6 september 2016
Lieve Pixel,
Vandaag is het moment dan daar, de 12 weken echo. Voelt toch als een cruciaal punt, ook omdat de placenta het nu overneemt van het dooierzakje. Maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat alles goed gaat, aangezien ik al uit 2 broeken ben gescheurd en mijn buikje toch echt aan het groeien is.
Bij deze echo neem ik Anja mee, dat was een hele goede vriendin van mijn mama. Bij de eerste echo's heb ik al wat van je nieuwe familie en 2 van mijn vriendinnen meegenomen. Iedereen is zo benieuwd naar je, ze kunnen nu al niet wachten om je te verwelkomen.
De afspraak staat om 15.10 uur, het loopt een beetje uit. Normaal niet erg, maar zit met een gigantisch volle blaas, waarom zou je denken? Dat moet bij het maken van een echo tot de 26e week. Om 15.25 uur zijn we aan de beurt. De verloskundige vraagt of ik met de echo wil beginnen, uiteraard zeg ik daar geen nee tegen. Na 1 seconde zegt ze > 'ik zie een hartslag' ... Ik heb nog niks gezien, maar thank god, je doet het nog! Wat een opluchting, we hebben de 12 weken gered... damnnnn, wat ben ik intens gelukkig nu, zoiets valt niet te omschrijven. We zijn er nog lang niet natuurlijk, maar volgens mij zijn we inmiddels aardig op weg. Ik kan mijn ogen niet van je afhouden, ik zie benen met voetjes, armen met handjes, ik zie zelfs al vingers, dan nog niet te spreken over je neusje en je mondje, wauw... zo duidelijk allemaal. Je bent gewoon helemaal af, een klein mini-mensje van slechts 5,4 cm en dat in 6 weekjes tijd, dat kun je je haast niet voorstellen, zo'n bijzonder proces. Het is haast niet te begrijpen dat het vrouwelijk lichaam hier toe in staat is.
In tussen hoor ik Anja vol bewondering achter me, zo'n fijn lief mens. Ben blij dat ik haar er ook bij kan betrekken op deze manier. Na de echo volgt het intake gesprek nog, ik ga eerst mijn blaas legen voordat die zelf richting de wc loopt. Als ik terugkom zie ik dat Anja in tranen is. Ze is zo blij voor me, maar aan de andere kant ook verdrietig omdat mama dit niet kan meemaken. Ze geeft me een knuffel, terwijl ik probeer niet mee te snikken. Tijdens de intake komen er een aantal vragen over erfelijke ziektes, gezondheid, medicijngebruik en wordt mijn bloeddruk en hartslag gemeten. Allemaal dik in orde gelukkig. De volgende echo zou pas met 19 weken zijn. Ze willen me over 4 weken wel terugzien, maar dat is voor een gewone controle, zonder echo. Wel mag ik dan voor de eerste keer naar je hartje luisteren. Maar ik ben niet helemaal van gisteren, want laat mooi eind deze maand een echo maken voor de geslachtsbepaling. Heb namelijk geen zin om tot de 20 weken echo te wachten en nu kan ik tussendoor mooi nog een keer naar je spieken. Plus, ik ben wel heeeeeeeel nieuwsgierig..
Maar voor nu... Groei maar lekker door lieve kleine Pixel, maak je sterk voor het grootste avontuur ever!
Lieve Pixel,
Vandaag is het moment dan daar, de 12 weken echo. Voelt toch als een cruciaal punt, ook omdat de placenta het nu overneemt van het dooierzakje. Maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat alles goed gaat, aangezien ik al uit 2 broeken ben gescheurd en mijn buikje toch echt aan het groeien is.
Bij deze echo neem ik Anja mee, dat was een hele goede vriendin van mijn mama. Bij de eerste echo's heb ik al wat van je nieuwe familie en 2 van mijn vriendinnen meegenomen. Iedereen is zo benieuwd naar je, ze kunnen nu al niet wachten om je te verwelkomen.
De afspraak staat om 15.10 uur, het loopt een beetje uit. Normaal niet erg, maar zit met een gigantisch volle blaas, waarom zou je denken? Dat moet bij het maken van een echo tot de 26e week. Om 15.25 uur zijn we aan de beurt. De verloskundige vraagt of ik met de echo wil beginnen, uiteraard zeg ik daar geen nee tegen. Na 1 seconde zegt ze > 'ik zie een hartslag' ... Ik heb nog niks gezien, maar thank god, je doet het nog! Wat een opluchting, we hebben de 12 weken gered... damnnnn, wat ben ik intens gelukkig nu, zoiets valt niet te omschrijven. We zijn er nog lang niet natuurlijk, maar volgens mij zijn we inmiddels aardig op weg. Ik kan mijn ogen niet van je afhouden, ik zie benen met voetjes, armen met handjes, ik zie zelfs al vingers, dan nog niet te spreken over je neusje en je mondje, wauw... zo duidelijk allemaal. Je bent gewoon helemaal af, een klein mini-mensje van slechts 5,4 cm en dat in 6 weekjes tijd, dat kun je je haast niet voorstellen, zo'n bijzonder proces. Het is haast niet te begrijpen dat het vrouwelijk lichaam hier toe in staat is.
In tussen hoor ik Anja vol bewondering achter me, zo'n fijn lief mens. Ben blij dat ik haar er ook bij kan betrekken op deze manier. Na de echo volgt het intake gesprek nog, ik ga eerst mijn blaas legen voordat die zelf richting de wc loopt. Als ik terugkom zie ik dat Anja in tranen is. Ze is zo blij voor me, maar aan de andere kant ook verdrietig omdat mama dit niet kan meemaken. Ze geeft me een knuffel, terwijl ik probeer niet mee te snikken. Tijdens de intake komen er een aantal vragen over erfelijke ziektes, gezondheid, medicijngebruik en wordt mijn bloeddruk en hartslag gemeten. Allemaal dik in orde gelukkig. De volgende echo zou pas met 19 weken zijn. Ze willen me over 4 weken wel terugzien, maar dat is voor een gewone controle, zonder echo. Wel mag ik dan voor de eerste keer naar je hartje luisteren. Maar ik ben niet helemaal van gisteren, want laat mooi eind deze maand een echo maken voor de geslachtsbepaling. Heb namelijk geen zin om tot de 20 weken echo te wachten en nu kan ik tussendoor mooi nog een keer naar je spieken. Plus, ik ben wel heeeeeeeel nieuwsgierig..
Maar voor nu... Groei maar lekker door lieve kleine Pixel, maak je sterk voor het grootste avontuur ever!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten