVF/ICS

IUI > Zoals ik eerder uitgelegd is IUI gewoon inseminatie. Het zaad wordt naar de baarmoederholte gebracht. In de baarmoederholte ligt het eitje ook. Zolang er sprake is van een goede eisprong, komen hier geen hormonen aan te pas. Als de zaadcellen zijn ingebracht moeten ze hun werk nog gaan doen om het eitje te bevruchten. Het verschil met gemeenschap is dat het zaad dan in de baarmoedermond terecht komt en nog een heel end moet zwemmen langs het baarmoeder slijm, dus met IUI wordt het ze gemakkelijker gemaakt.

IVF/ICS > Deze 2 methodes lijken op elkaar. De bevruchting vindt in beide gevallen buiten het lichaam plaats. Alleen de manier waarop het eitje bevrucht raakt, maakt het verschil. De vrouw moet een aantal weken hormonen slikken en spuiten om flink wat eicellen te laten rijpen, deze worden er vervolgens met een punctie uitgehaald. Bij IVF wordt 1 eitje met tig zaadcellen in een bakje gelegd en het eitje moet zelf bevrucht raken. In tegenstelling tot ICSI wordt nu het zaadje ingebracht in het eitje. Ik moet dus minimaal 6 eitjes hebben, deze worden allemaal bevrucht, 1 wordt er dan vers teruggeplaatst en de overige mits de bevruchting goed gaat en de cellen goed delen, gaan in de diepvries, voor volgende pogingen (deze bevruchte embryo’s worden cryo’s genoemd). Overigens bestaat er na ontdooien maar 50% kans dat het goed gaat. Dus als het wel goed gaat, mag je dit zien als bonusrondes.

Normaal ga je dit traject pas in als het op de ‘normale’ manier niet lukt, bij verminderde zaad/eicel kwaliteit of als de IUI’s niet slagen. De kansen bij dit traject liggen aanzienlijk hoger omdat de bevruchting in beide gevallen (IVF/ICSI) al plaats gevonden heeft, het eitje hoeft alleen nog maar in te nestelen. Omdat ik toch eicellen wil doneren mag ik meteen een ICSI poging doen. Deze kliniek boekt bij ICSI betere resultaten als IVF, daarom is hiervoor gekozen. Bij mij wordt er altijd maar 1 eicel teruggeplaatst, omdat ze de kans op een tweeling bij een alleenstaande moeder niet willen riskeren. Er zitten ook wat risico’s aan. Namelijk overstimulatie van de eicellen, wat kan leiden tot ziekenhuisopname en dat bij het wegprikken van de eicellen infectie ontstaat. Risico’s zijn klein, maar moet toch gemeld worden. Het heeft in ieder geval geen gevolgen voor de vruchtbaarheid. Mocht de ICSI niet slagen, ga ik direct over op IUI. Dus in tegenstelling wat ik eerder gezegd heb, ga ik toch een ICSI traject krijgen. Puur omdat ze dit met de donatie kunnen combineren.

Arts en inwendigonderzoek

Na dit gesprek nemen we weer in de wachtkamer plaats, want de arts komt me nog halen. In de wachtkamer bespreken we de opties mbt eiceldonatie. Ik geef aan dat ik een deel wil doneren, maar toch even peilen hoe Jack er tegenover staat. Hij begrijpt het en vind de gedachte ook heel mooi. Mijn beslissing is snel gemaakt.

