Introductie

The year after...

Vorig jaar is een dramatisch jaar geweest en dat is nog zacht uitgedrukt. Eind 2014 werd mijn leven helemaal op zijn kop gezet. Na de zoveelste ziekenhuisopname, ditmaal van 8 weken mocht mama op 6 december eindelijk naar huis. Iedereen positief uitkijkend naar de kerst samen. Tot 9 december alsnog het noodlot toe sloeg. Daar ging ze weer met piepende banden richting de eerste hulp om vervolgens nooit meer thuis te komen. Op 14 december 2014 om 12.34 uur heeft mama haar eeuwige, welverdiende rust gevonden. Ze is slechts 52 jaar geworden, maar nu heeft ze geen pijn meer en hoeft ze niet meer te lijden. De strijd tegen een ziekte waarvan toch niet te winnen valt is gestreden. Ik heb 29 jaar aan mooie herinneringen meegekregen. Herinneringen die mij kracht geven, herinneringen waarmee ik haar voort kan laten leven.

Na de ellendige feestdagen begon 2015 met een verdovend gevoel. Heb mezelf als een gek in 2 banen gestort, want de oh zo sterke Joyce moet door. Iedereen maar roepen dat ik nog wel een keer tegen de lamp aan zou lopen. Mijn reactie was, echt niet, gewoon doorgaan is de beste remedie, want het kan toch altijd erger. Na 6 maanden begon dit sterke gedoe me behoorlijk op te breken. Daar was die lamp. Nooit gedacht dat ik die nog tegen zou komen, had de rest toch gelijk? Tja helaas wel. Op het werk doen alsof alles koek en ei was maar na het werk jankend op de bank belanden omdat ik niet meer wist wat ik met mijn leven aan moest. Nooit verwacht dat er toch zoveel emoties los konden komen. Voelde alsof ik de controle kwijt was, maar volgens mij noemen ze dit nou 'rouwen'? In de daarop volgende 3 maanden heb ik geleerd niet zo streng voor mezelf te hoeven zijn. Dat diepe dal is enorm leerzaam geweest. Ook bereik ik een keerpunt, ik wil verder met mijn leven, maar hoe? Ik besluit dat ik stappen moet gaan ondernemen. Ik mail mijn weekendbaan dat ik minder beschikbaar ben, want werk door de weeks ook al 36 uur, ik maak een to-do list om mijn huisje verder te kunnen opknappen, begin langzaam aan met het overzetten van mama haar videomateriaal en zorg dat haar kleren eindelijk bij een goed doel terecht komen.

In oktober heb ik een onvergetelijke vakantie gehad in Indonesië. Samen 2,5 week rond gereisd met papa. Deze reis heeft zo een gigantische indruk op mij gemaakt. Niet te vergeten mijn reis naar Amerika en Canada in Mei en dat in hetzelfde jaar, wat ben ik een bofkont. Amerika en Azië stonden bovenaan mijn verlanglijst, deze kan ik nu afstrepen. De rondreis in Indonesië heeft mij aan het denken gezet. Wat wil ik met mijn leven? Hoe kleed ik dit verder in? Na het overlijden van mama eind 2014 ben ik in een doolhof terecht gekomen waarin ik meerdere keren verdwaald ben. Hoe vind ik de uitgang in deze chaos? De uitgang waar de zon weer schijnt, het groene gras te vinden is en de bloemetjes mooi in bloei staan? Gelukkig heb ik goed kunnen relativeren tijdens de rondreis, weer meer puntjes op de i gezet, negativiteit om denken in positieve dingen en kijken naar al de mooie herinneringen. Het geeft mij ook rust door te denken dat er een hiernamaals is, waar ik haar 'ooit' weer ga tegenkomen en waar zij nu geen pijn meer heeft. Bovendien zou ik haar ook geen eer aan doen als ik mijn leven nu verkloot. Ze heeft ons leven geschonken en dat leven moet geleefd worden, daarnaast ben ik dat ook verschuldigd aan de rest van mijn lieve fijne familie waar ik ontzettend veel van houd.

Heel wat punten afgevinkt, voel me er goed bij en het voelt fijn dat zo te zeggen. De vakantie heeft er net dat laatste stukje zen aan toegevoegd. Zal echt nog wel mijn momentjes gaan hebben en die moet ik ook toelaten. Maar nu... juist mijn toekomst...