Als je me echt zou kennen!

Ken je dat programma? 'Als je me echt zou kennen'. Mooie tv.. Nu bedacht ik me.. hoe goed kent mijn omgeving mij? Na een lange zoektocht denk ik dat ik mezelf toch aardig goed ken.

Als je me echt zou kennen dan >

• Wist je dat ik b12 te kort heb en daarvoor injecties haal bij de dokter.
• Wist je dat ik al sinds mijn jeugd een hele grote kinderwens heb. 
• Wist je dat ik hyper mobiel ben. Mijn heupen en schouders kunnen uit de kom, ik kan mijn enkels 180 graden draaien en er zit ook teveel speling op mijn polsen en vingers.
• Wist je dat reizen een passie van me is.
• Wist je dat ik enkele jaren geleden door een fout van de tandarts mijn voortand ben kwijtgeraakt na een mislukte wortelkanaalbehandeling. Mijn voortand is 2 x geperforeerd, waardoor deze eruit moest. Hele traject heeft me een jaar gekost, in dat jaar heb ik dus met een fucking gebit gelopen, wat overigens veel humor heeft opgeleverd, beetje zelfspot kan nooit geen kwaad.
• Wist je dat ik slechter hoor. KNO arts kan geen oorzaak vinden, het betreft beide oren alleen met betrekking tot de midden tonen. Dat is dus de reden dat ik soms wat harder praat, ik hoor mezelf gewoon niet goed.
• Wist je dat ik in mijn jeugd enkele jaren gekampt heb met dwangmatige handelingen, ben hier uiteindelijk zelf uitgekomen en daar ben ik enorm trots op!
• Wist je dat ik smetvrees heb, lang niet meer zo erg als vroeger.
• Wist je dat ik spastische darmen heb, uit zich bij stress of bij verkeerde voedingsstoffen. Ik vermijd sowieso rauwe ui, noten en teveel kruiden. Kan de oorzaak niet altijd achterhalen, maar wil toch zo normaal mogelijk leven, dus probeer wel te genieten van lekker eten, helaas pakt dit niet altijd goed uit.
• Wist je dat ik met regelmaat last van ingegroeide teennagels, zo ongelofelijk irritant.
• Wist je dat ik een bril niet bij mijn image vind passen en hem daarom alleen in mijn vrije tijd draag, ook al doen mijn ogen nog zo zeer van die rot lenzen.
• Wist je dat ik voeten een ontzettend vies iets vind, krijg er serieus de kriebels van. Tenen zijn echt ondingen, wat moet je ermee?
• Wist je dat ik een kotsfobie heb, wel alleen als het met buikgriep te maken heeft, ben altijd bang voor besmetting, dus huizen waar dit virus gewoed heeft vermijd ik. Tja ik weet het, kinderen gaan kotsen ;-)
• Wist je dat ik een ict nerd ben, thuisnetwerken aansluiten, computers formatteren en fouten opsporen doe ik blindelings.
• Wist je dat ik 2 rechterhanden heb, verbouw heel mijn huis zelf, verven, boren, timmeren en slopen draai ik mijn handen niet voor om. Ben dan ook voorzien van een hoop gereedschap.
• Wist je dat ik van muziek zoals Il Divo, Sarah Brightman, Il Volo, Piano Guys, Enya, Sarah Mclachlan, Petra Berger, Celine Dion en Marco Borsato enorm ontroerd kan raken.
• Wist je dat ik de muziek van tegenwoordig verschrikkelijk vind, met name rap. Luister dan liever naar de jaren 80, 90.
• Wist je dat ik enorm veel van het menselijk lichaam weet. Alles mbt de bloedsomloop, de werking van organen en zuurstoftransport. Erfelijkheid (Dominante en recessieve overerving) en chromosomen (afwijkingen zoals trisomie 13,18 en 21 of mozaïcisme). De bestaande bloedgroepen en resusfactoren, dus wie mag je met welke bloedgroep juist wel of geen bloed geven.