De arts komt ons 10 minuten later halen, ze noteert direct mijn uiterlijke kenmerken en daar moet ik nog even voor tekenen. ik vraag nog wat info over de eiceldonatie en bevestig direct dat ik al weet dat ik een deel wil doneren. Hoef er niet verder over na te denken. Normaal bestellen ze 6 rietjes, maar in mijn geval is 3 rietjes genoeg, want rietje nummer 1 is voldoende om 6 eicellen te bevruchten en de overige 2 rietjes zijn eventueel nog voor de gewone IUI pogingen als de ICSI niet aanslaat. In 1 rietje zit ongeveer 0.3 ml zaad met een minimum van 2 miljoen actieve zaadcellen. Voor de ICSI hoeven ze dus uit rietje nummer 1 maar 6 zaadjes te halen. Voor een deeldonatie krijg je blijkbaar een vergoeding van EUR 450,- voor alle ongemakken en de reiskosten. Das een mooie bijkomstigheid want daarvan kan ik het zaad weer kopen, extra win win situatie. Ze zegt dat ik dadelijk bij de assistent voor dit proces alvast een nieuwe afspraak kan maken om de donatie te bespreken. Deze komt er nu extra tussendoor. Ze wil nu nog even een inwendige echo maken, ik stuur Jack naar buiten. Zo gênant altijd, maar goed die dames doen niks anders. Ik denk ze gaat echt met een camera naar binnen, maar als ik niet beter wist zou ik zeggen dat het ding wat ze in haar handen nam een dildo is. Het enige wat ik op de monitor kan zien is een hoop grijze waas, knap dat ze daar iets uit kunnen herleiden, ik heb namelijk geen idee waar ik naar aan het kijken ben. Alles zit gelukkig goed en er zijn verders geen vleesbomen of cystes aanwezig. Mooi, hebben we dat ook weer gehad.

Als laatste nog even door naar de assistent voor een vervolgafspraak ivm de donatie. Kan hiervoor 28 april terecht. Ze wil direct weer wat bloed afnemen, was normaal niet nodig maar nu wel omdat ze mijn bloed op het e.e.a. willen controleren ivm de donatie. Zo gezegd zo gedaan.

Waarom doneren?
Doneren wilde ik sowieso al, maar dat ik dit nu kan combineren is helemaal mooi, want het slagingspercentage bij ICSI is ruim 1,5 keer hoger als bij de normale IUI. Tegen de hormonen zie ik wel op, maar goed mijn prioriteit nummer 1 is nog steeds het helpen van een andere vrouw, dus ik heb het er voor over. Heb het hier wel eens met mijn omgeving over gehad en kan me goed voorstellen dat veel vrouwen het niet zien zitten om eicellen te doneren en dat begrijp ik heel goed, want als een andere vrouw zwanger wordt van mijn eitje loopt er ergens een mensje rond met 50 procent van mijn DNA waar ik de biologische moeder van ben. Maar zo zie ik het niet. Een kindje groeit in je hart en niet enkel uit DNA celletjes, dus kan dit goed los van elkaar zien. Ik kon mijn wens niet laten uitkomen, als er geen lieve man zou zijn die zijn zaad zou doneren, dit geldt ook voor vrouwen en dat is nog een tikkeltje erger, want er is een enorm tekort aan eiceldonoren. Een vrouw krijgt 4 eicellen per behandeling en daar moet ze 1.5 jaar op wachten, mocht dit niet slagen, moet ze weer 1.5 jaar op de wachtlijst voor 4 eitjes. Dat proces lijkt me slopend. Ik ben al donor, plasmadonor, stamceldonor, dus dit kan er ook bij. Wellicht bekijk ik dit zo nuchter omdat ik zelf uit een samengesteld gezin kom en weet dat liefde in je hart groeit. Plus als een vrouw zwanger wordt van mijn eitje, moet het toch haast wel een schattig kindje worden.

Veel info, maar hoop wel dat alles duidelijk is zo, mochten er nog onduidelijkheden of vragen zijn hoor ik ze graag. Nu lekker voldaan mijn bedje opzoeken. Oh ja trouwens nog 1 ding. Ik kan in principe in mei al starten met de behandeling, maar omdat ik eind mei nog een vakantie heb staan, lijkt het me verstandiger dit door te schuiven naar juni, want wil niet vol hormonen zitten als ik aan het relaxen ben op Tenerife. Begin het liefst zo snel mogelijk, maar moet wel realistisch blijven. Verstand versus gevoel.. uhuh... Verstand wint deze ronde!