Dokter

Wekker staat om 8.40 uur, moet vandaag werken van 10 tot 14 uur. Om 8.15 uur schiet ik wakker. Ben sinds het doorhakken van de knoop al tegen het doktersbezoek aan het aanhikken. Ik besluit dat ik vandaag de stap moet nemen om vast een afspraak in te plannen. Met een hartslag van 110 bel ik op. De assistent vraagt wat mijn klachten zijn. Klachten? Er zijn geen klachten, in tegendeel zelfs. Ik geef aan dat ze maar moet noteren dat het om mijn 'vruchtbaarheid' gaat. Ik kan om 14.30 uur al terecht. Na het telefoontje ga ik mezelf opfrissen om weer fruitig naar het werk te kunnen. De minuten lijken seconde, de tijd schiet echt niet op. Ben alleen maar aan het denken hoe ik dit het best aan de dokter kan verwoorden. 

Eindelijk, het is 14 uur, ruim snel mijn spullen op en ga richting de huisarts. Als ik vanaf 14.30 uur in de wachtkamer zit breekt het zweet me uit. Om 14.50 uur ben ik aan de beurt. Hij zegt 'ik zie hier dat je voor je vruchtbaarheid komt, wat is je vraag?'. Ik stamel een beetje maar omdat ik er niet omheen wil draaien zeg ik 'Ik wil een verwijzing voor een vruchtbaarheidskliniek, heb geen man, maar wel een enorme kinderwens'. Zo hèhè, dat is eruit. Gelukkig gaat de rest vanzelf. Ik leg uit dat de rondreis in Indonesië me erg goed gedaan heeft, dat ik genoten heb van mooie dingen en daardoor heb kunnen inzien hoe mooi het leven kan zijn. Ben de afgelopen jaren zo met mijn familie bezig geweest, dat ik mijn eigen prioriteiten aan de kant geschoven heb en dat ik de stap niet eerder heb durven nemen omdat ik bang was voor reacties van de buitenwereld. Maar realiseer me nu dat het leven geen garanties biedt en ik toch echt moet zorgen voor mijn geluk. En dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik eindelijk mijn dromen achterna durf te gaan. Familie, vrienden en collega's die ik tot nu toe op de hoogte heb gebracht staan allemaal achter me. Heb nog lang niet iedereen ingelicht, maar mochten er nog afkeurende reacties komen, gaat dat het ene oor in en het andere oor uit. Ik ben happy en helemaal enthousiast en dat is de dokter ook. Hij vind dat ik er goed over nagedacht heb en geeft aan dat het leven inderdaad nooit garanties biedt, zelfs niet als je in een relatie kinderen neemt. Maar wat hij wel weet is dat, mits ik natuurlijk het voorrecht hebt om mama te mogen worden, het kindje enorm gewenst is. Hij begint dan ook direct met het uitschrijven van de verwijzing. Als ik naar buiten loopt voel ik echt een ontlading, stap 1 is gezet. Nu maar wachten tot het intake gesprek.