• Wist je dat ik enkele jaren meegedaan heb aan een erfelijkheidsonderzoek. Het BRCA gen1 wat borstkanker veroorzaakt komt in de familie voor. Kans dat ik drager zou zijn was aanwezig, maar ben er nooit bang voor geweest. Onderzoek wees uit dat ik geen gendrager ben.
• Wist je dat ik ontzettend kan genieten van de kleine dingen des levens, bloemetjes die gaan groeien in de lente, het geluid van de waterval als ik tijdens een zomerse dag in mijn tuintje zit, de geur van net gemaaid gras, blaadjes die in de herfst van de bomen vallen, regen dat tegen het raam tikt als ik lekker warm onder mijn dekentje zit, de sneeuwbuien tijdens de winter, maar ook het samen zijn met familie en vrienden, voel me dan een rijk mens.
• Wist je dat ik niet tegen stilte kan, heb altijd de muziek aanstaan.
• Wist je dat ik altijd ruzie met de tijd heb. Beloof mezelf iedere ochtend eerder op te staan, maar als puntje bij paaltje komt snooz ik weer.
• Wist je dat ik in werkelijk alles onafhankelijk wil zijn, vind hulp vragen moeilijk en dat is ook gelijk mijn valkuil.
• Wist je dat ik op mijn 8e levensjaar over mijn hele rug, hoofd en armen 2e graads verbrand ben geweest door een hete koffiepot. Mama stond in de keuken om met de pot de woonkamer in te komen, ik ren de keuken in en nog voor mama de pot kon wegdraaien knal ik er met mijn hoofd tegenaan. Een ziekenhuis opname en lang herstel volgde. Ik ben er goed vanaf gekomen, maar dat had zomaar anders kunnen zijn. Mama heeft zich zo enorm schuldig gevoeld, maar het ging zo snel. Zij kon er niks aan doen. Kan me daarom altijd opfokken over de reacties op internet als er een kindje binnenshuis om wat voor reden dan ook gewond is geraakt. Een ongeluk zit echt in een heel klein hoekje van slechts enkele seconde en zoiets maakt je geen slechte ouder. Je kunt zoiets alleen als levensles meenemen.
• Wist je dat ik ooit ben gestikt in een paaseitje. Deze smolt in mijn keel nadat ik me verslikt had. Als Jack de heimlich greep niet had toegepast was het fout afgelopen. Heb nadien nog een uur zitten shaken.
• Wist je dat ik plasma-, stamcel- en orgaandonor ben. Heb me na mama der overlijden aangemeld. Mijn gedachte is: Ze hebben haar niet kunnen helpen, maar met een kleine bijdrage kan ik wel andere helpen. Hoop alleen met de orgaandonatie nog zeker tig jaar te kunnen wachten. Stamceldonatie is lastig, ik sta in een bestand waarin ze mij als match kunnen zoeken, ik hoop ooit 1 keer in mijn leven met iemand een match te zijn. Hoe mooi zou het zijn als ik een ziek iemand op weg kan helpen naar een mooiere toekomst. Plasmadonatie is om de paar weken.
• Wist je dat mijn wens is om ooit nog een boek uit te brengen.
• Wist je dat ik een enorme dierenvriend ben en verdrietig word van dierenleed. Wel krijg ik kokhals neigingen van motten en slakken, te smerig die beesten.
• Wist je dat ik het heel belangrijk vind dat mensen die ik lief heb zich gewaardeerd voelen. Dat kan al gezegd worden met een simpele 'Ik ben trots op je'. Kijk naar wat je bereikt hebt en de mogelijkheden. Niet naar misgelopen kansen, daar kunnen we toch niks meer aan veranderen.

En dan de laatste 'als je me echt zou kennen'. Deze beschrijf ik graag iets uitgebreider.

Als je me echt zou kennen dan >

Wist je dat ik een hoog sensitief persoon ben, oftewel hooggevoelig. Ik leg eerst even uit wat het is

Kort samengevat > Een HSP'er, hoog sensitief persoon, neemt veel meer waar uit zijn omgeving. Kleine details in de omgeving worden eerder opgemerkt en ook de psychologische toestand van anderen om zich heen worden sterk ervaren. Dit komt omdat het brein i.c.m. het zenuwstelsel op een andere manier prikkels filtert. Zo kan het voorkomen dat een hooggevoelig persoon soms ineens wisselende stemmingen ervaart. Dit kan in veel gevallen komen door de psychische toestand van mensen om hem heen. Een hooggevoelig persoon ervaart namelijk meteen welke stemming er in een ander omgaat. In vele gevallen heeft deze stemming van een ander direct gevolg op de stemming van de HSP. Hierdoor kan de HSP deze stemming snel zelf ervaren en dit gaat vaak volledig onbewust. Dit kan erg verwarrend zijn, omdat die gevoelens ineens de overhand kunnen nemen. 

We gaan even 18 jaar terug in de tijd. Tot die tijd was mijn leven onbezorgd. Buiten het feit dat mijn ouders in november 1993 gescheiden zijn en ik goed hersteld ben van de hete koffie, heb ik geen spectaculaire dingen meegemaakt. Tot in 1998 het noodlot toesloeg en mijn oma (mama der moeder) zelfmoord pleegde. Erg zou je zeggen? Dat mens was je liever kwijt als rijk, ze heeft ons wel met veel vragen laten zitten. Laten we het er maar houden dat mama het ontzettend zwaar gehad heeft. Erna begonnen bij mama de psychische problemen. Ik voelde me vanaf die tijd verantwoordelijk voor ons gezin. Draaide wassen, zorgde voor het eten op tafel, schone kleren in de kast en een schoon huis. Ik zorgde ervoor dat mijn zusjes een zo onbezorgd mogelijk leven konden lijden. Ook voelde het als mijn taak om mama ondanks alles gelukkig te maken want ze had immers al genoeg te verduren gehad. Heb mezelf jaren weggecijferd omdat dit op den duur routine werd en ik niet beter wist. Ondanks haar beperkingen heeft ze ons juist dat gene gegeven wat ze thuis nooit gehad heeft, een warm thuis met enorm viel liefde en dat maakte zo ontzettend veel goed. Ik kijk liever naar wat een mens wel kan en niet naar wat niet mogelijk is. In 2004 kreeg mama de diagnose COPD, ik wist er zelf in de tijd nog niks vanaf en mama stak der kop in het zand. Begeleiding is eigenlijk grote noodzaak bij deze ziekte om de kwaliteit van de longen zo lang mogelijk optimaal te kunnen houden. Ze wilde er pas tegen vechten toen het kwaad al geschiet was. In 2009 ging ik op mezelf wonen. Ik was er aan toe, maar ineens had ik 2 huishoudens, ik probeerde er toch zo veel mogelijk voor het hele gezin te zijn. In dat jaar nam ik ook mijn 10 jaar jongere zusje Jackie, zij was toen 13, met de bus mee naar Salou op mijn kosten. Ik wilde haar een onbezorgde tijd en leuke herinneringen bezorgen. Ze was natuurlijk nog erg jong, maar Jack en mama hebben mij haar altijd toevertrouwd. Erna zijn we nog 3 keer samen weggeweest. Ik blijf vooral nu maar herhalen hoe trots ik op haar ben, ze doet het zo ontzettend goed. Haar reactie is dan dat ze dankbaar is, dat ik haar dat kleine stukje heb kunnen geven wat mama en Jack niet konden en dat ik altijd een moedertje voor haar ben geweest.

Moraal van het verhaal
De moraal van het verhaal is dus dat ik dacht dat ik gewoon zorgzaam was, maar ondertussen werd ik extra geprikkeld zonder dat ik het in de gaten had, ik nam en neem nog steeds de emoties en stemmingen van andere over. Soms erg vermoeiend, omdat ik niet weet welke emotie nu van mezelf is. Via internet kwam ik er enkele maanden geleden achter dat er een naamplaatje aan vast hangt. Wat iemand met autisme te weinig heeft, heb ik dus teveel en dan hebben we nog de categorie er tussen in. Ik heb me voorheen vaak onbegrepen gevoeld, want waarom ziet de rest van de wereld niet wat ik zie? Het is voor de normale mens ook heel makkelijk om te zeggen dat ik dingen moet laten rusten, al zou ik dat willen, de prikkels komen automatisch binnen. Nu ik weet waar het vandaan komt kan ik ermee aan de slag, maar dan nog is het niet makkelijk. Ik moet prioriteiten gaan stellen en leren om mezelf op de eerste plaats te zetten, maar hoe doe je zoiets? Ik weet inmiddels dat 'nee' ook een antwoord is, dat is in ieder geval een begin.

Het is vandaag precies 15 maanden geleden dat mama is overleden, de grootste zorg viel toen weg. Alles wat vroeger zo vanzelf sprekend leek, was in 1 klap verdwenen. Ik had de tijd om de confrontatie met mezelf aan te gaan en over het leven na te denken, die ruimte heb ik mezelf voorheen nooit gegeven. Omdat iedereen altijd maar op mij leunde heb ik geen flauw idee hoe het omgekeerd werkt. Huilen zag ik als een zwak iets want dan werd er misschien wel gedacht dat ik het allemaal niet aankon, aangezien ik alles draaiende moest houden was dat dus uit den boze. Nu begrijp ik inmiddels dat er niks zwaks aan is en het juist sterk is als je je kunt openstellen, wanneer ik zover ben weet ik nog niet, maar ben allang blij dat ik het vanaf dit oogpunt kan bekijken. Tja de mens is een gecompliceerd wezen, ook ik. Maar ben van mening dat mijn puzzelstukjes aardig op de juiste plek beland zijn.

Conclusie
Deze blog voelt bijna als een biecht, maar blijf herhalen dat het enorm oplucht om zo van me af te schrijven. Al met al zijn er wat strubbelingen geweest, kan niet verder uitwijken als dit, sommige dingen moet ik voor mezelf houden, maar kan toch stellen dat ik een gelukkig, gezegend en rijk mens ben. De wereld kan heel mooi zijn, het is maar net met welke ogen je hem bekijkt. Ja, ik heb zo mijn dagen, maar vind dat ik best positief in het leven sta. Het ergste wat me kon overkomen is me al overkomen, dus de rest kan alleen maar meevallen. Nu ben ik natuurlijk nog geen moeder, dus vanuit dat opzicht kan ik niet oordelen, maar heb wel het gevoel dat ik nu de hele wereld aan kan. Eerst mijn ene droom uit laten komen en dan de andere voortzetten, oneindig veel reizen. Ik wil mini-me de schoonheid van het leven laten zien en leren om deze te waarderen, niet alles is zo vanzelfsprekend als het soms lijkt.

Mensen in mijn directe omgeving vertel ik vaak heel veel, maar eigenlijk ook niks. Hoe goed ken je mij nu eigenlijk? Hoe goed ken je jezelf eigenlijk? Wat maakt je nu echt gelukkig? Van welke dingen kun je genieten of waarvan juist niet? Wat is voor jou belangrijk? Welke zaken doen er juist helemaal niet toe?

en last but not least, wat wijze woordjes....

Hou van jezelf, geloof in jezelf en ben daar trots op. Kijk naar hetgeen wat je bereikt hebt en naar wat je nog wilt en kunt bereiken. Denk in mogelijkheden, oplossingen en kansen, denk niet in problemen. Kijk niet terug naar dingen die je niet kunt veranderen, neem ze slechts mee als wijze levensles. Bovenal, sta stil bij de mooie dingen des levens, dan pas is alles mogelijk, geniet....